Τι θα κάνατε αν ζούσατε σε έναν τόπο στον οποίο: «Η κοινωνία [είναι] απροστάτευτη απέναντι στην ακρίβεια. [Οι πλούσιοι απολαμβάνουν] τα προκλητικά υπερκέρδη και χαμηλότατη φορολογία ειδικά στα μερίσματα. [Η κυβέρνηση] δεν μειώνει τους έμμεσους φόρους, συνεχίζοντας στην οδό της εισπρακτικής εκμετάλλευσης της ακρίβειας, δεν παρέχει κανένα ουσιαστικό μέτρο ενίσχυσης μισθών και συντάξεων και επιστρέφει ψίχουλα στην κοινωνία με τα “αγιοβασιλιάτικα καλάθια” και τα pass [ώστε] να κρατά σε ομηρία τους φτωχότερους Ελληνες. [Πρόκειται για ] ένα μοντέλο ανάπτυξης [που] δουλεύει υπέρ συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων και σε βάρος των σύγχρονων αναγκών του λαού».
Δεν απαντάτε; Καλά. Επιτρέψτε να παραθέσω κάποιες απαντήσεις: Τίποτα. Θα προσπαθούσα να προσαρμοστώ. Θα κλεινόμουν σπίτι. Θα έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τρόπο να γλιτώσω και να αφήσω τους υπόλοιπους να βράζουν στη μιζέρια τους. Δεν ξέρω. Θα έκανα οικονομίες για να έχουν τα παιδιά μου την ευκαιρία να φύγουν και να μην ξαναπατήσουν. Θα προσευχόμουν.
Σίγουρα θα αναρωτηθείτε αν έβγαλα τις απαντήσεις από το μυαλό μου. Οχι. Ηταν αυτές που έδωσαν φίλοι, όταν τους έθεσα το ίδιο ερώτημα. Ανθρωποι της εργασίας οι περισσότεροι, που κάποιοι δουλεύουν 12ωρα για να τα βγάλουν πέρα, κάποιοι είναι συνταξιούχοι των 800 και των 900 ευρώ και οι δύο εξακολουθούν να είναι άνεργοι. Το εντυπωσιακό ήταν ότι κανένας δεν αναφέρθηκε σε κόμματα και συνδικάτα, προφανώς επειδή στο μυαλό τους η αντίσταση στη δυστοπία είναι ατομική υπόθεση (όπως λέμε ατομική ευθύνη). Με απλά λόγια, με τις απαντήσεις τους έκαναν σαφές ότι η δυσπραγία, η ανέχεια και το σκοτεινό μέλλον είναι προβλήματα στα οποία η λύση θα προκύψει από τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Για να προλάβω όσους ετοιμάζονται να τους χαρακτηρίσουν απολίτικους, σπεύδω να διευκρινίσω ότι κάποιοι από αυτούς γνώρισαν τη χούντα, κάποιοι μέστωσαν την εποχή που οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν στους δρόμους και όλοι είναι ερωτευμένοι με το... χαρτί του βιβλίου και της εφημερίδας. Ανθρωποι που θα μπορούσαν να συζητήσουν για την τεχνητή νοημοσύνη, τα ψηφιακά τείχη που υψώνουν οι κυβερνήσεις από το 2015 μέχρι σήμερα (από το 2019 οι εργασίες επιταχύνθηκαν με πρόσχημα την εξυπηρέτηση του πολίτη) για να φυλακίσουν τις ζωές των προθύμων και να εξοστρακίσουν τους απροσάρμοστους, την ευρασιατική σκακιέρα και πώς επηρεάζεται από τους πολέμους στην Ουκρανία και στο Ισραήλ, το βρόμικο χρήμα και τον ρόλο του στην εξουσία. Κοντολογίς άνθρωποι ψαγμένοι, που τα πρότυπα που είχαν στα χρόνια της νιότης τους δεν έχουν καμία σχέση με τις τηλεπερσόνες, τους (τις) αοιδούς και τις μοντέλες που σερβίρουν καθημερινά οι τηλεοπτικοί σταθμοί για την τέρψη του κοινού. Και όμως γι’ αυτούς τα προβλήματα κατέληξαν... προσωπική υπόθεση.
Νοητικές ασκήσεις, θα σκεφτούν ορισμένοι, αλλά κάνουν λάθος. Ολα όσα προαναφέρθηκαν είναι πέρα για πέρα πραγματικά. Για παράδειγμα ο τόπος που περιγράφεται στην αρχή του κειμένου είναι αυτός που ζούμε. Οι λέξεις και οι φράσεις της περιγραφής του προέρχονται από όσα είπαν οι επικεφαλής των κομμάτων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς (ή τέλος πάντων αυτών που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο) στη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό. Δηλαδή το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι ένα κολάζ, στο οποίο απομονώθηκαν επιλεκτικά φράσεις από τα επιχειρήματα με τα οποία τέσσερις πολιτικοί ηγέτες από το βήμα της Βουλής κατακεραύνωσαν (ή νόμιζαν ότι κατακεραυνώνουν) την κυβέρνηση και την πολιτική της. Λόγια δηλαδή που προορίζονται να ακουστούν ή να διαβαστούν από όλους εμάς για να νιώσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι εκεί πάνω που συμπάσχουν.
Αναμφίβολα η εικόνα που φιλοτέχνησαν με λέξεις οι κορυφαίοι της αντιπολίτευσης δεν απέχει από την πραγματικότητα. Η πολιτική και τα επιχειρήματα που προβάλλονται για να υποστηριχθεί είναι βγαλμένα από τα ιερά βιβλία του νεοφιλελευθερισμού. Διαβάζοντας τα νομοσχέδια και ακούγοντας τις αγορεύσεις και τις δημόσιες τοποθετήσεις της συμπολίτευσης, έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για επικαιροποιημένα αποσπάσματα από τα βιβλία του Χάγιεκ «Ο δρόμος προς τη δουλεία» και «Σύνταγμα της Ελευθερίας» και από το «Η παγκόσμια οικονομική ελευθερία» (Economic Freedom in the World) του Φρίντμαν. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, πολιτικός επιστήμονας, για να αντιληφθεί ότι από το 2019 οι αλλαγές που γίνονται αλλάζουν τις ζωές των πιο ευάλωτων, αμετάκλητα προς το χειρότερο. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέσαι: Φτάνουν οι αφορισμοί σε καλογραμμένες ομιλίες για να επιστρέψουν οι προσήλυτοι του ατομικισμού στους κόλπους της κοινωνικής ευθύνης;
Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας