Φρίκη; Ναι, αλλά και ενδεχόμενο...

Η καθημερινότητα δεν μπορεί να παύσει να εκπλήσσει κανέναν πλέον, ούτε καν τους πιο απαισιόδοξους από εμάς. Γιατί όσα απίστευτα συναντάμε γύρω μας στον ελλαδικό χώρο όχι μόνο δεν περιορίζονται, αλλά μάλλον έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται ή να αυξάνονται... Και από ένα σημείο και μετά, συγκεκριμένος αριθμός όλων αυτών, σημαίνει πως υπάρχει μόνιμο πρόβλημα γιατί κάτι έχει ξεφύγει από το τυχαίο και έχει γίνει μέρος του είναι μας... Ξέρω πως η συγκυρία δεν σηκώνει περισσότερη γκρίνια και μεμψιμοιρία, αλλά από την άλλη πώς να σιωπήσεις με όλα αυτά που γίνονται;

Ίσως πολλοί νουνεχείς και σοβαροί άνθρωποι να θεωρούν αυτονόητο πως μία χώρα πρέπει να έχει επαρκή αριθμό τόσο ασθενοφόρων, όσο και των ανθρώπων που αυτά χρειάζονται για να επιτελέσουν το πολύτιμο έργο του ΕΚΑΒ. Βέβαια, στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, παρά τις όποιες προόδους, πολλές φορές αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας με αυτό που βιώνουμε, κάθε άλλο παρά συμβατά είναι. Και τότε αρχίζουν οι εσωτερικές πιέσεις και η αναζήτηση ισορροπιών.

Οι ιδεολογίες είναι στην ουσία παλιόχαρτα που γράφτηκαν σε μία άλλη εποχή και που μέσα στο πέρασμα του χρόνου συνετρίβησαν από τις ανάγκες της πρακτικής ζωής. Υπάρχουν παρόλα αυτά ακόμα διάφορες ιδέες για τη μορφή της κοινωνικής οργάνωσης. Ορισμένες από αυτές είναι ταιριαστές με το πνεύμα που εξέφρασε ο Σπύρος Πνευματικός στις πρόσφατες αναφορές του... Αυτές οι θέσεις είναι λογικό να σοκάρουν πολλούς για την ωμότητά τους.

Από την άλλη, αν το δούμε μακροπρόθεσμα και σε βάθος, αποτελούν εξυπηρέτηση προς την κοινωνία. Ναι, το εννοώ και θα εξηγήσω το πώς... Γιατί ανοίγουν τα μάτια πολλών και αποδεικνύονται ενδεικτικά των προθέσεων κάποιων ανθρώπων με τους οποίους ζούμε μαζί στα ίδια μέρη... Τι είναι ο Σπύρος Πνευματικός; Συνειδητός «λαγός» για να δουν οι εμπνευστές κάποιων σχεδιασμών τις κοινωνικές αντιδράσεις ή απλά ένας «αφελής» σύμφωνος με ορισμένες ακραίες αντιλήψεις που ΔΥΣΤΥΧΩΣ εμφιλοχωρούν σε μερίδα της «υψηλής» επιστημονικής διανόησης (που συνδιαμορφώνει ακόμα στα μουλωχτά με σκληρές και αδηφάγες μερίδες της ολιγαρχίας του μεγάλου πλούτου);

Ναι, Ιούνιο του 2023, υπάρχουν αρκετοί μεγαλοσχήμονες με τέτοιες αντιλήψεις που κάποιες φορές πετάνε στη δημόσια σφαίρα κάποια ψήγματα προθέσεων για να δουν αντιδράσεις, για να εδραιώσουν ακροατήρια, για να καλλιεργήσουν το έδαφος για να μπει κάποια μέρα στη δημόσια ατζέντα ένα τέτοιο θέμα, για να δοκιμάσουν ανθρώπους που θέλουν να τους υπηρετήσουν (με το αζημίωτο), αλλά πρώτα πρέπει να αποδείξουν την αφοσίωσή τους σε αυτά τα ισχυρά κέντρα εξουσίας... Έχω την υποψία πως με το είδος των ανθρώπων που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα πολιτισμικά πρότυπα εδώ και κάποιες δεκαετίες στον ελλαδικό χώρο, μη σας κάνει καμία έκπληξη αν κάποια μέρα τέτοιες απόψεις όπως του Πνευματικού αποκτήσουν σημαντική απήχηση. Να αποτελούν φερ΄ειπείν «μοδάτες» αποδείξεις εκσυγχρονισμένης και οξυδερκούς αντιληπτικότητας... Φρίκη; Ναι, αλλά και ενδεχόμενο...

Θα το ξαναπώ, λοιπόν. Για να δούμε όλες τις προεκτάσεις τέτοιων φαινομένων, θα έλεγα ευτυχώς που εκδηλώνονται πού και πού οι φορείς τους κάπως «πρόωρα»... Για να μπορούμε να επιχειρηματολογούμε οι απέναντι, όχι στο φλου ή με εικασίες, αλλά με απτά δείγματα από τις διακηρυγμένες δημοσίως προθέσεις τους...

Βέβαια, η αποστολή μας στο δημόσιο πεδίο είναι δύσκολη, στο πέρασμα των ετών γίνεται ακόμα δυσκολότερη..., αλλά πρέπει να δώσουμε τη μάχη όπως μπορούμε. Και στο ερώτημα για το είδος του μέλλοντος, ειδικά σε κομβικά ζητήματα όπως η υγεία στην κοινωνική της διάσταση..., καλούνται να πάρουν θέση όλοι. Και κυρίως θα έλεγα οι άνθρωποι που απαρτίζουν τη λεγόμενη «καλή κοινωνία». Συμφωνούν; Αρκούνται στα δικά τους προνόμια ή δεν έχουν πρόβλημα και με τη φυσική εξόντωση πολλών από εμάς; Θεωρούν πως ο πληθυσμός καλό είναι να μειώνεται σιγά σιγά και πως όλοι οι τρόποι είναι θεμιτοί; Ανέχονται πως ο πλουτισμός των πολύ λίγων πρέπει να είναι ασύδοτος και να «επιδιώκει» την επέκτασή του και πέρα από τα σύνορα του ανίερου και του απάνθρωπου; Πόση ισότητα και ισονομία επιτρέπουν οι ανισότητες και οι ιεραρχίες της καθημερινότητας; 

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που φιλτράρει τα πάντα είναι η κοινωνική-λαϊκή κινητικότητα. Οτιδήποτε και αν θέλουν οι κυβερνώντες, ακόμα και το πιο απεχθές και το πιο αντικοινωνικό, οτιδήποτε..., η τελική έγκριση ή μη δίνεται εν τέλει από τις πλειοψηφίες. Είτε με τις αρνήσεις τους, είτε με την εθελόδουλη αποδεκτικότητα, είτε με την εξαναγκαστική υποταγή σε στυγνούς εκβιασμούς...

Εκεί πρέπει να εστιάσουμε και να κινηθούμε έξυπνα, ευέλικτα, συλλογικά και αποτελεσματικά. Να δούμε τα όριά μας. Να μην αρκεστούμε σε οργισμένα ποσταρίσματα, αλλά να θυμηθούμε πως κάποια μέτρα γίνονται πραγματικότητα ή καταργούνται όταν πάνε να εφαρμοστούν στην πράξη. Το να φωνάζεις και να διαδηλώνεις πριν, και όταν κάτι πραγματώνεται να σιωπάς και να μην αντιδράς, δεν ποιεί και την πιο αποτελεσματική πρακτική, θαρρώ.... Ίδωμεν.

Το μέλλον κάθε άλλο παρά πληκτικό θα είναι. Η θολούρα αποχωρεί και τα δύο στρατόπεδα φαίνονται ολοένα και πιο ευδιάκριτα... Ο «κοινωνικός καθρέφτης» δεν πρέπει να τρομάζει, όσο αποκρουστικά πράγματα κι αν δείχνει, αλλά να ενεργοποιεί αντανακλαστικά...