Τι συνδέει τις Πρέσπες με τον Νικηφορίδη, τον Λαμπράκη και την Κύπρο; Σίγουρα ο αγώνας για την ειρήνη, που και σήμερα έχει απόλυτη προτεραιότητα.
Θυμίζω ότι οι μάρτυρες και σύμβολα της ειρήνης Νίκος Νικηφορίδης και Γρηγόρης Λαμπράκης πότισαν με το αίμα τους το 1951 και το 1963, αντίστοιχα, το χώμα της Θεσσαλονίκης, την οποία το μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος ήθελαν προμαχώνα του ψυχρού πολέμου. Οχι μόνο από το Βερολίνο, αλλά και από τα βόρεια σύνορά μας περνούσε τότε η γραμμή διαίρεσης της Ευρώπης.
Οταν, λοιπόν, ο Νικηφορίδης μετέβαινε στη Θεσσαλονίκη, τον Νοέμβριο του 1950, με στόχο την εκεί επέκταση του Δημοκρατικού Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων για τη διακίνηση, όχι κάποιου κομμουνιστικού μανιφέστου, αλλά του αιτήματος κατάργησης όλων των πυρηνικών όπλων, που περιείχε η «Εκκληση της Στοκχόλμης», γνώριζε ο 22χρονος πρώην εξόριστος του Αϊ-Στράτη και της Μακρονήσου ότι αναλάμβανε επικίνδυνη αποστολή.
Το ίδιο και ο Λαμπράκης. Είχε προειδοποιηθεί ότι κινδύνευε η ζωή του, μεταβαίνοντας για ομιλία στη Θεσσαλονίκη, 22 Μαΐου 1963, ακριβώς έναν μήνα μετά την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Ο τιμημένος βαλκανιονίκης, πανεπιστημιακός και βουλευτής της Αριστεράς είχε ήδη γίνει «κόκκινο πανί» για το Παλάτι και το φασιστικό παρακράτος, πολύ περισσότερο διότι ζητούσε απύραυλα Βαλκάνια και διαβαλκανική συνεννόηση, ιδέες που η Δεξιά εχθρευόταν.
Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών του 2018 αποτελεί συνέχεια των δύο αγωνιστών. Γι’ αυτό και το καθιερωμένο από το ΠΑΔΟΠ Βραβείο Ειρήνης «Νίκος Νικηφορίδης» απονέμεται φέτος στον πρωτεργάτη της ιστορικής αυτής συμφωνίας, πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Το βραβείο απονέμεται και στο δικοινοτικό συμφιλιωτικό κίνημα επανένωσης της Κύπρου, κίνημα δυναμικό και πολυδιάστατο, που θα εκπροσωπήσουν στη σχετική εκδήλωση, την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, η Τουρκοκύπρια ποιήτρια Νεσέ Γιασίν, καθηγήτρια στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο Κύπρου, και ο πρόεδρος της Ενωσης Κυπρίων Προσφύγων Ελλάδας, Γιώργος Λιασής, που στα 15 χρόνια του υπήρξε αιχμάλωτος Τουρκοκυπρίων εθνικιστών στο χωριό του, είδε πολλούς συγγενείς του να δολοφονούνται, αλλά ο ίδιος, μεγαλώνοντας, εξελίχθηκε σε κήρυκα, όχι του μίσους, αλλά της συμφιλίωσης και συνύπαρξης για ενωμένη Κύπρο.
Παράλληλοι, λοιπόν, αν όχι ίδιοι, οι δρόμοι του κυπριακού και του ελληνικού κινήματος ειρήνης, ήδη από τη δεκαετία του 1950. Τότε, η ιδρυμένη το 1955 Ελληνική Επιτροπή για την Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), μόλις έναν χρόνο μετά, έφερε το Κυπριακό στο διεθνές κινηματικό προσκήνιο, μέσω συνόδου του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης ξανά στη Στοκχόλμη. Πάντοτε προτεραιότητα το Κυπριακό για την Αριστερά της Ελλάδας.
*Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης-ΠΑΔΟΠ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας