Κάθε Σεπτέμβρη που γυρνάω στην Αθήνα (συνήθως απ’ τη Γαύδο), έχω πάντα στο μυαλό μου την ίδια σκέψη. Και φέτος που δεν έφυγα καν από την Αθήνα, είχα περισσότερο χρόνο για να τη συλλογιστώ.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στις διακοπές τους περνούν καλά, από τις διακοπές τους αυτές καθαυτές. Από την άλλη μεριά οι Αθηναίοι συγκεκριμένα, οι περισσότεροι, περνούν καλά και για έναν επιπλέον λόγο, που είναι το ίδιο το γεγονός ότι φεύγουν από την Αθήνα, αφού για όσο καιρό λείπουν στην επαρχία βρίσκουν λίγη ζωή. Φυσικά πρωτίστως περνούν καλά επειδή κάνουν ένα διάλειμμα από τις δουλειές και από τις υποχρεώσεις τους, αλλά σημαντικό ρόλο (και όσο περνάει ο καιρός όλο και σημαντικότερο) παίζει και το διάλειμμα από την πόλη και την απλή επιβίωση σ’ αυτήν.
Κάθε Σεπτέμβρη λοιπόν σκέφτομαι: Τι κι αν ερχόταν ένας Σεπτέμβρης όπου δεν θα επέστρεφε κανένας και όλοι θα έμεναν εκεί που είχαν επιλέξει να βρεθούν; Είναι γνωστό και σχεδόν καθολικό το μετακαλοκαιρινό σλόγκαν «αφήστε με εδώ». Τι κι αν τους αφήσουμε λοιπόν;
Ο λόγος που ξεκίνησαν να μετακινούνται οι άνθρωποι από την επαρχία προς την πρωτεύουσα ήταν η βελτίωση της ποιότητας ζωής και η εύρεση δουλειάς. Σήμερα όμως η πρωτεύουσα δεν προσφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αντιθέτως, προσφέρει καυσαέριο, μποτιλιάρισμα, δυσκολία στέγασης, δυσκολία εύρεσης εργασίας, δυσκολία τελικά κοινωνικών σχέσεων και δυσκολία της ίδιας της ζωής.
Θαρρώ ότι πλέον ο μόνος λόγος που συνεχίζει να μένει κάποιος στην Αθήνα είναι απλώς η παρέα. Δηλαδή επειδή μένουν και όλοι οι υπόλοιποι στην Αθήνα, οπότε μια φυγή προς την επαρχία σε πλάνο ατομικό θα σήμαινε πρακτικά να πάει να γίνει κάποιος ερημίτης. Ωστόσο το πράγμα θα άλλαζε τελείως αν άλλαζαν τα δεδομένα και αν αυτή η μετακίνηση γινόταν συλλογικά.
Ολοι μιλούν για το δημογραφικό πρόβλημα και τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Ολοι μιλούν για το πρόβλημα της ακριβής στέγης. Ολοι μιλούν για το πρόβλημα της διατροφής. Της ποιότητας ζωής. Της ερήμωσης της επαρχίας. Και κανείς δεν μιλά για αυτό που θα μπορούσε να είναι λύση.
Το κράτος θα μπορούσε είτε να αγοράσει είτε να επιτάξει τα (πολλές φορές ακόμη και άγνωστης ιδιοκτησίας) σπίτια που υπάρχουν σε εκατοντάδες ερημωμένα χωριά-φαντάσματα και να τα παραχωρήσει δωρεάν στους ανθρώπους. Ως μια λύση για το στεγαστικό, ως ένα κίνητρο για τη δημιουργία οικογενειών, ως ένα αναπτυξιακό μοντέλο. Οπου οι άνθρωποι θα γίνονταν ξανά, σε μεγάλο ποσοστό, παραγωγοί τροφής· πρώτα για τον εαυτό τους και παραπέρα και για την πολιτεία και για την οικονομία. Αντί να στοιβάζονται στη μια καφετέρια μετά την άλλη όπως γίνεται εδώ και χρόνια σαν λύση ανάγκης στην πόλη. Και έτσι θα ζωντάνευε και η επαρχία και η χώρα ολόκληρη.
Ενώ παράλληλα η αποσυμφόρηση της πόλης θα βελτίωνε τη ζωή και όσων επέλεγαν να παραμείνουν σε αυτήν, αρνούμενοι μια τόσο δελεαστική δυνατότητα. Προσωπικά ξέρω ήδη και τον τόπο και τη δουλειά που θα επέλεγα εάν συνέβαινε όντως κάτι τέτοιο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας