O πρόσφατος θάνατος μίας προσωπικότητας που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες όσο λίγοι, του Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ (σε ηλικία 100 ετών), μπορεί να γίνει αντιληπτός ως το τέλος μίας ολόκληρης εποχής (ίσως και παραπάνω από μίας...). Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, μπορούμε άραγε να προσωποποιήσουμε τόσο έντονα φαινόμενα που αφορούν δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις; Μα, το κάθε άτομο σημαδεύει με το δικό του τρόπο τα δρώμενα.
Και ο Χένρυ Κίσινγκερ για δεκαετίες ήταν στο προσκήνιο. Και από το παρασκήνιο δούλευε για αυτό ακριβώς το προσκήνιο... Ακόμα και πολύ πρόσφατα, οι απόψεις του (όπως για παράδειγμα αυτές για την ουκρανική κρίση) ήταν και περιζήτητες και βαρυσήμαντες. Δεν μπορούσες να ξεπεράσεις εύκολα τις κατά καιρούς ρήσεις του, αν σεβόσουν τον εαυτό σου, ακόμα και αν δεν είχες και την καλύτερη δυνατή γνώμη για αυτόν (σε πολιτικό κυρίως επίπεδο)...
Ο Χένρυ Κίσινγκερ προκάλεσε έντονα συναισθήματα και διφορούμενες κρίσεις, άκρως αντίθετες μεταξύ τους. Aπό εκείνες όσων τον θαύμαζαν μέχρι εκείνες των ανθρώπων που τον αντιλαμβάνονταν ως παντοτινό και απεχθή εχθρό τους. Σε κάθε περίπτωση, η αποτίμηση ενός προσώπου είναι καθαρά μία ιδιαίτερη και ατομική υπόθεση, σύμφωνη με τους αξιακούς κώδικες, την ιδεολογική συγκρότηση και το αισθητήριο του καθενός και της καθεμίας από εμάς... Εγώ, προσωπικά, δεν συμπεριλαμβάνω τον Κίσινγκερ στους ανθρώπους που με εμπνέουν, ή που τους θεωρούσα φίλα προσκείμενους σε όσα εγώ πιστεύω, αλλά δεν μπορώ να μην υπολογίσω και να μη μελετώ με προσοχή το οτιδήποτε σχετίζεται με αυτόν...
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος -κατά την προσωπική μου κρίση- ήταν ο ορισμός του ανθρώπου της πραγματικής εξουσίας. Από εκείνες τις πολύ δυνατές προσωπικότητες που ήθελαν να γνωρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα, αλλά και να μπορούν να εκμεταλλεύονται αυτή τη γνώση προς εξυπηρέτηση των σκοπών τους. Σκοποί που μπορεί να μεταβάλλονταν ανάλογα την εποχιακή συγκυρία, αλλά για τους οποίους πάντα θα εφαρμόζονταν οι πιο περίτεχνες πτυχές της νοητικής ικανότητας του εκάστοτε εκφραστή τους... Ένα πνεύμα που αν δεν είχε πρακτική αποτύπωση πήγαινε χαμένο... Και κάθε συνεπής εγωιστής δεν θέλει να πετάει το πνεύμα του στον κάλαθο των αχρήστων, από την πρώτη κιόλας στιγμή που συνειδητοποιεί πως διαθέτει επαρκείς ποσότητες...
Μα, για ποιον δρούσε ο Κίσινγκερ, πέρα από τα όποια ιδιοτελή κίνητρα (αναγνώριση, καταξίωση, υστεροφημία, άσκηση εξουσίας); Προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος και να μη λαθεύει κατά ανάγκη... Αλλά, όπως τα αντιλαμβανόταν αυτός ο ίδιος και οι γύρω από αυτόν. Γιατί οι άνθρωποι της εξουσίας δεν έχουν όλοι κοινές κατευθύνσεις και στοχεύσεις. Ούτε αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο τα συμφέροντα του έθνους που διαφεντεύουν ή των πολιτικών αντιλήψεων που τους καθοδηγούν. Μπορεί -για παράδειγμα- σε μία ελίτ 40 ατόμων τα 37 να θέλουν μία συγκεκριμένη λύση, ας την ονομάσουμε Α, για ένα πρόβλημα και οι δύο που βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση με κάποια εξωγενή συμφέροντα να καταφέρουν να προωθήσουν τη δική τους εκδοχή λύσης, ας την ονομάσουμε Β. Χρησιμοποιώντας ακόμα και προβοκάτσιες. Και μπορεί να μένει κάποιος, σαν μονάδα, που να θέλει τη λύση με το όνομα ΑΒ ή ΒΑ...
Στο σήμερα που τα ανοιχτά μέτωπα στον παγκόσμιο ενδοεξουσιαστικό ανταγωνισμό «ζεματάνε», οι προσωπικές τακτικές και δεξιοτεχνίες θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το είδος των εξελίξεων. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι της εξουσίας που να θέλουν μία σύντομη διευθέτηση των διαφορών, ένα καινούριο ξεκίνημα πάνω στη στέρεα βάση κοινών συμφωνιών και κάποιοι που να εναντιώνονται σφοδρά σε μία τέτοια προοπτική. Ή και κάποιοι που θέλουν να επέλθει η όποια συμφωνία μονάχα μετά την (ελεγχόμενη) όξυνση των όποιων εχθροπραξιών για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Οι πιθανές υποπεριπτώσεις είναι αρκετές.
Η ιστορία γράφεται από τις κινητικότητες όλων των σχετικών πλευρών, αλλά πάντα όλα «μεταφράζονται» στη γλώσσα των τελικών νικητών... Δεν παύουν να υπάρχουν και τα «κείμενα» στις άλλες γλώσσες, αλλά τα επικρατέστερα είναι εκείνα που προέρχονται από τις εστίες των εκάστοτε νικητών και των συμμάχων τους... Ο Χένρυ Κίσινγκερ ήταν από αυτούς που ήθελαν πάντα να νικάνε, αλλά μάλλον ήξερε κάθε φορά το πού, το πώς, και κυρίως το πόσο... Σε αντίθεση με πολλούς διαδόχους του, που επιμένουν να κρίνουν υστερόβουλα και με παραμορφωτικά γυαλιά την ίδια την πραγματικότητα...
ΥΓ. Σε μάκρος χρόνου, πιστεύουν πολλοί, πως επικρατεί εκείνος που έχει λαβωθεί λιγότερο στις όποιες (αναπόφευκτες) ήττες του...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας