Όταν οι αγώνες της νεολαίας συναντούν την πόλη ανάποδα

Οι εκλογές στο Δήμο Θεσσαλονίκης αποτελούν μια μεγάλη και κρίσιμη μάχη για όλους όσους ζούμε στην πόλη, ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες που σπουδάζουμε και εργαζόμαστε στη Θεσσαλονίκη. Η νεολαία, όσο και την επικαλούνται προεκλογικά και την χρησιμοποιούν ψηφοθηρικά όλες οι παρατάξεις, είναι ένα κομμάτι που έχει δεχθεί πολλαπλά πυρά από την κυβερνητική πολιτική, η οποία τύχαινε (!) να είναι σε πλήρη ευθυγράμμισή με την πολιτική και τις επιλογές της δημαρχίας Ζέρβα.

Η όξυνση της καταστολής, η ενίσχυση της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά και του ποινικού οπλοστασίου αποτελεί βασικός πυλώνας της επίθεσης που δέχεται η νεολαία. Οι φοιτητές του ΑΠΘ ήρθαμε αντιμέτωποι με την πιο ωμή μορφή αυτής της κατεύθυνσης, όπως αυτή πήρε σάρκα και οστά με τη μόνιμη παρουσία ΜΑΤ μέσα στο πανεπιστήμιο μας (το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο των Βαλκανίων μάλιστα όπως οι διάφορες διοικήσεις περηφανεύονται διαρκώς), τη συνεχή και μόνιμη παρουσία ανδρών της Ασφάλειας, κλούβας αλλά ακόμα και Αύρας στο πανεπιστημιακό campus, την περίοδο 2021-2022. Επρόκειτο για μια απόπειρα πλήρους μετάλλαξης ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη, σε χώρο σκληρής καταστολής και τρομοκράτησης όσων σπουδάζουν και εργάζονται σε αυτό και δεν συμμορφώνονται με τις επιταγές κυβέρνησης και Πρυτανικών Αρχών.

Πρωτοφανή περιστατικά μάλιστα αποτέλεσαν η επίθεση με ευθεία βολή κρότου λάμψης στο κεφάλι από άνδρα των ΜΑΤ, οι συνεχείς παρενοχλήσεις σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, σε ακαδημαϊκούς καθηγητές και εργαζομένους του Πανεπιστημίου (συγκεκριμένα μάλιστα στη Σχολή Θετικών Επιστημών χάθηκαν συνολικά 53 ώρες μαθημάτων λόγω της αστυνομικής παρουσίας!), οι παρακολουθήσεις και οι προσαγωγές εκλεγμένων συνδικαλιστών για συμμετοχή στις διαμαρτυρίες των Φοιτητικών Συλλόγων, η δολοφονική επίθεση με χημικά στη συναυλία του Θ. Παπακωνσταντίνου στη Φιλοσοφική Σχολή πριν από έναν χρόνο.

Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι δώσαμε μια τεράστια μάχη όλο το προηγούμενο διάστημα, έχοντας στο πλάι μας συλλόγους καθηγητών και εργαζομένων του ΑΠΘ, σωματεία και ενώσεις εργαζομένων της πόλης μας, πετυχαίνοντας τελικά την απόσυρση της Αστυνομίας από το Πανεπιστήμιο και την μη εγκατάσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας (ΟΠΠΙ) στις σχολές μας, τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και πανελλαδικά.

Η Πόλη Ανάποδα βρέθηκε με μέλη και δημοτικούς συμβούλους της σε πληθώρα φοιτητικών κινητοποιήσεων, ενώ παράλληλα έδωσε τη δυνατότητα να ακουστεί το αίτημα «έξω η αστυνομία από τις σχολές μας» και στο Δημοτικό Συμβούλιο, συμβάλλοντας έτσι σε έναν αγώνα που δεν αφορούσε πλέον μόνο τη νεολαία, αλλά το σύνολο των πολιτών και της κοινωνίας, θέτοντας επί τάπητος τις ευθύνες των δημοτικών αρχών για την κατάσταση που βιώνουν καθημερινά οι νέοι αυτής της πόλης, μόλις λίγα μέτρα μάλιστα από το Δημαρχείο Θεσσαλονίκης.

Έδωσε το παρόν της και μέσα στο κίνημα και τις κινητοποιήσεις ενάντια σε μία ολοένα εντεινόμενη κατασταλτική ατζέντα με τα εξωπραγματικά περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας, όπως συνέβη με την κρατική δολοφονία του Κώστα Φραγκουλη. Το δημοτικό μας σχήμα βρέθηκε μαζικά στο δρόμο και στις 5/12/2022, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτηση όλων μας , παλεύοντας με πείσμα και επιμονή σε μια πολιτικη που κοστολογεί τις ανθρωπινες ζωές των Ρομά στα 20 ευρώ.

Ακολούθως, βρισκόμενοι και στην αρχή μιας νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, όπου πληθώρα φοιτητών βρίσκεται υπό εύρεση κατοικία, η νεολαία αναγκάζεται να βιώσει τις άθλιες επιπτώσεις της στεγαστικής κρίσης. Ιδιαίτερα στο κέντρο, η μάστιγα της ακρίβειας συνδυαστικά με το καθεστώς της βίαιης τουριστικοποίησης και της βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnb) χωρίς όρια και περιορισμούς έχει ως αποτέλεσμα την εξωφρενική άνοδο των τιμών στα ενοίκια.

Την ίδια στιγμή, ένα τεράστιο ποσοστό της φοιτητιώσας νεολαίας υποχρεούται να εργαστεί υπό εντελώς δυσμενείς συνθήκες (μαύρη εργασία, ελαστικά ωράρια), προκειμένου να εξασφαλίσει στέγη και επιβίωση, ώστε να καταφέρει να αποπερατώσει τις σπουδές του. Η διαχρονική πολιτική των δημοτικών αρχών για εξώθηση των φοιτητών και των εργαζόμενων από το κέντρο της πόλης είναι συνεχώς εντεινόμενη και παράλληλη με μία προσπάθεια τουριστικοποίησης και αχαλίνωτης οικονομικής εκμετάλλευσης κάθε όψης της πόλης. Οφείλουμε να θυμηθούμε άλλωστε και τη δήλωση του τέως Δημάρχου Μπουτάρη για τέλος 150ευρώ στους φοιτητές, που εγκαθίστανται στην πόλη μας.

Με πρωτοβουλία του σχήματος πραγματοποιήθηκε συλλογή χιλιάδων υπογραφών ενάντια στο υπάρχον καθεστώς βραχυχρόνιας μίσθωσης, οι οποίες κατατέθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο, δόθηκε η δυνατότητα παρέμβασης των Φοιτητικών Συλλόγων σε συνεδρίαση του με παρουσία του κ.Ζέρβα, ανοίγοντας έτσι το ζήτημα προς τις δημοτικές αρχές, ενώπιον και των υπόλοιπων δημοτικών παρατάξεων, προκειμένου ο Δήμος να πάρει σαφή μέτρα για τον περιορισμό του. Πολλώ δε μάλλον, το σχήμα μας έχει πάρει ρητά θέση και έχει διαμορφώσει συγκεκριμένα αιτήματα στο πρόγραμμά του, για την υπεράσπιση του ανθρώπινου δικαιώματος στη στέγη, έχοντας πάρει μια σειρά πρωτοβουλιών βάσει αυτών. Κάποια από αυτά είναι: ο έλεγχος των ενοικίων με ενιαίο τρόπο και σύνδεση τους με το βιοτικό επίπεδο των ενοικιαστών - καμία αύξηση των ενοικίων ενώ παραμένει στάσιμος ο βασικός μισθός//περιορισμός της συγκέντρωσης της κατοικίας σε εταιρίες//ενεργοποίηση περιορισμών βραχυχρόνιας μίσθωσης σύμφωνα με το νόμο 4472/2017.

Τρίτο σημείο-πυλώνας της πολιτικής των δημοτικών αρχών αποτελεί η διαχείριση των δημόσιων χώρων.  Βασική παραδοχή αποτελεί το γεγονός ότι στην πόλη μας δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι πρασίνου, αλλά και όσοι υπάρχουν δεν προστατεύονται από καμία επίσημη αρχή, ενώ παράλληλα οξύνονται και προχωρούν εμπροσθοβαρώς κινήσεις που αξιοποιούν τους δημόσιους χώρους προς εξυπηρέτηση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ΔΕΘ, που, σύμφωνα με το σχέδιο ανάπλασής της, από τη συνολική έκταση των 162 στρέμματων της, μόνο τα 30,6 προορίζονται για χώροι πρασίνου, τα οποία μάλιστα αφορούν προαύλιους χώρους κτιρίων.  Πρόκειται για έναν χώρο που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, κάτω ακριβώς από την Πανεπιστημιούπολη και θα ήταν παραπάνω από αναγκαίο να μετατραπεί σε μητροπολιτικό πάρκο.

Έτσι θα δημιουργούνταν ένας άξονας Σέιχ Σου-ΑΠΘ-ΔΕΘ-Πάρκο Ξαρχάκου-Παραλιακό Μέτωπο, το οποίο θα έδινε ανάσα στην πόλη και θα αποτελούσε ένα πνεύμονα για την επιβαρυμένη ατμόσφαιρα του κέντρου, ενώ παράλληλα θα έδινε και άλλη ζωή και παλμό τόσο στο Πανεπιστήμιο, όσο και στη συνολική αυτή ενότητα. Η πολιτική του κατακερματισμού του δημόσιου χώρου, της περίφραξης και της εγκατάλειψης του, ή πολύ χειρότερα της αστυνόμευσή του είναι στοιχεία που απονεκρώνουν τους δημόσιους χώρους της πόλης και αποστρέφουν τους κατοίκους από αυτούς. Και η πολιτική αυτή συνδέεται με την παράλληλη προσπάθεια οικονομικής εκμετάλλευσης τους. Εκεί που εμείς βλέπουμε ένα χώρο για να σπουδάζουμε, ένα δημόσιο χώρο για να διασκεδάζουμε, να χαλαρώνουμε, να κοινωνικοποιούμαστε, μία έκταση να αθλούμαστε, η εφαρμοζόμενη πολιτική βλέπει οικόπεδα-φιλέτα για εκμετάλλευση. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η δήλωση της τέως Υπουργού Παιδείας το 2022 για μετεγκατάσταση του ΑΠΘ στην περιοχή του αεροδρομίου.

Η δήλωση αυτή ευθυγραμμίζεται με την ευρύτερη στρατηγική που επιδιώκεται γύρω από την διαμόρφωση ενός άξονα ΑΠΘ-ΔΕΘ-Λευκός Πύργος υπό την πλήρη διάθεση στα ιδιωτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα για αξιοποίηση εις όφελός τους, ταυτόχρονα με την κατακρεούργηση των δημόσιων χώρων και του πρασίνου και την εξώθηση των κατοίκων και ιδιαίτερα των νέων και της φοιτητικής κοινότητας εκτός κέντρου. Η κατεύθυνση αυτή θα έχει πολλαπλά οφέλη για την άρχουσα πολιτική, καθώς μέσα από την εξώθηση τους, δεν θα υπάρχει αλληλοτροφοδότηση των κινημάτων της νεολαίας με τον κόσμο του κέντρου, ενώ ταυτόχρονα οι πιέσεις που μπορούν να ασκούν οι φοιτητές μέσω των αιτημάτων και των διεκδικήσεων τους θα μεταφέρονται εκτός του αστικού ιστού, καθιστώντας τες πιο «ελεγχόμενες».

Μπροστά σε αυτήν την κατεύθυνση όχι μόνο δε σιωπήσαμε, αλλά καταφέραμε να θέσουμε επί τάπητος τα αιτήματα μας, συζητήσαμε και κινητοποιηθήκαμε με τους κατοίκους στις γειτονιές του κέντρου, διαμαρτυρηθήκαμε εντός και εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου, για να γίνει η ΔΕΘ μητροπολιτικό πάρκο, για να μην τσιμεντοποιηθεί η πλατεία Ελευθερίας, για να μην καταστραφούν και οι τελευταίοι χώροι πρασίνου.

Συνοψίζοντας λοιπόν, η Πόλη Ανάποδα, τα μέλη της, οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες, έχουμε καταφέρει μέσα από την πρωτοπόρα δράση του σχήματος αυτού, να βρεθούμε μπροστά σε πληθώρα μαχών και να πετύχουμε την πλατιά ενημέρωση και κινητοποίηση όσων πλήττονται από την πολιτική μιας δημοτικής αρχής που θυσιάζει στο βωμό του κέρδους την βιώσιμη καθημερινότητα και το μέλλον μας, έχουμε πετύχει να βάλουμε φρένο στις όψεις μιας πολιτικής που με ασυδοσία επιχειρεί να μεταλλάξει τις γειτονιές, τα πάρκα και το πανεπιστήμιο μας. Όλα αυτά μέσα από την ανοιχτή, πολυσυλλεκτική και κινηματική φυσιογνωμία ενός σχήματος που δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς, τους νέους και τις νέες να υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματά μας, να συγκρουστούμε με όσους προσπαθούν να τα υπονομεύσουν. Σε αυτήν την τροχιά θα συνεχίσουμε να κινούμαστε με πρώτο σταθμό τις δημοτικές εκλογές στις 8 Οκτώβρη, με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και έμπνευση, για μια πόλη που δε θα βρίσκεται στα χέρια των λίγων, για μια πόλη στα χέρια των κατοίκων της, στα χέρια τα δικά μας!

*μέλος ΔΣ του ΦΣ Ιστορίας-Αρχαιολογίας ΑΠΘ, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Πόλη Ανάποδα

**μέλος ΔΣ του ΦΣ ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Πόλη Ανάποδα