«Ραχούλες... ραχούλες»

Οι αρειμάνιοι, μπαρουτοκαπνισμένοι φιλέλληνες των ναπολεόντειων πολέμων στήνονται αγέρωχοι στον κάμπο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν με συγκαταβατική περιφρόνηση το τουρκικό ιππικό. Πολύπλαγκτοι, πολύπαθοι και πολυνικημένοι, οι οπλαρχηγοί της κλεφτουριάς κοιτάζουν τους φιλέλληνες πολεμιστές με ασυγκράτητο οίκτο.

«Δεν αντιμετωπίζεις το καλύτερο ιππικό του κόσμου, τους Σπαχήδες (επίλεκτο τμήμα ιππέων της Οθωμανών), με μετωπική σύγκρουση στον κάμπο. Αλλά τι, αλλά πώς;...», ρωτάν, με εξίσου συγκρατημένη περιφρόνηση προς την κλεφτουριά, οι φιλέλληλες πολεμιστές.

«Ραχούλες, ραχούλες, παίρνουμε τις ραχούλες!», δέχονται ως απάντηση. «Και κει μας κυνηγάνε οι Σπαχήδες. Και κει τους γκρεμοτσακίζουμε!» (η άνω περιγραφή ήταν η μόνιμη στάση της κλεφτουριάς, κάθε φορά που ερχόταν αντιμέτωπη με ισχυρότερο εχθρό: Δεν χτυπάς μετωπικά. Φεύγεις, για να μη σε χτυπήσουν. Χτυπάς, όταν βλέπεις ότι μπορούν να σε χτυπήσουν λιγότερο).

Ναι, χάσαμε μια μάχη, γιατί σύνηθες και όχι παράδοξο, υπάρχει και η ήττα και ναι, ακόμη και για την ονειρολαμπυρούσα Αριστερά. Ηττα γερή και τελειωτικώς... προσωρινή.

Αυτό το αμυδρό απήχημα του τότε ουρανοδρόμου ΕΑΜ υπήρξε για επτά μήνες το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. Μαζί και εγώ, ο ΕΑΜίτης αριστερός, ως εκλεγείς βουλευτής του σχήματος. Βεβαίως, κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, η ήττα αυτή ήταν το στιγμιαίο -εν τόπω και χρόνω- επακολούθημα των «μόλις» 500 προηγούμενων μηνών που κυβερνούσε η προηγηθείσα δικομματίλα. Μια μονοφυσίτικη αντίληψη της Αριστεράς (του τύπου «το μαύρο είναι μαύρο, δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο μαύρο και το άσπρο είναι κάτασπρο, χωρίς καθόλου κουρασμένες πινελιές σκιερών αποχρώσεων») μας είπε και μας διέπραξε τη ΛΑ.Ε.

Το «διαλεκτικωτέροις γίγνεσθαι» του Πλάτωνα στον Πολιτικό του, απ’ όπου αντιγράφει ο Μαρξ το διαλεκτικό του σχήμα, αυτό λοιπόν είναι πολύ δύσκολη άσκηση για τη μονοφυσίτικη Αριστερά ή για την αναχωρητική Αριστερά του ΚΚΕ. Συμπέρασμα προσωρινό, όπως είναι και η προσωρινή μας ήττα: είναι αρκούντως δευτερεύον εάν η επαχθής συμφωνία που έφερε η λαβωμένη Αριστερά από τας θεοστυγείς Βρυξέλλας, έχει θετικά στοιχεία ή, κατά τη μονοθελητική ερμηνεία των σκυθρωπών του δόγματος, δεν έχει ούτε ένα θετικό.

Η μόνη πολιτική στάση, η οποία εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι ούτε θετική ούτε αρνητική, είναι η αγωνιστική στάση. Επομένως, το ερώτημα είναι ένα: Εχει την πολιτική θέληση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις που συμπαρατάχθηκαν και συγκυβέρνησαν μαζί του, δηλαδή η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης σήμερα, να συνεχίσει τον αγώνα; Είναι ολοφάνερο πως ναι.

Επομένως, και εν όψει των επικείμενων εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επικρατήσει και να κυβερνήσει. Να κυβερνήσει ως επικεφαλής ενός ενωτικού, απελευθερωτικού σχήματος, διδασκόμενος από την ανελαστικότητα κάποιων συνιστωσών του και από τον κτηνώδη κυνισμό των ετέρων και «εταίρων» Δυτικών μας και ιθαγενών. Να κυβερνήσει, διασκελίζοντας αγωνιστικά και εξακολουθητικά της ιστορίας μας, ραχούλα ραχούλα, μέχρι την προτελευταία... Και αυτό γιατί πάντα υπάρχει μία επόμενη.

* Υποψήφιος βουλευτής των ΑΝ.ΕΛΛ. στην Α’ Θεσσαλονίκης