Θρίαμβος της μετα-πολιτικής

Πολύ κομβικό σημείο ο Σεπτέμβριος του 2023 για την εγχώρια Αριστερά και στην πιο δύσκολη θέση βρίσκονται αυτοί που το συνειδητοποιούν αυτό. Σε αντίθεση, με όσους βρίσκονται στον κόσμο τους και θαμπώνονται τόσο πολύ που αδυνατούν να δουν ακόμα και τα πιο προφανή... Και όταν καλείσαι να σκεφτείς, να σχολιάσεις, να γράψεις για τέτοια κρίσιμης υφής χωροχρονικά σημεία, πότε παίρνει τα ηνία ο νους και πότε το συναίσθημα... Αναζητώ ισορροπία...

Θα ξεκινήσω με ένα γενικό σχόλιο. Η άσκηση εξουσίας είναι πολύ δύσκολη υπόθεση (δυσκολότερη από όσο νομίζουμε εμείς οι υπόλοιποι). Ειδικά όταν ξέρεις πως κάποιες αποφάσεις έρχονται σε σκληρή ρήξη με παγιωμένα συμφέροντα, με όσια και ιερά, με παραδόσεις, με την καθιερωμένη λογική (μορφή λογικής και αυτή...). Βέβαια, κάθε εκσυγχρονισμός θέλει μεγάλο φιλτράρισμα για το αν είναι καλός ή όχι για τους πολλούς. H ιστορία έχει δείξει πως οι δεξιές στροφές πάντα είχαν τη σημαία του καινούριου και της εναντίωσης στην (υπαρκτή στις περισσότερες περιπτώσεις) «μούχλα του παλιού»... Και αφού οι εκπρόσωποι των αριστερών στροφών δεν έπαιρναν εγκαίρως χαμπάρι την ανάγκη να σοβαρευτούν και να εκσυγχρονιστούν, τους έπαιρναν αμπάριζα οι πιο πονηροί «σύντροφοί» τους...

Από εκεί και πέρα, θα αφήσω στην άκρη τα συντροφικά μαχαιρώματα και το διαδικτυακό (κυρίως) οχετό που διακρίνει πτυχές της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους οπαδούς των δύο στρατοπέδων που διεκδικούν την αρχηγία στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά σε κάποιο βαθμό στην Ελλάδα είναι και λίγο αναμενόμενα. Και πληγώνουν επί της ουσίας, μονάχα όταν ξεπεραστεί κάποιο όριο ανοχής. Όσο και αν δεν μας αρέσει, έτσι είναι. Εγώ θα εστιάσω στις πτυχές που κεντρίζουν το δικό μου ενδιαφέρον.

O Στέφανος Κασσελάκης μπορεί την Κυριακή να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το πιθανότερο σενάριο, μετά το συσχετισμό που δημιούργησε η πρώτη κάλπη της προηγούμενης Κυριακής. Μπορεί αργότερα να γίνει πρωθυπουργός ή να ηγηθεί κόμματος που θα στηρίζει υποθετικό μελλοντικό κυβερνητικό σχηματισμό-συνασπισμό. Ή στη χειρότερη, που θα δίνει συναίνεση σε επιλογές άλλων. Μπορεί κάποια στιγμή το συγκεκριμένο (λαμπερό φυσιογνωμικά, κάπως θολό πολιτικά) πρόσωπο να εγκαταλείψει την ελληνική αστική πολιτική σκηνή και να ψαχτεί σε κάποιον άλλο τομέα, με μεγάλες πιθανότητες αυτός ο τομέας να αφορά στις ΗΠΑ. Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να κερδίσει την εκτίμηση πολλών ανθρώπων στην Ελλάδα, μπορεί και όχι. Μπορεί να εκτελέσει την αποστολή του (όποια κι αν είναι αυτή), μπορεί να πετύχει κάποια σημαντικά πράγματα, μπορεί παράλληλα να αγαπήσει εκ βαθέων τη χώρα και τους ανθρώπους της, μπορεί και όχι (σε όλα ή σε μερικά από αυτά που προαναφέρθηκαν). Όλα είναι ανοιχτά.

Το θέμα είναι πως η ανάμειξή του στη συγκεκριμένη διαδικασία προεδρικής εκλογής αποτελεί θρίαμβο της μετα-πολιτικής. Αν ακολουθούσε το σωστό δρόμο της αρχικής ανάμειξης μέσω κάποιων απαραίτητων σταδίων, της ανάδειξής του δηλαδή μέσω των έργων και της παρεπόμενης από αυτά κοινωνικής-κομματικής αναγνωρισιμότητας, όχι απλά θα πήγαινα πάσο, αλλά θα του έβγαζα και το καπέλο. Αν ακολουθούσε το δρόμο που ακολούθησε ο Αλέξης Τσίπρας, όλα θα ήταν συμβατά. Το να εμφανίζεται όμως σαν κομήτης τελευταία στιγμή, να έχει την προώθηση ενός από πριν στημένου μηχανισμού πριμοδότησης (και εντός, αλλά και εκτός ΣΥΡΙΖΑ), και να παίρνει την αρχηγία ενός κόμματος χωρίς καν να ξέρουμε καλά καλά ποιος είναι και τι πρεσβεύει επ΄ ακριβεία (όσον αφορά στις κεντρικές πολιτικές του επιλογές), με ξεπερνάει.

Ο θρίαμβος της μετα-πολιτικής είναι η συντριβή της πολιτικής, είναι σημάδι κοινωνικής εκτροπής και θα το βρούμε μπροστά μας όλοι. Μπορεί κάποιοι σήμερα να χαίρονται, αλλά οι εμπνευστές μετα-πολιτικών πρακτικών εφαρμογών και αυτοί χαίρονται κυρίως γιατί βλέπουν πως ο σχεδιασμός τους είναι πολύ κοντά στο να αποδειχθεί (όσον αφορά στην πρώτη φάση) ολοκληρωμένος και πετυχημένος... Λένε κάποιοι πως ο Στέφανος Κασσελάκης είναι «φυτευτός». Ακόμα και αν δεν είναι, που εγώ δεν έχω κάποιο λόγο να το αρνηθώ, μπήκε στο συγκεκριμένο κόμμα «σαν φυτευτός»... Δυστυχώς. 

Η είσοδός του και η μεθόδευσή της (αν νομίζει κανείς πως όσα γίνονται τον τελευταίο μήνα συνιστούν εκδοχές του αυθόρμητου, καλό είναι να το δει έγκαιρα και αλλιώς το πράγμα...) φανερώνει ανθρώπους που έψαχναν να βρουν υπαρκτά κενά που τα εκμεταλλεύτηκαν χωρίς να χάσουν χρόνο «για να γίνει η δουλειά». Κενά, που τα καλλιέργησαν και οι ίδιοι προγενέστερα... Και λάθος να κάνω, εμένα αυτό μου βγάζει η όλη φάση. Με συγχωρείτε κιόλας, αλλά αυτό είναι για μένα το μεγάλο πρόβλημα και όχι όλα τα υπόλοιπα... Ας σκεφτεί ο καθένας που διαβάζει αυτό το κείμενο τι θα έλεγε αν στον εργασιακό ή τον οικογενειακό του τομέα εμφανιζόταν από το πουθενά ένας άνθρωπος χωρίς την παραμικρή σχετική τριβή και σχέση με το αντίστοιχο «αντικείμενο» και αναλάμβανε τα ηνία... Εδώ αρχίζει και τελειώνει κάθε κουβέντα για μένα.

Εύχομαι ολόψυχα στον Στέφανο Κασσελάκη να αγαπήσει το ρόλο του, να εκμεταλλευτεί την ισχύ και την αβάντα που έχει για να βοηθήσει αδύναμους ανθρώπους, να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος αφήνοντας ένα διακριτό στίγμα στην ελληνική κοινωνία διευρύνοντας τις αναζητήσεις του σε πεδία πέρα από τα παραδοσιακά του αγγλοσαξονικού επιχειρείν. Του το εύχομαι ολόψυχα και ας προτιμώ την Έφη Αχτσιόγλου στη θέση της Προέδρου και ας προβληματίζομαι σφοδρά πια για το είδος και το ρόλο της ελληνικής Αριστεράς στους καιρούς που έρχονται... Ο Στέφανος Κασσελάκης ΔΕΝ είναι το πρόβλημα, βοηθάει όμως η παρουσία του στα δρώμενα να έρθουν στην επιφάνεια πολλά και σημαντικά τέτοια προβλήματα, που αν δεν επιλυθούν σύντομα αντίο ελληνική Αριστερά...

ΥΓ. Ένα βασικό ζήτημα που μάλλον αδυνατούν να διακρίνουν πολλοί είναι πως στην πολιτική διαμάχη των καιρών μας δεν αρκούν μονάχα η συνέπεια, η στιβαρή ιδεολογική συγκρότηση, η καθαρότητα διαθέσεων, ο πλούτος εμπειριών, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Χρειάζεται εμβάθυνση σε ζητήματα ακόμα και επιχειρηματικότητας με σκοπό την αύξηση του παραγόμενου πλούτου. Χρειάζονται επίσης η παραγωγικότητα, το έργο, η ικανότητα να βγάζεις το κοινωνικό κάρο από τους όποιους βάλτους έχει βρεθεί, η απομάκρυνση από την ιδεοληψία (αφού μπορείς να τη διακρίνεις από την ιδέα), οι ελιγμοί, η σωστή αντίληψη για το χρήμα (μακριά από τσιγκουνιές και μιζέριες, αλλά και από απληστίες και μεγαλοπιάσματα...).

Η γνήσια αριστεροσύνη χρειάζεται εμπλουτισμό, όμως αυτόν πρέπει να τον αναλάβουν σύγχρονοι αριστεροί και όχι broker ή άλλοι που ανήκουν σε άλλους κοινωνικούς χώρους... Προς το παρόν, φαίνεται πως για κάποιους «εκσυγχρονιστές» παίζει μεγαλύτερο ρόλο η εικόνα και η επικοινωνία, ενώ για άλλους ένα άτυπο παλιομοδίτικο αριστερό καθηκοντολόγιο που δεν συγκινεί πλέον ευρύτερα ακροατήρια (όσο απαραίτητο κι αν είναι σε ζητήματα ηθικής, ήθους και ύφους)...

ΥΓ1. Στην εποχή μας απαιτείται, όχι απλά χρειάζεται..., η κοινωνική γείωση και αποδοχή μίας πλειοψηφικής παράταξης που θα ενισχύει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, θα διασφαλίζει υγιή ανταγωνισμό, θα εφαρμόζει ποινές για τις μονοπωλιακές και παρασιτικές πρακτικές, θα ελέγχει αυστηρά το μεγάλο κεφάλαιο περιορίζοντάς του και τα περιθώρια κίνησης και το ποσοστό ιδιοκτησίας, θα ορίζει τις κατευθύνσεις της αγοράς, θα ενισχύει τα μεροκάματα και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας... Και δεν θα υλοποιεί απλά ντιρεκτίβες που είτε έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είτε από το Βερολίνο... Αν δεν υπάρξει αυτή η πολιτική δύναμη, αρχικά το μεγάλο κεφάλαιο θα αποθρασυνθεί με τελικό αποτέλεσμα η κοινωνία μετά να έχει ως μόνη λύση τον ριζοσπαστισμό και ιδιαίτερα τον κομμουνιστικό...

YΓ2. Με αυτά που γίνονται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προβληματιστούν κατά την προσωπική μου άποψη πρώτον οι γνήσιοι Αριστεροί, δεύτερον το ΠΑΣΟΚ και κάπως αργότερα και λίγο η ΝΔ...

YΓ3. Υπάρχει, βέβαια, και μία άλλη εκδοχή-προσέγγιση των τεκταινόμενων. Αν είναι να δρομολογηθούν κάποια πράγματα τα επόμενα χρόνια, ίσως είναι καλύτερα για κάποιους να μην έχουν τα ηνία ή καν παρουσία στις εξελίξεις, για να μη χρεωθούν το μερίδιο που θα τους αναλογούσε... Ας το έχουμε και αυτό στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας...