Σε κάθε πέρασμά μας από την Αθήνα επισκεπτόμαστε βιβλιοπωλεία και παλαιοπωλεία. Οχι γιατί λείπουν από τα μέρη μας, το μικρό ή το μεγάλο χωριό μας -καταπώς λέμε την επαρχία- αλλά για να μπούμε σε παλιά στέκια, να μυρίσουμε τον αέρα τους. Ξεχωριστή είναι η εικόνα που αποτυπώνεις όταν επισκεφτείς τόπους όπως το Μοναστηράκι, τους γύρω δρόμους, την περιοχή του Σχιστού, τα πωλητήρια των Εξαρχείων.
Περνάς και κοιτάς τα παλιά βιβλία, τα μεταχειρισμένα, τα απλωμένα σε πάγκους, σε χαρτόκουτες στον δρόμο, ακόμα και σε καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων. Ρίχνεις λοξές ματιές στους τίτλους, γυρίζεις ανάσκελα αυτά που ο προηγούμενος ανακάτωσε. Πιάνεις, ξεφυλλίζεις ένα με χοντρό εξώφυλλο. Ελπίζεις να βρεις κάποιο μικρό διαμαντάκι ανάμεσα στον σωρό. Οχι για την παλαιότητά του ή την προστιθέμενη αξία που έχει αποκτήσει με το πέρασμα των χρόνων. Αλλά για αυτή την ευχαρίστηση που νιώθεις όταν τα δάχτυλά σου ακουμπήσουν κάποιο δυσεύρετο βιβλίο. Κάποτε εντόπισες ένα δικό σου. Γεννήθηκαν διάφορα ερωτήματα, αλλά μείναν εκεί στον πάγκο του δρόμου.
Αυτό που πληγώνει τους συγγραφείς είναι όταν εντοπίζουν βιβλία τους στα παλιατζίδικα με αφιερώσεις. Γιατί ο αποδέκτης τους, ο αγαπητός ή η αγαπητή Τάδε, δεν νιώθουν κάτι συνδετικό να υπάρχει ανάμεσά τους.
Τα παλιά βιβλία έχουν στρογγυλεμένες γωνίες, φαγωμένα εξώφυλλα, ξασπρισμένες ράχες με ξεθωριασμένα γράμματα. Κάπου έχει σβηστεί ο τίτλος ή το όνομα του συγγραφέα. Αλλα έχουν σημάδια από την καύτρα του τσιγάρου -τότε που κάπνιζες- ή στρογγυλή στάμπα από το φλιτζάνι του καφέ. Σε κάποια βρίσκεις άμμο στις σελίδες τους ή ένα μεγάλο, πλατύ φύκι για σελιδοδείκτη. Τότε η μνήμη φέρνει στον νου το πρώτο φοιτητικό καλοκαίρι, όταν γυρνάγατε στα χωριά του νησιού με τον φοιτητικό σύλλογο και δίνατε θεατρικές παραστάσεις. Ναι, από τα Τσόνια, την παραλία στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, είναι η άμμος και το φύκι. Τότε που η χωροφυλακή δεν σας επέτρεψε να παίξετε έξω από το μοναδικό καφενείο. Γιατί το έργο «Μια μέρα στο Γυμνάσιο» της Ελλης Αλεξίου ήταν μάλλον ανατρεπτικό για αυτούς! Ενα μικρούτσικο θεατρικό βιβλίο είχε τόση δύναμη μέσα του, που προξένησε φόβο κι ανησυχία στη μικρή τοπική εξουσία.
«Στο νοσοκομείο από τον Γιώργο Αγγελίδη, 5/12/69», γράφει στο κάτω μέρος της τελευταίας σελίδας του βιβλίου «Το χρονικό μιας πολιτείας» του Παντελή Πρεβελάκη. Αραγες γιατί να επισκέφτηκε το νοσοκομείο, πόσες μέρες να νοσηλεύτηκε; Πρόλαβε να βγει πριν από τις γιορτές ή τις έκανε μέσα; Τι να απόγιναν άραγε οι δυο τους; Τι βιβλία διάβασαν στη συνέχεια; Σε ποιον να δωρίσω αυτό το βιβλίο, ώστε να έχει συνέχεια;
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας