Το ανθρώπινο manual και η καταστατική νομιμότητα

Μια απάντηση στο άρθρο του φίλου Τρύφωνα Αλεξιάδη «Καταστατικό ΣΥΡΙΖΑ: Από την άγνοια, στη διαστρέβλωσή του» 

«Κάθε συσκευή για να λειτουργήσει συνοδεύεται από ένα manual, ένα σχέδιο για τα μέρη που αποτελείται, τον τρόπο λειτουργίας της και τις οδηγίες χρήσης.
Το manual είναι η χαρά του ανθρώπου. Ξέρετε γιατί;
Γιατί, δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις, αρκεί να ακολουθήσεις ένα - ένα τα βήματα.
Γιατί, ρυθμίζει μια κι έξω τη σχέση του ανθρώπου με τη συσκευή.
Γιατί αποτελεί πηγή βεβαιότητας, σιγουριάς που τόσο ανάγκη έχουμε όλοι. (Εδώ βάζουμε τις μπαταρίες, εδώ συνδέουμε, εδώ πατάμε το κουμπί - δουλεύει!)
Θεωρητικά κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη "συσκευή" άνθρωπος. 
Έχει κι αυτή κάποιες βασικές λειτουργίες, έχει όμως και δύο καθοριστικά "ελαττώματα": Η "συσκευή" άνθρωπος:

1. λειτουργεί πάντα σε σχέση και συνδυασμό με τους άλλους ανθρώπους, και   
2. ξέρει να σκέφτεται.

Για αυτούς τους δύο παραπάνω λόγους, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ανθρώπινο manual.
Στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουν αυτή τη δυσκολία, οι ανθρώπινες κοινωνίες δημιούργησαν κάποιες ειδικές ρυθμίσεις, κάποιους κανόνες για να διέπουν τη σχέση τους. Τα ονόματά τους τα ξέρετε: είναι οι νόμοι, οι συμβάσεις, τα καταστατικά κλπ.
Δυστυχώς όμως (ή ευτυχώς), εδώ η βεβαιότητα και η σιγουριά μειώνονται αισθητά, στον βαθμό μάλιστα που εμπλέκεται και μια νέα λέξη. Η ερμηνεία.
Έχετε ακουστά για ερμηνεία των νόμων, των κανόνων, των διατάξεων του καταστατικού κλπ. 
Οι λάτρεις των manual, με το άκουσμα της λέξης "ερμηνεία" βγάζουν σπυριά!
Κι αυτό, γιατί τους γεννιέται το αυθόρμητο ερώτημα: "και ποια είναι η σωστή ερμηνεία και ποιος ο αυθεντικός ερμηνευτής;" 
Έτσι για παράδειγμα, στο θέμα του κομματικού καταστατικού, η απάντηση της γραφειοκρατικής Αριστεράς ήταν απλή: Γνήσιος ερμηνευτής είναι το κόμμα.
Έλα όμως που το κόμμα ανάλογα την ηγεσία του, έκανε διαφορετικές "αυθεντικές" ερμηνείες; Στο όνομα του καταστατικού έγιναν εγκλήματα, διαγράφτηκαν, αποκηρύχτηκαν ή βγήκαν προδότες άξιοι σύντροφοι κλπ.
Στην σύγχρονη Αριστερά λοιπόν, προς απελπισία των γραφειοκρατών, ο αυθεντικός ερμηνευτής άλλαξε και έγινε η ίδια η πράξη και η ζωή.
Αυτό με τη σειρά του σήμαινε ότι έπρεπε να πετάξουν το υποδεκάμετρο και το γράμμα του νόμου και να δουν μέσα στο καταστατικό τη δημοκρατία, την τήρηση της αρχής της πλειοψηφίας, τελικά την πολιτική ουσία.

Για ποια καταστατική νομιμότητα μιλάμε;

Στους καιρούς μας, αν και τα κόμματα δηλώνουν πίστη στην αρχή της πλειοψηφίας, έχουν "εξελιχθεί" στους πρώτους που την παραβιάζουν.
Κάτι τέτοιο ίσως ήταν προβλέψιμο για τα κόμματα που τάσσονται υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων (αστικά). 
Η "αφοσίωση"  στην αποστολή τους να κυβερνούν, η εξάρτηση τους από "απαιτητικά" συμφέροντα και οι προσωπικές καριέρες, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για δημοκρατικές "πολυτέλειες".
Όμως, την "έκπληξη" κάνει η Αριστερά.
Στην κομματική Αριστερά αποτελεί παράδοση να ορκίζονται στην αρχή της πλειοψηφίας και να εφαρμόζουν στο κόμμα και στο μαζικό χώρο, την αρχή της ολιγαρχίας (των επαϊόντων και αρίστων!)
Κλασικός εκφραστής, η λεγόμενη ιστορική Αριστερά (ΚΚΕ). Η "θρησκευτική αφοσίωση" στο κόμμα - μεσσίας, ευνοεί την ύπαρξη του ιερατείου, της ομάδας των ολίγων, που ξέρει, αποφασίζει και δίνει "γραμμή" για το ποιοι και με ποιες απόψεις θα επικρατήσουν - με κατευθυνόμενη σταυροδοσία - ακόμη και στον σύλλογο της γειτονιάς. 
Το τελικό "ξέπλυμα" γίνεται σε κάποιο "ιστορικό"  συνέδριο με δόξα και τιμή.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα, γιατί οι "μοναδικοί" κάτοχοι της "αλήθειας" είναι περισσότεροι του ενός και οι ευκαιρίες για προσωπικές καριέρες μεγαλύτερες. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο. 
Οι συγκρούσεις των ομάδων/"τάσεων"/μηχανισμών, αυτών δηλαδή που είναι "γνώστες και ειδικοί" και "δικαιούνται δια να κυβερνούν", διαμορφώνουν έγκαιρα τους συσχετισμούς, που συνήθως κορυφώνονται σε ένα συνέδριο "νομιμοποίησης" τεχνητών πλειοψηφιών. 
Επικρατεί έτσι η αντίληψη "αν δεν μπορώ να κατακτήσω την πλειοψηφία - πολιτικά και με πειθώ- κατασκευάζω μια δική μου πλειοψηφία", αποφεύγοντας το ρίσκο της πραγματικής δημοκρατίας.
Ίσως γι' αυτό στα συνέδρια, δεν αναρτώνται ούτε τα "βιογραφικά" των υποψηφίων ούτε οι φωτογραφίες τους. Γιατί, οι περισσότεροι εκλέκτορες ξέρουν από πριν, ποιους θα σταυρώσουν, ανάλογα τον μηχανισμό που υπηρετούν. 
Οι συνέπειες της καταστρατήγησης της αρχής της πλειοψηφίας είναι ένα καταστροφικό ντόμινο, για το πολιτικό σύστημα, τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά και για τη χώρα, τα πολιτικά κόμματα, τα μέλη τους και τους πολίτες:

• ακυρώνεται μια θεμελιώδης αρχή στη λειτουργία της Δημοκρατίας
• καθιερώνεται η "αρχή" της άνισης ψήφου, όπου αυτοί που ελέγχουν τα "κουκιά" εκτοπίζουν όσους ξεκινούν με προίκα μόνο την ψήφο τους.
• καταργείται στην πράξη η αξιοκρατία, αφού πρωτεύον κριτήριο ανάδειξης είναι "να είναι δικοί μας για να μη βγουν οι άλλοι" και καλλιεργείται η εξοικείωση και ο εθισμός στον κυνισμό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
• εμποδίζεται η πολιτική "άσκηση" και η σε βάθος πολιτικοποίηση του κομματικού σώματος, αφού οι συγκρούσεις από πολιτικές γίνονται, πλέον, κυρίως οργανωτικές (πόλεμος των κουκιών)
• απαξιώνεται η δημοκρατική αρχή της τήρησης συμφωνημένων κανόνων (καταστατικά κα.) που πλέον ισχύουν κατά το δοκούν.
• εκλέγονται κατά τεκμήριο, μέτριοι και ανεπαρκείς αλλά σίγουροι "δικοί μας", οι οποίοι με τη σειρά τους προωθούν μετριότερους για να αναπαράγουν με ασφάλεια το μητρικό μοντέλο.
• διαμορφώνεται ένα κλίμα υποκρισίας και συνενοχής όπου οι συμμετέχοντες στο "παιχνίδι" ένθεν κακείθεν, σφυρίζουν αδιάφορα, παριστάνοντας τους ανήξερους για την "παρανομία".

Ειδικά για την Αριστερά - σε τέτοιες συνθήκες - ακούγεται τουλάχιστον σαν ειρωνεία, κάποιοι να μιλούν για έναν "παιδαγωγικό ρόλο του κόμματος που μεταλαμπαδεύει αξίες στην κοινωνία"!!
Συμπερασματικά, οι κάθε φορά μοναδικοί “ιδιοκτήτες της αλήθειας” δεν ανέχονται την “αρχή της πλειοψηφίας”. Εδώ βρίσκονται οι ρίζες του προβλήματος. 
Αυτές οι παραβιάσεις της δημοκρατίας είναι η πηγή των διαρκών κρίσεων στο κόμμα, και όχι οι διαφορετικές αντιλήψεις! 
Είναι η κυνική προσπάθεια των οπαδών του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" να κάνουν την αντίληψη τους, πάση θυσία, πλειοψηφία. 
Αρνούνται την πραγματικότητα. Όμως, η πραγματικότητα λέει ότι στη δημοκρατία δεν κυβερνούν αυτοί που σώνει και καλά έχουν δίκιο - αυτό άλλωστε μένει να κριθεί μέσα στον χρόνο. Στη δημοκρατία, κυβερνούν οι πλειοψηφίες. 
Για ποια λοιπόν καταστατική νομιμότητα μιλάς φίλε Τρύφωνα, όταν η Κεντρική Επιτροπή που ανήκουμε και οι δύο είναι χαρακτηριστικό προϊόν της παραβίασης της ισότιμης ψήφου και της αρχής της πλειοψηφίας;

* Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ