Ένα απλό μακάρι...

H διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σκληρή, ξεπέρασε κάποιες φορές τα όρια, περιείχε εκπλήξεις, τομές, απογοητεύσεις και απέφερε εν τέλει μία καινούρια σελίδα. Είναι δικαίως το πιο πολυσυζητημένο ζήτημα της εγχώριας δημόσιας σφαίρας, γιατί έχει πολλές παραμέτρους που απλώνονται στο είδος του μέλλοντος που θα έχουμε στον ελλαδικό χώρο.

Θα σταθώ στο σημείωμα αυτό, το πρώτο μετά την ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στην αρχηγία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάποια σημεία. Η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη δικαίωσε όσους τον επέλεξαν. Από την άλλη, βέβαια, το 55%-45% θαρρώ πως δεν αντιστοιχεί στις αναλογίες του συσχετισμού προεδρικών και «εσωτερικής αντιπολίτευσης» που προ-υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια, επομένως η ψαλίδα μίκρυνε. Πράγμα που υποδηλώνει πως δεν υπάρχει τόσο μεγάλη-καθολική αποδοχή του νικητή ή αν το θέλετε και η άλλη πλευρά είναι πολύ ισχυρή μέσα στο συγκεκριμένο κόμμα...

Στο σήμερα, 25 Σεπτεμβρίου, διαφαίνεται το εξής: ο Στέφανος Κασσελάκης τα επόμενα χρόνια θα κινηθεί και θα δράσει σε συγκεκριμένο κοινωνικό πεδίο, το οποίο παρότι εμένα δεν μου αρέσει και τόσο είναι υπαρκτό και υπερβαίνει τις επιθυμίες μας (κάποιες φορές μας κάνει να νιώθουμε και κάπως παράταιροι)... Και επειδή το συγκεκριμένο πρόσωπο κάνει γκελ σε μεγάλο και ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων είναι ικανό να προσελκύσει ψηφοφόρους στο ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούν να τον κάνουν τα επόμενα χρόνια διεκδικητή της εξουσίας.

Η μετατροπή του κόμματος από ΣΥΡΙΖΑ(ριστεράς) σε ΣΥΡΙΖΑ(νασυγκρότησης) εκεί αποσκοπεί. Αυτοί που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αυτόν τον τρόπο διάλεξαν, νίκησαν και μένει να φανεί μέσα στο χρόνο από πού και το κυριότερο πώς θα φτάσουν στο τέλος της διαδρομής... Από τη στιγμή που οι υπόλοιποι που έχουμε μία διαφορετική θέαση ΔΕΝ μπορούμε προς ώρας να ενισχύσουμε την επιρροή μας, το πεδίο είναι ελεύθερο και η ιστορία αναζητά τους νέους δημιουργούς της. Μην τον υποτιμάει κανένας τον Στέφανο Κασσελάκη και κυρίως όσοι διαφωνούν μαζί του.

Eίδα αυτές τις μέρες σημαντικά ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και συμπαραστάτες του Στέφανου Κασσελάκη όπως τον Νίκο Παππά πραγματικά φορτσάτους για τη νέα μέρα. Εκεί βρίσκεται το ζουμί. Εκεί θα κριθούν όλοι και όλα. Όταν θα απλωθεί η πραγματική ατζέντα. Ας ελπίσουμε πως θα δούμε κάποια μέριμνα για τη δημόσια υγεία, κάποια απτή εναντίωση στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, κάποια δραστική επέμβαση της Επιθεώρησης Εργασίας στη ζούγκλα της αγοράς, κάποια ανάπτυξη δεσμών του ΣΥΡΙΖΑ με παραγωγικούς φορείς και συνδικαλιστικά κοινωνικά κέντρα, μία προσπάθεια να καθαρίσει η ελληνική δικαιοσύνη από διάφορους επιβουλείς με γνωστό ρόλο στο παρελθόν, να προστατευτεί η πρόσβαση στην ανώτερη μόρφωση και στα παιδιά των πιο αδύναμων στρωμάτων, κάποια ουσιαστική βελτίωση των κρατικών λειτουργιών στη γεμάτη δυσκολίες και κάθε διαλογής ευτράπελα καθημερινότητα, σε πολλά... Μακάρι...

Το μακάρι το λέω με ειλικρίνεια. Αλλά, δεν παύει να είναι κάτι το πολύ συγκεκριμένο προς ώρας: ένα απλό μακάρι... Να τα δούμε, λοιπόν, όλα αυτά και όχι μόνο όσα θα σχετίζονται με το γνωστό περιεχόμενο που μπορεί να βρει κάποιος στην κλασική αγγλοσαξονικής κοπής ατζέντα του περιώνυμου κοινωνικού φιλελευθερισμού. Φοβάμαι και ανησυχώ, γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης προέρχεται από τις ΗΠΑ και εκεί επικρατούν άλλες λογικές στο λεγόμενο προοδευτικό χώρο... Στον Στέφανο Κασσελάκη και στο επιτελείο των ανθρώπων που θα απαρτίζουν τη νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εναπόκειται να μας δικαιώσουν ή να μας διαψεύσουν όλους εμάς. Εμείς στο σήμερα καταθέτουμε ενστάσεις, διαφωνίες και ανησυχίες, αλλά δεν μπορούμε να προδικάζουμε... Ξέρουμε όλοι, όμως, πως εδώ είναι Ελλάδα και διατηρούνται κάποιες ιδιαιτερότητες στο κοινωνικό μέτωπο...

Την ίδια ώρα η λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση έδωσε έναν αγώνα συμβατό με τις αξίες και τις αρχές της. Εγώ προσωπικά τους βγάζω το καπέλο και τους συγχαίρω για το σθένος της υπεράσπισης μίας ξεκάθαρης αριστερής ταυτότητας. Έχασαν μεν, άλλα αποδείχτηκαν ισχυρός παίκτης, με ερείσματα που κανένας δεν πρέπει να αψηφήσει... Πλέον στην επόμενη μέρα αυτή η «αριστερή πτέρυγα» οφείλει να ελέγχει τις κεντρικές αποφάσεις και με καθαρό μυαλό και σύγχρονη σκέψη να λειτουργήσει ως θεματοφύλακας και της προόδου, αλλά και των αδύναμων κομματιών της δοκιμαζόμενης κοινωνίας μας. Θα μπορέσει; Ρόλο και καθήκοντα έχουν πάντως αυτοί οι άνθρωποι, αφήστε δε που αν αποχωρήσουν χάνουν πολλά από τα προνόμια και τη δυναμική που έχουν εντός ΣΥΡΙΖΑ με τελικό αποτέλεσμα την απομάκρυνση από το στόχο τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας μπόρεσε στο παρελθόν να πάρει δύσκολες αποφάσεις και να βγει όρθιος. Πόσο καιρό θα χρειαστεί άραγε για να κινηθεί σε παρεμφερή μονοπάτια ο Στέφανος Κασσελάκης; Ας τον βοηθήσουν όσοι συμφωνούν, γιατί τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Εξάλλου, όλες οι κουβέντες του Αλέξη Τσίπρα μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούνη δεν γίνονται για λόγους τυπικής υποχρέωσης. Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του πρώην πρωθυπουργού έχει νόημα και θα πρέπει να τις δούμε-μελετήσουμε διπλά και τριπλά. Και καταλαβαίνουμε καλύτερα τα λόγια του λίγο καιρό μετά, όταν πλέον γνωρίζουμε τις μετέπειτα εξελίξεις. Για το νέο κόμμα μίλησε ήδη, για τις γεωπολιτικές εντάσεις και τη σημασία τους μίλησε ήδη, για τις δυσκολίες της άσκησης πολιτικής μίλησε ήδη. Πιστεύετε πως δεν είχε κάτι άλλο κάθε φορά να πει για να διανθίσει το λόγο του; 

Εμένα μου φάνηκε πως τιμώντας τον προσωπικό του αξιακό κώδικα και γνωρίζοντας το παράτολμο του εγχειρήματος που αναπτύσσεται μπροστά του (και ενδεχομένως με τη σιωπηλή, αλλά ουσιαστική συγκατάθεσή του... ) ήθελε μέσα από τις προσεγμένες του κουβέντες να μιλήσει με την ιστορία και τις αναγκαιότητές της (κατά τη δική του ερμηνεία πάντα όλα αυτά), και κυρίως με εκείνους που θέλουν να καταλάβουν...

Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ένας μαέστρος της αστικής πολιτικής σκηνής, με τολμηρές κινήσεις που πρωτίστως εξιτάρουν το μυαλό του, αλλά δεν παύει να διατηρεί την εσωτερική του τιμή και να αναζητεί ένα ρόλο ισορροπιστή ανάμεσα στα θηρία του διεθνούς στερεώματος και τις αντιθέσεις τους. Ακόμα και όταν ξέρει τις αντιδράσεις που ευλόγως προκαλούνται από κάποιες εξελίξεις, ακόμα και όταν οι συνθήκες τον αναγκάζουν να προβεί σε πράξεις αμφιλεγόμενες... Για να δούμε, λοιπόν, το τελικό αποτέλεσμα και σε αυτό το πεδίο. Γιατί κάθε αποτυχία σε αυτήν την περίπτωση μπορεί και να είναι καταδικαστική...

ΥΓ. Στην εποχή μας η επικοινωνία θριαμβεύει. Ναι, ακόμα και ένας «μπατίρης» μπορεί να βρει (να το δανειστεί, να το κλέψει, να του ανήκει από παλιότερα...)  και να φορέσει ένα ακριβό κοστούμι, να βγει μία βραδινή περατζάδα και να πείσει για ένα δήθεν υψηλό του κοινωνικό status όποιους τον δουν και δεν τον ξέρουν. Το θέμα, όμως, είναι να μπορέσει να εξασφαλίσει-δημιουργήσει στη μία και μοναδική ευκαιρία που θα έχει σε εκείνη τη βόλτα όρους για να βγει από τη θέση που έχει βρεθεί το συντομότερο δυνατό...

ΥΓ1. Εγώ αν είχα μπροστά μου τον Στέφανο Κασσελάκη ένα πράγμα ΜΟΝΟ θα τον ρώταγα. Θα ήθελα να μου εκθέσει εκτενώς το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται στο μυαλό του την έννοια μίας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής γειωμένης στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα. Και παράλληλα, να μου επιτραπεί αν το επιθυμούσε και ο ίδιος, θα τον «συμβούλευα» δίπλα στη σύγχρονη επικοινωνία να αναπτύξει και τη συναισθηματική νοημοσύνη που χρειάζεται ένας πανδύσκολος και ηφαιστειακής υφής ρόλος σαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ...