Και διάρκεια και επιστροφή (στην κορυφή)

Προφανώς και τα ομαδικά αθλήματα, ιδίως τα δημοφιλή, μπορούν να παρέχουν αφειδώς σπουδαίες ιστορίες προς μελέτη και περίσκεψη. Εκεί που τα εξατομικευμένα βιώματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον, όχι για λόγους κουτσομπολιού, αλλά γιατί «γαργαλάνε» τις ανθρώπινες συνειδήσεις με το είδος των παραμέτρων τους. Και, κυρίως, διδάσκουν όσους έχουν τη διάθεση για κάτι τέτοιο...

Όμως, η Lady Hope πιστεύει πως τα ατομικά αγωνίσματα ενδεχομένως να περιέχουν μία ιδιαίτερη μαγεία, που αξίζει να προσπαθούν όλοι οι φίλοι του αθλητισμού να ανακαλύπτουν με κάθε διαθέσιμη ευκαιρία. Και αυτές οι ευκαιρίες, ευτυχώς, είναι και πολλές και συχνές.

Στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Γλασκόβης ο ελληνικός αθλητισμός είδε τον Μίλτο Τεντόγλου να κατακτά άλλο ένα χρυσό μετάλλιο (στο μήκος), αλλά και τον Εμμανουήλ Καραλή να φοράει στο στήθος του το χάλκινο (στο επί κοντώ). Φυσικά, όλα αυτά δεν πέρασαν απαρατήρητα από τα εγχώρια media, στο βαθμό που αναλογεί με βάση την πραγματική θέση που έχει ο στίβος στο εγχώριο αθλητικό κοινό.

Αναζητώντας την ουσία των δύο αυτών μεταλλίων, ίσως να μην είναι τόσο δύσκολο το πού θα «πρέπει» να εστιάσουμε. Δεν ξέρει κάποιος πού να σταθεί, τι να εγκωμιάσει περισσότερο: τη διάρκεια του Μίλτου Τεντόγλου ή την επιστροφή του Εμμανουήλ Καραλή από τις δύσκολες προσωπικές στιγμές στην κορυφή του αγωνίσματός του; Γιατί στην πρώτη περίπτωση μόλις έγιναν αντιληπτές οι δυνατότητες χρειαζόταν η πνευματική διαχείριση και η εντατική δουλειά. Στη δεύτερη περίπτωση, κι εκεί έγιναν νωρίς αντιληπτές οι δυνατότητες, αλλά προέκυψαν κάποιες όψιμες δυσκολίες που οδήγησαν σε «τεντωμένο σχοινί» τις ισορροπίες και τις μελλοντικές προοπτικές. Και όσοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν όψιμους σκόπελους είναι διπλά και τριπλά πανάξιοι. Γιατί στην κορυφή (και στον στίβο...) έτσι και αλλιώς φτάνουν λίγοι, αλλά είναι σημαντικό όσοι έχουν απομακρυνθεί από αυτή (για οποιονδήποτε λόγο...) να τη στοχεύουν (όταν φαίνεται απατηλή...) και να την κατακτούν κάποια στιγμή...

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να ξεχνάμε όσες και όσους στο παρελθόν υποχρέωσαν πολλούς να δώσουν συγχαρητήρια, να χαρούν, να αισθανθούν όμορφα από τα (επαναλαμβανόμενα) επιτεύγματα μίας αθλήτριας ή ενός αθλητή, που σε ενεστώτα χρόνο ενδεχομένως να δυσκολεύονται αρκετά. Η Κατερίνα Στεφανίδη, για παράδειγμα, βγήκε έβδομη στη διοργάνωση της Γλασκώβης, μία θέση που ούτε ενθουσιασμό γεννάει, ούτε Στεφανίδη θυμίζει. Όμως, τα τελευταία χρόνια δεν αποτυγχάνει. Δεν νοείται η εύκολη χρήση μίας τέτοιας κάπως αφοριστικής λέξης. Απλά η Ελληνίδα αθλήτρια δεν κινείται στα υψηλότατα στάνταρντ του πρόσφατου παρελθόντος. Όμως, αυτό πραγματικά δεν σημαίνει κάτι, δεν αλλοιώνει τίποτα. Ίσα ίσα μας υποχρεώνει όλους όσοι καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες, τις απαιτήσεις και την ανταγωνιστικότητα του αθλητισμού, να σταθούμε στο δικό μας ύψος των περιστάσεων. Σε έναν πήχη ταιριαστό στην αξία και στην καριέρα της Κατερίνας Στεφανίδη στο παγκόσμιο στερέωμα του γυναικείου επί κοντώ. Τώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ το χειροκρότημα, τη στήριξη και την αναγνώριση.

O στίβος έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Όσοι τον επιλέγουν ξέρουν γιατί το κάνουν, έχουν προκαθορίσει από πριν το τι αναζητούν σε αυτόν. Είναι πραγματικά μία σχέση πολύ στενή. Θα μπορέσουν στο μέλλον περισσότεροι άνθρωποι να γνωρίσουν έστω και λίγη από τη μαγεία του; Πρέπει να τους το ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά και την ψυχή, την ίδια ώρα που πρέπει να φροντίζουμε οι ίδιοι να ανατροφοδοτούμε -στο μέτρο του εφικτού- τη δική μας προσωπική σχέση με τον λεγόμενο από παλιά και ως κλασικό αθλητισμό...