Στα δύσκολα όλα σου φαίνονται μάταια. Τόσο στο προσωπικό επίπεδο όσο και στο συλλογικό. Νιώθεις ότι όλα μαζεύονται μαύρο κουβάρι πάνω από το κεφάλι σου, κι έτσι οι μέρες μετατρέπονται σε νύχτες και οι νύχτες, ατέλειωτες πια, δεν φωτίζονται ούτε από κάποιο περαστικό αυτοκίνητο. Κι εσύ, με το κεφάλι σκυφτό, να μη βλέπεις προς τα πάνω και, πλέον, να κάνεις το πάτωμα τον νέο σου προορισμό. Μπερδεύεσαι στα σκοτάδια σου και μόνο αν βρεις νερό κάτω απ’ το χώμα νομίζεις πως θα προχωρήσεις.
«Ζούμε στη χειρότερη εποχή που θα μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος. Οχι μόνο από άποψη πολιτικής αλλά και κοινωνικής και ατομικής εξαθλίωσης». «Εχουμε τους χειρότερους πολιτικούς του κόσμου. Και από άποψη προσώπων και από άποψη ιδεολογιών». «Τα παιδιά μας ακούνε τις χειρότερες μουσικές που έχουν γραφτεί. Και από άποψη στίχων και από άποψη μελωδίας».
Μπορώ να πω και άλλα τέτοια που ακούω κατά καιρούς σε πηγαδάκια με φίλους ή και αγνώστους που μιλούν μεταξύ τους. Υπάρχουν μέρες, αυτές που μοιάζουν με νύχτες όπως ανέφερα παραπάνω, που συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν όμως και άλλες που οι επιφυλάξεις μου γίνονται φως για να προχωρήσω.
Η ψυχραιμία να μάθει κανείς να βλέπει καθαρά το πραγματικό σχήμα των πραγμάτων, χωρίς διαθλαστικούς φακούς και μικροσκόπια, είναι ταλέντο αξιοζήλευτο. Ομως έχουμε μάθει, δυστυχώς, να γέρνουμε μόνοι μας την πλάστιγγα προς την πλευρά που μας βαραίνει. Πόσες φορές δεν τσουβαλιάσαμε μεγάλες χαρές στη ζωή μας μέσα σε μικρές-μικρές λύπες και πιστέψαμε πως όλα είναι στραβά κι ανάποδα – κι ας ήταν ίσια;
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν γεγονότα πραγματικά βαριά που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή κάποιου. Πράγματα που δεν σηκώνουν ούτε πλάστιγγες ούτε συμψηφισμούς. Ομως αυτά, ευτυχώς, αποτελούν εξαίρεση.
Ο κανόνας πάντα βρίσκεται στην εναλλαγή. Χαρά και λύπη σε λούπα. Απλώς συχνά πιστεύουμε πως το κακό όταν έρχεται τα παίρνει όλα παραμάζωμα και μας κάνει τυφλούς. Καταντάμε προληπτικοί, βλέποντας οποιαδήποτε άσχημη εμπειρία σαν κακό ιό που μπορεί να κολλήσει όλες τις επόμενες.
Εκεί είναι που χρειάζεται το ταλέντο της ψυχραιμίας. Οι ζωές μας σαν το νερό κυλάνε και αλλάζουν σχήματα. Παίρνουν το σχήμα του καλού, του κακού, της χαράς, της συμφοράς, της αγάπης, του θριάμβου… Η ζωές μας είμαστε εμείς. Και η ευελιξία μας στο να πάρουμε κάθε φορά το σχήμα που θα μας βοηθήσει να κυλήσουμε πιο πέρα και να εξελιχθούμε είναι ικανότητα που μαθαίνεται. Αλλωστε, κανείς δεν έφτασε τυχαία στο σημείο που βρίσκεται. Με τα λάθη μας και τα σωστά μας προχωράμε. Αρκεί να μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε. Και αρκεί να δούμε τι θα κάνουμε με τα αποτελέσματά τους, χωρίς μοιρολατρίες.
Ομως μόνος ποτέ και κανείς δεν κατάφερε να «γυρίσει» κανένα παιχνίδι, κι ας λένε ό,τι θέλουν όσοι κυματίζουν τη σημαία της ατομικής ευθύνης. Η σύνδεσή μας με τους άλλους και η συνειδητοποίηση ότι είμαστε κομμάτι μιας ευρύτερης συλλογικότητας θα είναι πάντα το καύσιμο και ο καταλύτης, ανεξάρτητα από την έκβαση του παιχνιδιού. Καλύτερα να χάνεις με παρέα παρά να κερδίζεις μόνος. Ολοι το ξέρουν αυτό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας