Ολημερίς πυρώνει ο ήλιος τους τερατώδεις όγκους από μπετό, που ονομάζουμε πολιτείες. Πολιτείες χτισμένες τσάτρα-πάτρα σε ξεδεντρισμένα βουνά, σε ξεκοιλιασμένους κάμπους και σε μπαζωμένα ρέματα κι ακτογραμμές, χωρίς πολλές πολλές χωροταξικές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Ολημερίς τα ακαλαίσθητα κτίρια μαζεύουνε τη θερμότητα στα τσιμεντένια τους ντουβάρια, για να την ξεράσουνε το βράδυ σκοτώνοντας και την τελευταία προσδοκία των απελπισμένων κατοίκων για μια ψευδαίσθηση δροσιάς.
Απεγνωσμένο προσπαθεί το ισχνό αεράκι να βρει διέξοδο μέσα απ’ τους στενούς και βρόμικους δρομάκους, που ξετυλίγονται στη ρίζα του τσιμέντου. Κάποτε κατέβαινε απ’ το βουνό και ανακούφιζε κάπως, τούτες τις ημέρες του καύσωνα, τα βάσανα των φυλακισμένων στο μπετό, φέρνοντας λίγη απ’ την αύρα του δάσους· μα τώρα τα δάση εξαϋλώθηκαν και φέρνει το αγέρι μονάχα αποκαΐδια. Ας ήταν μπορετό, τουλάχιστον, να σκόρπιζε την αποφορά από τ’ αμάζευτα σκουπίδια που βράζουν όλη μέρα στον ήλιο, σαν αποκρουστικοί τύμβοι ενός πολιτισμού που δεν κατορθώνει ούτε τις βρομιές του να θάψει.
Οι πιο προνομιούχοι κλειδαμπαρώνονται μέσα κι ανάβουνε κλιματισμό, που σημαίνει μεγαλύτερη ανάγκη για ηλεκτροπαραγωγή άρα κι άλλα ξεδεντρισμένα βουνά, κι άλλοι ξεκοιλιασμένοι κάμποι και περισσότερες μέρες καύσωνα στο μέλλον, σ’ έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο. Αλλοι προστρέχουνε σε πάρκα και αλσύλλια, να τους σώσει το μικροκλίμα των λιγοστών και πολύτιμων δέντρων του αστικού ιστού. Θα ’πρεπε η έγνοια μας να είναι πώς να προσθέσουμε δέντρα και ν’ αφαιρέσουμε τσιμέντο από τις πολιτείες μας, μήπως κατορθώσουμε και κάνουμε λιγάκι πιο υποφερτές τις φυλακές μας· τα μοναδικά –υποτίθεται- έλλογα όντα του πλανήτη, μολαταύτα κάνουμε το αντίθετο.
Με βάση τα προγνωστικά μοντέλα αλλά και τα εμπειρικά δεδομένα μας, η τσιμεντένια μας φυλακή θα γίνεται κάθε χρόνο όλο πιο αποκρουστική κι αβίωτη. Σύντομα, κανένας δεν θα θέλει να κατοικήσει στα αποκρουστικά της βουνά από μπετόν κι όσοι το κάνουν, ουσιαστικά θα εξαναγκάζονται· όπου φτωχός κι η μοίρα του, που λέμε.
Η περιβαλλοντική κι αισθητική παρακμή και υποβάθμιση, ως εγγενές χαρακτηριστικό των πόλεών μας με τον απάνθρωπα επιτακτικό και απερίσκεπτο τρόπο με τον οποίο οικοδομήθηκαν, ήδη μετουσιώνεται ταχύτατα σε οικονομική και υπαρξιακή κατάρρευση. Τα κτιριακά εξαμβλώματα θα ορθώνονται ως μαρτυρική υπενθύμιση της προχειρότητας και συνάμα της αλαζονείας μιας εποχής που, ενώ έχει στ’ αλήθεια παρέλθει, αδυνατούμε να ξεκολλήσουμε από τις πρακτικές της, να ξεπεράσουμε τις νοοτροπίες της και να διαχειριστούμε τις πάμπολλες δυσλειτουργίες που μας κληροδότησε.
Εφόσον το ανθρώπινο είδος τα καταφέρει, εντέλει, να βγει από τα αδιέξοδα που το ίδιο δημιουργεί στον εαυτό του, ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος να μιλούν με απορία για τις τσιμεντένιες μας πολιτείες που κατάντησαν φυλακές. Βέβαια αρκετοί οραματιστές είχαν προεξοφλήσει από το παρελθόν τη χρεοκοπία του οικιστικού μας μοντέλου και ειδικά σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής, αλλά σ’ αυτούς ποιος δίνει σημασία...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας