Ως γνωστόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή -μέχρι τις αρχές Ιούνη- κρίνονται (στη συντριπτική τους πλειοψηφία...) οι τίτλοι στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είτε οι εγχώριοι, είτε αυτοί των διασυλλογικών διοργανώσεων της UEFA. Τι ζητάνε σε ανύποπτο χρόνο όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι από μία τέτοια επαναλαμβανόμενη εποχιακή «συγκυρία»;
Εντάξει, η Lady Hope, πιστεύει πως το κυρίαρχο μέσα στον καθένα και στην κάθε μία από εμάς είναι να επικρατεί η ομάδα που υποστηρίζουμε, να πετυχαίνει εν γένει τους αγωνιστικούς της στόχους. Αν αυτό δεν γίνεται ή αν γίνεται και είμαστε σαν άτομα λίγο ή αρκετά «προχωρημένοι», ίσως να θέλουμε το τέλος των διοργανώσεων να έχει ποδοσφαιρικό θέαμα και σασπένς. Να έχει γεγονότα που θα διατηρούν σε εγρήγορση το πνεύμα και που θα υποχρεώνουν τις μνήμες να σκάβουν και να δημιουργούν νέους χώρους αποθήκευσης...
Φέτος είχαμε τέτοια γεγονότα. Και μάλιστα τέτοιας χροιάς που εξασφάλισαν τη δική τους παρουσία στις μελλοντικές καταγραφές... Γεγονότα όπως η πρόσφατη ποδοσφαιρική αυτοκτονία (χωρίς εισαγωγικά) της Μπορούσια Ντόρτμουντ (που γκέλαρε τελευταία αγωνιστική εντός έδρας απέναντι σε αδιάφορη ομάδα μένοντας στη βαθμολογία πίσω από τη Μπάγερν...), ο τρόπος που το Αμβούργο δεν μπόρεσε να πάρει την απευθείας άνοδο στη Μπουντεσλίγκα και ενώ οι οπαδοί του είχαν εισέλθει στο γήπεδο για να γιορτάσουν (αφού ανταγωνίστρια ομάδα σε άλλο γήπεδο χρειαζόταν δύο γκολ, τα οποία και βρήκε στις καθυστερήσεις του αγώνα της...) είχαν ήδη μνημονευθεί αρκετά. Ευλόγως...
Ε, ήρθε και το βράδυ της Κυριακής ο τρόπος με τον οποίο κρίθηκε το φετινό πρωτάθλημα στο Βέλγιο και «έδεσε το γλυκό». Μέσα σε πέντε περίπου λεπτά στο τέλος των αναμετρήσεων των τριών διεκδικητριών ομάδων, άλλαξαν τρεις πρωταθλητές... Αρχικά το πρωτάθλημα το έπαιρνε η Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ, μετά (δηλαδή, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα...) η Γκενκ, για να καταλήξει στο τέλος ο τίτλος στην Αντβέρπ. Στην Αμβέρσα δεν ξέρω τι θα μνημονεύουν περισσότερο: την επιστροφή στην κορυφή μετά το 1957 ή τον τρόπο επίτευξης αυτού του κατορθώματος; Αν πει κάποιος «και τα δύο μαζί», θα δυσκολευτώ να συμφωνήσω. Έχω τους λόγους μου...
Οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι μαθαίνοντας για αυτά δεν μπορούσαν να αποφύγουν τις συγκρίσεις με τα εγχώρια δρώμενα. Ένα ερώτημα διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Τι θα γινόταν, αν ζούσαμε εδώ στη Super League 1 ένα τέτοιο φινάλε; Πολλά μπορούν να ειπωθούν. Όχι, βέβαια, πως οι Βέλγοι το βίωσαν άνευρα, ψύχραιμα και διαφορετικά... Όχι, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα την τελική εικόνα τη διαμορφώνει η εγχώρια μενταλιτέ. Ίσως και καλύτερα που εδώ στην Ελλάδα η μπάλα αποφεύγει να μας κάνει ένα τέτοιο «χουνέρι»...
Το ποδόσφαιρο «στήνει αυτί» για να ακούσει τις επιθυμίες μας, ξέρει τα πάντα, αλλά αυτό επιλέγει στο τέλος το σενάριο που θα παιχτεί... Και αν δεν έχουμε αποδεχτεί και προετοιμαστεί έγκαιρα για αυτή την αληθινή πέρα ως πέρα συνθήκη, κινδυνεύουμε... Φυσικά, ξέρουμε όλοι (από τη μικρή ή μεγάλη εμπειρία μας) πως στη μπάλα τα πάντα ξεχνιούνται γρήγορα, ή τέλος πάντων μέσα στο χρόνο όλα φιλτράρονται διαφορετικά. Ειδικά όταν ξεκινήσει η (εκάστοτε) καινούργια σεζόν, από το χτες μένουν μονάχα οι σκόρπιες αναφορές. Άσχετα αν κάποια δρώμενα έγραψαν ιστορία, που έγραψαν... Για ρωτήστε σε πέντε μήνες τις ομάδες που συμμετείχαν ενεργά σε τέτοια συνταρακτικά φινάλε σαν αυτά που περιγράψαμε παραπάνω. Οι μηχανισμοί της μνήμης θα δώσουν το δικό τους ρεσιτάλ, σε κατευθύνσεις για τις οποίες δεν θα απολογηθούν ποτέ...
Και τώρα; Καλοκαίρι, ξεκούραση, ταξινόμηση αναμνήσεων και τροπαίων. Και μετά, προετοιμασίες, φιλικά, ευρωπαϊκά Κύπελλα. Μία από τις λίγες ρουτίνες που δεν κάνει ποτέ κανέναν να βαρεθεί. Μία ρουτίνα που ευτυχώς δεν ανατρέπεται ποτέ... Και η οποία υπαγορεύει κυρίως στη Μπορούσια Ντόρτμουντ, στο Αμβούργο, στην Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ και στη Γκενκ να πράξουν τα δέοντα ώστε να μη ξαναβρεθούν ποτέ στη δυσάρεστη θέση να είναι οι πρωταγωνιστές σε μία ταινία που έχει γυριστεί για άλλους παρότι οι ίδιες δεν ήταν κομπάρσοι...
ΥΓ. Την ώρα που καθόμουν να γράψω αυτό το κείμενο πληροφορήθηκα από το facebook την απώλεια του πασίγνωστου αθλητικογράφου Γιώργου Γεωργίου. Έχοντας ακούσει κατά τύχη, μικρό παιδί τότε, την πρώτη του ραδιοφωνική εκπομπή ένα βράδυ στο Sprint Fm «κόλλησα». Η λέξη αυτή τα λέει όλα και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από την πλευρά μου. Γιατί όταν «κολλάς» με κάτι από το 1992 μέχρι το 2023 αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι και οι αιτίες είναι καθαρά μία προσωπική υπόθεση...
ΥΓ1. Κάνοντας, όμως, ένα γενικότερο σχετικό σχολιασμό, κατά την προσωπική μου άποψη το χειρότερο, μετά τη βιολογική απώλεια (που πάντα σε αυτά είναι η κυριότερη συνθήκη), είναι πως ο Γιώργος Γεωργίου ήταν βγαλμένος από μία ωραία, «άγρια» αλλά γνήσια εποχή, από μία πιάτσα που πλέον δεν υπάρχει στην Αθήνα, από ένα κοφτερό και πρακτικό τρόπο σκέψης που θα έχουμε ανάγκη σύντομα σαν άτομα και σαν κοινωνία... Όταν φεύγουν άνθρωποι σαν τον Κώστα Καίσαρη (κάποια χρόνια νωρίτερα) και τον Γιώργο Γεωργίου (σήμερα), πολύ απλά επικυρώνεται το τέλος μίας εποχής και το πέρασμα σε μία άλλη, με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Με πολλές προκλήσεις, ανέσεις και δέλεαρ, αλλά και με πολλά αλλοιωμένα πολιτισμικά γνωρίσματα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
ΥΓ2. Ευτυχώς, παρότι και το ποδόσφαιρο έχει πολλά τρωτά ίσως να έχει αντέξει περισσότερο στις πιέσεις των καιρών σε σχέση με άλλους τομείς... Σε κάποιους η σημερινή εποχή μπορεί να αρέσει, σε εμένα και πολλούς άλλους όχι... Δεν αφορίζω, ούτε παραβλέπω προόδους, σύγχρονα πλεονεκτήματα και θετικές εξελίξεις. Ούτε είμαι στείρος παρελθοντολάγνος, απλά δηλώνω ευθαρσώς πως κάποια πράγματα δεν μου αρέσουν. Αλλά, όταν σε μία εποχή κάποια πράγματα μας δυσκολεύουν, το πρόβλημα δεν είναι της εποχής. αλλά μας το έχει περάσει και είναι δικό μας... Ας είναι. Ας κρατήσουμε οτιδήποτε μπορούμε μέσα μας από το τι εξέφραζε, με τα όποια καλά και κακά είχε, ο Γιώργος Γεωργίου. Γιατί ο Γιώργος ήταν ένα από τα χρησιμότερα νοητικά, ωραιότερα και σταθερότερα σημεία αναφοράς της καθημερινότητάς μας... Τον αγαπήσαμε, ενώ δεν μας το ζήτησε ποτέ (άσχετα αν μάλλον του άρεσε πολύ όταν αντιλαμβανόταν την αγάπη μας)...
ΥΓ3. Τώρα πια δεν θα έχει ξανά άνοιγμα ραδιοφώνου. Τώρα έχει you tube... Και αρχεία με παλιά τεύχη της εφημερίδας Φίλαθλος...
