Στο φύλλο της 10ης Σεπτεμβρίου της «Εφ.Συν.» δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ του Μάρκου Διονέλλη με τίτλο «Κάνουν Μύκονο την Αμοργό» με θέμα τις δυσμενείς συνέπειες που θα έχει για το νησί η σχεδιαζόμενη μεγάλη επέκταση του λιμανιού των Καταπόλων, ώστε να μπορούν να δένουν σε αυτό και θηριώδη κρουαζιερόπλοια.
Το διάβαζα στο πλοίο επιστρέφοντας στην πλήρη κακογουστιάς πρωτεύουσα από την Αμοργό όπου περνώ τα καλοκαίρια μου τα τελευταία 20 χρόνια και η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου ήταν: Πώς κάνουν έτσι, εδώ τσιμεντώθηκε η Ακρόπολη, δεν θα τσιμεντωθούν τα Κατάπολα; Επειδή όμως τόσα χρόνια, παρότι μέτοικος στο νησί, έμαθα πρόσωπα και πράγματα, αποφάσισα να γράψω αυτές τις γραμμές ως φόρο τιμής στον τόπο που απλόχερα μου δωρίζει τόσες ωραίες στιγμές∙ στον τόπο που μεταφέρει μέσα από τη φύση του, την ιστορία του και τους ανθρώπους του την πραγμάτωση σε παρόντα χρόνο των εννοιών του μέτρου του σχετικού και της ομορφιάς. Και να κάνω μία έκκληση σε αυτούς τους παράγοντες του νησιού, οι οποίοι μπορούν να στοχαστούν πάνω σε αυτό το τρίπτυχο που, σύμφωνα με τον Καμί («L’exil d’Hélène»), αντιπροσωπεύει τον πολιτισμό της Ελλάδας, να σταθούν, όπως είπε ο φιλόσοφος Επιμενίδης όταν έκανε τον εξαγνισμό της Αθήνας από το Κυλώνειον Αγος, στη μέση του πλοίου που διοικούν ώστε να το κυβερνούν σωστά.
Και στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνιση. Την Αμοργό δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να την κάνει Μύκονο, όχι μόνο γιατί ο επιβλητικός Μούρος δεν μπορεί, όσο κι αν προσπαθήσει το κιτς σύστημα που μας κυβερνάει, να γίνει Ψαρού ή τα απρόσιτα Χάλαρα να γίνουν Καλό Λιβάδι και τα ομηρικά Παραδείσια Σούπερ Παραντάιζ, αλλά κυρίως γιατί η Αμοργός είναι μεταστοιχειωμένη από το θειάφι, το αλάτι και τον υδράργυρο της ιστορίας του κυκλαδικού πολιτισμού, που τον συναντάς στα απόκοσμα βράχια της, στις καμπουριασμένες από τους άγριους βοριάδες φείδες της, στα γελαστά πρόσωπα των καλοσυνάτων κατοίκων της, στα σαν βγαλμένα από τοιχογραφία αρχαία, λυγερόκορμα κορίτσια της.
Αλλά στους κυνικούς καιρούς που ζούμε αυτά δεν μετράνε. Οσο κι αν η εμβληματική αρχαιολόγος Λίλα Μαραγκού που ξέρει και το τελευταίο θραύσμα, το κάθε αρχαίο απομεινάρι ιστορίας του νησιού, αντιστέκεται, όσο κι αν οι ευαισθητοποιημένοι κάτοικοι παλεύουν και διαμαρτύρονται, όλοι ξέρουν ότι στη χώρα που θέλει τους πολίτες της γρανάζια της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού, έτσι κι εδώ σ’ αυτό το «θαλασσόβρεχτο αγκωνάρι» απολείπειν ο θεός Αμοργόν.
Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι το μέλλον. Ενα μέλλον βγαλμένο μέσα από μοντέλα αναπτυξιακών εταιρειών, μέσα από τον τυχοδιωκτισμό της οικονομικής ανάπτυξης και της ασύμμετρης εκμετάλλευσης των κληρονομιών μας στο όνομα του κέρδους, ένα μέλλον που οδηγεί στην ερημοποίηση πρώτα της αισθητικής μας αντίληψης, στη συνέχεια της συνείδησής μας και στο τέλος της ζωής μας ολόκληρης. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι η Αμοργός όπως και κάθε άλλο παραμελημένο νησί του Αιγαίου, που μπορεί να μην έχει γιατρούς, νερό, δασκάλους, βασικές υποδομές, αλλά έχει ξενοδοχεία, beach bars κι εστιατόρια, δεν είναι μόνο οι παραλίες και τα αξιοθέατά της, η ιστορία της και το περιβάλλον της αλλά κυρίως οι κάτοικοί της, οι λιγοστοί κάτοικοι που επιμένουν να μάχονται παρά τις αντίξοες συνθήκες ώστε να κρατήσουν τον τόπο τους ζωντανό. Και το μεγαλύτερο μέρος αυτών των κατοίκων ζει πλέον κυρίως από τον τουρισμό και αυτό πρέπει να το σεβαστούν όλοι. Η Αμοργός του σήμερα δεν είναι η Αμοργός του Πάρβα, ούτε νησί ψαράδων, μικροκαλλιεργητών και βοσκών. Το φαντασιακό μας, όσον αφορά το υπέροχο αυτό νησί, δεν πρέπει να περιέχει μόνο το συμβολικό και το ιδεολογικό πλαίσιο αξιών που το εξιδανικεύουν στη σκέψη μας αλλά και το πραγματικό πλέγμα που καθορίζεται από τον νόμο της Ανάγκης∙ και ο νόμος αυτός είναι απαρέγκλιτος.
Σε κάθε περίπτωση όμως, επειδή όπως είπαμε το μέτρο, το σχετικό και η ομορφιά πρέπει να πρυτανεύουν στις αποφάσεις που λαμβάνονται για έναν τόπο που οφείλουμε ως μεσεγγυούχοι να παραδώσουμε όσο γίνεται πιο αλώβητο στις επόμενες γενιές, ως παραίνεση στον φίλτατό μου δήμαρχο του νησιού θα ήθελα να μεταφέρω τα λόγια του Νίκου Γκάτσου, του δημιουργού του ποιήματος «Αμοργός»:
«Μη γίνεσαι ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ.
Μη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι»
*Νομικός, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας