Μετά το όργιο

Δανείζομαι τον τίτλο εδώ από έναν Γάλλο φιλόσοφο. Όλη η φιλοσοφία εξάλλου είναι δανεική. Ισως και προσομοιωτική μιας ανυπόφορης πραγματικότητας. Δανείζομαι και για να ζήσω, αν και δουλεύω, εξαιτίας μιας οργιαστικής έξαρσης απληρωσιάς που εξαπλώνεται σε τούτη δω τη χώρα σαν μολυσματική ασθένεια. Οι ΜΚΟ εξ εφιαλτικής κατασκευής αποτελούν ίσως την avant-garde (εμπροσθοφυλακή) σε τούτο τον ανίερο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Είμαι εργαζόμενος. Τι αφόρητα βαρετό. Βαρετό όσο και αληθινό. Βαρετό ίσως ακριβώς γιατί είναι αφόρητα αληθινό.

Εκανα λοιπόν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη καταβολή μισθών δύο μηνών. Κλάιν μάιν. Θα τα πάρω τα λεφτά μου κάποια στιγμή. Θα είναι πολύ αργά. Είναι πολύ αργά ακόμα κι όταν πληρώνομαι χωρίς καθυστέρηση. Παρόλο που δεν είμαι ο μόνος (σε μια πανδημία δεν μπορείς να είσαι ο μόνος), ζω αυτό το σενάριο μέσα μια μοιραία αδιαφορία. Αρα είμαι, άσχετα με το τι αισθάνομαι, απόλυτα μόνος. Όπως και στον έρωτα.

Για το αδιάφορο και κάπως ειρωνικό ιστορικό, ο (πλέον πρώην) εργοδότης που μου χρωστάει λεφτά, είναι φορέας ψυχικής υγείας.

Μετά το όργιο τι θα κάνουμε;

Δεν θα παίξουμε κρυφτούλι και σίγουρα δεν θα ακουστεί το Φτου ξελευτερία. Είμαι  τόσο μα τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω τούτες τις γραμμές που δεν αντέχω να παίζω ούτε κρυφτούλι, ούτε κυνηγητό, ούτε Λύκε Λύκε είσαι εδώ, ούτε Κλέφτες και Μπάτσοι κι ας το λέγαμε παλιά, Κλέφτες κι Αστυνόμοι. Η θλίψη μου και ο θυμός μου βρίσκονται σε μια αντιμαχία θανάτου ή ζωής. Το ίδιο είναι. Πάντως και παρεμπιπτόντως, τώρα πια, επιβάλλεται ηθικά να λέμε "Μπάτσοι" και όχι ψιθυριστά μπας και μας ακούσουν και μας την πέσουν.

Η κοσμιότητα μας έφαγε. Κυριολεκτικά μας καταβρόχθισε. Μα οι ψυχές (και τα σώματα) που βυθίστηκαν ανοιχτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) που κάηκαν στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023;  Οι ψυχές (και τα σώματα) των Παλαιστινίων που δολοφονούνται καθημερινά μπροστά στα γουρλωμένα ή νυσταγμένα μάτια μας;

Ναι. Δολοφονούνται και οι ψυχές. (Μπροστά στην φρίκη, εμείς οι απλήρωτοι τί να πούμε;) Μα τί; Τί σημαίνει αυτό; Τί θα κάνουμε μετά το όργιο; Θα χάσουμε τους τρόπους μας; Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου.

Μας έφαγε η μαρμάγκα. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν προσέχαμε. Και βυθιστήκαμε στον βούρκο. Στην υγρή σιωπή. Δανειζόμαστε για να ζήσουμε. Μας άφησε και ο έρωτας της ζωής μας μ΄ένα τηλεφώνημα (όχι γιατί είμαστε απλήρωτοι, απλή διαβολική σύμπτωση αυτή). Χάσαμε τη φωνή μας. Διαλυθήκαμε.

Και ποιος να μιλήσει για μας τώρα που χάσαμε τη φωνή μας; Ισως κάποιος Γάλλος φιλόσοφος. Ισως το ΚΚΕ. Ισως ο Ζαν Ζενέ.

Σήμερα (Σάββατο 7 Σεπτέμβρη) ξύρισα το κεφάλι μου. Σκέφτηκα, είμαι κατάδικος σε κάποια Γαλλική αποικία καταδίκων. Πρέπει να μοιάζω με κατάδικο. Τώρα ησύχασε κάπως το σώμα μου. Η ψυχή μου δεν με αφορά.

Το σώμα δεν λέει ψέματα. Ισως. Τρομαχτικό όμως να γίνεται το σώμα σου πεδίο σημείων όπου ο άλλος ανιχνεύει την αλήθεια. Μόνο που δεν πρόκειται για την αλήθεια του σώματος σου, αλλά για την αλήθεια του άλλου. Πάντα η αλήθεια είναι η αλήθεια του άλλου. Αδυσώπητος νόμος αυτός.

Τελειώνω όπως άρχισα, με τον ίδιο Γάλλο φιλόσοφο.

"Η εικόνα του ανθρώπου, καθισμένου και συλλογισμένου, μια μέρα απεργίας, η οθόνη της τηλεόρασης κενή, θα αναδειχτεί μια μέρα ως μία από τις ομορφότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ού αιώνα."

Μόνο που πέρασε ο 20ος αιώνας. Αλλά κλάιν μάιν. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Η επιθυμία ως αντίσταση στο πραγματικό ζει sub specie aeternitatis.

*Κοινωνιολόγος