Ζούμε στην εποχή της εικόνας και του φαίνεσθαι δίχως να πατάμε σε στέρεες βάσεις. Η αλλοτρίωση έχει παράξει το έργο της. Εχουν εξοβελιστεί από το πλάνο του σύγχρονου ανθρώπου τα θετικά της εποικοδομητικής συνεργασίας και του λειτουργικού γίγνεσθαι. Στους ξέφρενους ρυθμούς της μιντιακής λαίλαπας το γιγνώσκειν και το πράττειν μετατρέπονται σε άναρθρα και μη παρεμφαίνοντα δραματικά υποζύγια. Αλλωστε η ίδια η ζωή έχει καταντήσει ένας απέραντος παραμορφωτικός καθρέφτης με κοφτερές γωνίες. Κάθε αντικατοπτρισμός της και από ένα ψεύτικο είδωλο για το εδώλιο.
Παραλλάσσοντας τη γνωστή φιλοσοφική ρήση του Καντ, φωνασκούν «φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω» οι επίδοξοι σπουδαίοι από τον θρόνο της μοναξιάς τους. Πίσω από την εναγώνια και ανορθόδοξη προσπάθεια για επίδειξη, προβολή και επικράτηση υποβόσκει η μεγαλύτερη ενδόμυχη μοναξιά. «Η μοναξιά με τα επτά πετσιά» όπως διατυμπάνιζε ο ήρωας παλιάς ελληνικής ταινίας. Στο ομιχλώδες τοπίο της μάζας και του συρφετού και μαζί με την εκκοσμίκευση κάθε πνευματικού ή ιδεατού, χάσκει το εσωτερικό τέναγος. Πότε από το ψυχικό ψιλόβροχο, πότε από τις επώδυνες καταιγίδες ή το καταστροφικό ψυχικό χαλάζι του κενού ανθρώπου, που διαβρώνει την αυτοπεποίθηση και την υγιή δημιουργικότητά του.
Τους πιο οδυνηρά μόνους (όχι μοναχικούς) ανθρώπους τούς έχω συναντήσει στους λογοτεχνικούς επιτάφιους. Και λέγοντας επιταφίους εννοώ τις ανούσιες και άνευ έργου προβεβλημένες συναντήσεις και κοσμικές εμφανίσεις βιτρίνας, όπου οι συμμετέχοντες για να επουλώσουν το εσωτερικό τους δάκρυ εκδηλώνουν στοιχεία μεγαλείου, διθυραμβικών λόγων και μωροφιλοδοξίας. Γιατί πέρα από το ουσιαστικό τάλαντο, που το διακρίνει η σεμνότητα, και πέρα από την ίδια την ομιλούσα ταπεινή τέχνη, κατακεραυνώνονται, κατεδαφίζονται και «ενταφιάζονται» και οι ελάχιστοι μεγάλοι σύγχρονοι ποιητές μας και πεζογράφοι.
Το ασφαλές τεκμήριο ύπαρξης της απόλυτης μοναξιάς είναι η καταξίωση του εαυτού της με τον πιο κυνικό τρόπο. Οι αυτόκλητοι δημιουργοί που αποζητούν την καταξίωση δίχως εφόδια μεταμφιέζονται ακαριαία από γλοιώδεις κόλακες σε άγριους βρικόλακες και αποδομούν την ίδια την τέχνη του Λόγου. Ως δεινοί καιροσκόποι, από τη μια εκθειάζουν και προσκυνούν αυτό που το έχουν ανάγκη για να νιώσουν σπουδαίοι και από την άλλη υποβιβάζουν και μέμφουν την ποιότητα, εκθειάζοντας το ανύπαρκτο ατομικό έργο, επιζητώντας βεβαίως το χειροκρότημα. Και επαιτούν και επιβάλλουν με μεγαλοστομίες την προσωπική τους αξιοσύνη, επικαλούμενοι τα αυτοεκδιδόμενα βιβλία, τα πολλά «βραβεία» που σαρώνουν με οβολούς από ανυπόστατα σωματεία και αμφίβολης αξίας και κύρους πολιτιστικούς συλλόγους και λογοτεχνικές συντροφιές.
Η μοναξιά έχει πολλά μέτωπα και αποφασίζοντας να βγει από τα βαθιά νερά της οδυνηρής σιωπής, συχνά γίνεται βρόχος, φορά σκούρο κοστούμι και μεταμφιέζεται σε φιλάρεσκη και εκδιδόμενη πόρνη. Κι ίσως τραγουδά παρέα με τον Μητροπάνο σε ζεϊμπέκικο ματζόρε «και να που μείναμε της μοναξιάς οι σκλάβοι».
*Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας