Το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις, μετά τις ευρωεκλογές

Είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα.

Μετά τις 9 Ιουνίου, τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν. Μιλάμε, ίσως , για ρευστοποίηση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού.

Οι ευρωεκλογές ξεβόλεψαν όλο το πολιτικό σύστημα από τη μακαριότητα, από τη σιγουριά και από την αυταρέσκεια του.

Η τεράστια αποχή, που προσεγγίζει το 60 ο/ο, είναι ένα βροντερό χαστούκι σε όλους και συνιστά κρίση του πολιτικού συστήματος, ανεξάρτητα πότε αυτή θα εκδηλωθεί σε κάθε κόμμα.

Και το πολιτικό πρόβλημα που αναδεικνύεται για την δημοκρατική παράταξη είναι το εξής:

Η μεγάλη φθορά της κυβέρνησης, δεν οδήγησε και δεν οδηγεί στην ενίσχυση προοδευτικής αντιπολίτευσης.

Ας τα πάρουμε από την αρχή:

Μητσοτάκης
Υπέστη στρατηγική ήττα. Οι απώλειες του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες, από τις απώλειες των άλλων.

Η ΝΔ που είναι η πιο ταξική κυβέρνηση όλης της μεταπολίτευσης ,πήρε τις λιγότερες ψήφους σαν κόμμα από όλες τις προηγούμενες εκλογές από το 1974 ως σήμερα.
Άρα, ο κ. Μητσοτάκης προσέφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στην δική του παράταξη.

Τα 2/3 περίπου των πολιτών, άμεσα ή έμμεσα, του είπαν:

Διαφωνούμε με τον πυρήνα των πολιτικών σου. Δεν λύνεις τα προβλήματα της ζωής μας, οι πολιτικές σου ευνοούν τους λίγους και εμάς δεν μας συμπεριλαμβάνουν.
Άρα, ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι πλέον ο απόλυτα κυρίαρχος. Και οι ευρωεκλογές πρέπει να γίνουν η αρχή του τέλους της κυριαρχίας του.

Ανδρουλάκης

Το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε μεν, δεν συνετρίβη δε. Η μη κατάκτηση της δεύτερης θέσης συνιστά αποτυχία. Όπως και το ότι δεν κερδίζει από τις μεγάλες απώλειες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναζήτηση όμως των αιτιών της ήττας δεν ξεκίνησε καλά.

Κάποιοι βιάστηκαν πολύ και αυτό δείχνει μια ευρεία συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Όμως, καλή είναι η βιασύνη αλλά καλύτερη είναι η θεσμική λειτουργία του κόμματος.
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για ένα αποτέλεσμα το έχει, βεβαίως , η ηγεσία.

Η εστίαση όμως στις ευθύνες ενός προσώπου, μπορεί να είναι μονομερής, μη πολιτική και ιδιοτελής. Όπως και η αλλαγή αρχηγού, από μόνη της, δεν είναι σίγουρο ότι θα διορθώσει τα πράγματα. Και σίγουρα ο κανιβαλισμός και η ανθρωποφαγία πληγώνουν την παράταξη και την αξιοπιστία της.

Είναι όμως φανερό ότι μια λογική υποβάθμισης ή ακύρωσης της λειτουργίας των οργάνων του κόμματος, μια νοοτροπία επικεντρωμένη αποκλειστικά σε οργανωτικά και διοικητικά θέματα καθώς και μια λογική στενών προσωπικών μηχανισμών ελέγχου της πολιτικής λειτουργίας, δεν συνάδουν με σωστή λειτουργία της παράταξης.

Και ο καταλογισμός ευθυνών για όλα τα ανωτέρω στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, είναι σχεδόν καθολικός από ευρύτατο αριθμό στελεχών του κόμματος.

Πάμε.. ΠΑΣΟΚ και Πάμε.. Αλλιώς
Η υποβάθμιση της συλλογικής θεσμικής λειτουργίας του κόμματος, υποβαθμίζει τελικά και την παραγόμενη πολιτική.

Υποβαθμισμένο κόμμα σημαίνει παραγωγή μικροπολιτικής και όχι πολιτικής. Από ένα κόμμα της παρέας και της εξυπηρέτησης των κολλητών, πρέπει να πάμε σε ένα κόμμα που θα γίνει το συλλογικό εργαστήρι επεξεργασίας και παραγωγής πολιτικών. Με την συμμετοχή πολλών ανθρώπων, μέσα και έξω από το κόμμα.

Γιατί η κοινωνία μπορεί να είναι θυμωμένη αλλά, όταν εσύ εκφράζεις απλά την διαμαρτυρία των ανθρώπων, δεν σημαίνει ότι διαμορφώνεις και αξιόπιστη εναλλακτική προοπτική.

Γιατί δεν αρκεί να καταψηφίζεις τους νόμους της ΝΔ, πρέπει να διαμορφώνεις και τους δικούς σου νόμους στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής προοδευτικής διακυβέρνησης.
Γιατί χρειάζεται μια πολιτική ανοιχτών οριζόντων και μακράς πνοής. Να μιλήσουμε για την Ελλάδα του 2030.

Να μπορέσουμε να εμπνεύσουμε, να συγκινήσουμε και να κινητοποιήσουμε τους ανθρώπους, να κάνουν ξανά δική τους υπόθεση την πολιτική.

Επειδή, τέλος, δεν κερδίζεις την ηγεμονία στην κεντροαριστερά, απλά και μόνο προβάλλοντας την ένδοξη ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Επειδή, όταν το ΠΑΣΟΚ διεκδίκησε και πήρε τον εξουσία, έδειξε ότι και πρόγραμμα είχε και την χώρα μπορούσε να αλλάξει.

Σήμερα λοιπόν ο στόχος μας είναι:

Η μετάβαση του κόμματος από ένα μικρομεσαίο κόμμα, σε ένα κόμμα εξουσίας.

Οφείλουμε να υπερβούμε τον εαυτό μας, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να ξαναγίνουμε Κίνημα Αλλαγής.

Μόνο ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, μπορεί να δώσει απάντηση και στην όποια ανασύνθεση της κεντροαριστεράς.

Όσοι λοιπόν θεωρούν εαυτούς αυριανούς ηγέτες, είτε του κόμματος είτε ολόκληρου του προοδευτικού χώρου, ας δώσουν τώρα πειστικές απαντήσεις, προτάσεις και σχέδιο.

Κεντροαριστερά.. ένα τοπίο στην ομίχλη

Η ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς είναι ένα δύσκολο σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες. Ένα σχεδόν νεφελώδες τοπίο.

Θα ξεκίναγα την συζήτηση από την καταγραφή των δεδομένων ή αλλιώς από τα προβληματάκια που υποβόσκουν στον χώρο:

• Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε περιδίνηση και μπροστά σε επάλληλες διασπάσεις. Όσα στελέχη αισθάνονται, δήθεν, εγκλωβισμένα στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη , δεν μπορούν να λένε ότι δεν κατάλαβαν από την αρχή τι πρέσβευε. Αυτό θυμίζει λίγο οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό. Και δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να λύσει αυτό το θέμα. Ας το επιλύσουν πρώτα πολιτικά και μετά συζητάμε.

• Η συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, έχει δυσκολίες λόγω της αναξιοπιστίας που εκπέμπει.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει να ακούσει για συνεργασία με την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, επειδή θέλει πίσω τις έδρες τους.

• στην ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υπάρχουν έντεκα βουλευτές οι οποίοι είναι στον αέρα, χωρίς να υπάρχει κόμμα. Θα προκύψει κόμμα ή θα συνεργαστούμε με στελέχη μεμονωμένα;

• Ποια δυσκολία έχει η συνεργασία εκείνων που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ, διαφωνώντας με την υπογραφή των μνημονίων (γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί χρεωκόπησε η χώρα), με εκείνους που έμειναν στο ΠΑΣΟΚ και σήκωσαν το βάρος διάσωσης της χώρας;

• Η κάθε συνεργασία απαιτεί κάποιες μετακινήσεις στις απόψεις όλων. Και δεν ξέρω πόση ευελιξία διαθέτουν κάποιοι, ως προς εμμονές και βεβαιότητες.

• Τέλος, παρά το rebranding Τσίπρα, είναι γεγονός ότι για μεγάλο αριθμό πολιτών υπάρχουν επιφυλάξεις για το πρόσωπο του κ. Τσίπρα.

Και η αναγκαιότητα της συνεργασίας;

Όλα τα ανωτέρω μπορεί να αφορούν το παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο, αλλά εξακολουθούν να είναι παρόντα.

Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, για σήμερα και αύριο, είναι πως οι προοδευτικές δυνάμεις θα μπορέσουν να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση εξουσίας, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη.

Το ποιος οδικός χάρτης και ποιο χρονοδιάγραμμα πρέπει να ακολουθηθούν, που καθόλου εύκολα δεν είναι, πρέπει να γίνουν αντικείμενο αναλυτικής και διεξοδικής συζήτησης σε κάθε κόμμα ή χώρο της δημοκρατικής παράταξης.

Σαν πρώτες ιδέες θα έλεγα ότι:

Χρειάζεται σεβασμός στην αυτοτέλεια και την αυτονομία των υπαρχόντων κομμάτων.

Η συνεργασία δεν γίνεται με τεχνικές συγκόλλησης κορυφής ούτε αποτελεί άθροισμα κομματικών γραφειοκρατιών και προσωπικών μωροφιλοδοξιών.

Οι προγραμματικές συγκλίσεις στα μεγάλα θέματα που απασχολούν τους πολίτες, θέλουν ευρύ, ανοικτό και σοβαρό διάλογο.

Οι συνεργασίες σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μπορούν να διευρύνονται.

Και τέλος, η όποια συνεργασία πρέπει να γίνει κυρίως υπόθεση των πολιτών. Στον χώρο του συνδικαλισμού, των ελεύθερων επαγγελματιών, στην αυτοδιοίκηση, στα επιμελητήρια, στον χώρο της νεολαίας, του πολιτισμού, στον αγροτικό χώρο, στον χώρο των επαγγελματιών υγείας κλπ.

Τίποτα δεν είναι εύκολο από όλα αυτά, αλλά και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Κυρίως, αν η Πολιτική πάψει να είναι επάγγελμα, καριέρα, πεδίο διευθέτησης μικροσυμφερόντων ή πεδίο βιοπορισμού και πλουτισμού.

*Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ