Ο Ατρόμητος κάθε χρόνο την τελευταία ημέρα της άνοιξης έχει γενέθλια. Μόνο που το 2023 αυτά δεν ήταν μία απλή επετειακή διεκπεραίωση στη λογική «άντε να μαζευτούμε, να αισθανθούμε για λίγο ωραία και να γυρίσουμε στα καθιερωμένα». Ήταν τα πλέον σημαδιακά έως τώρα γενέθλια, γιατί ο σύλλογος του Περιστερίου συμπλήρωσε 100 χρόνια ιστορίας.
Από το 1923 μέχρι σήμερα και οι φίλοι του, που βρίσκονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε έναν από τους πολυπληθέστερους Δήμους της χώρας, και το γιόρτασαν και τίμησαν το «Αστέρι» τους δεόντως. Όπως του άξιζε, γιατί ο Ατρόμητος τους δίνει κίνητρο στην καθημερινότητα, γιατί αυτός τους δίνει χαρές, γιατί αυτός τους δοκιμάζει ψυχοπνευματικά στις δυσκολίες του, γιατί αυτός έχει γίνει κομμάτι της ζωής τους και δεν έχουν καμία διάθεση να τον εγκαταλείψουν... Κάτι διαφορετικό, άλλωστε, θα γινόταν αντιληπτό ως προδοσία και αχαριστία.
O oμαδικός αθλητισμός έχει τις βιτρίνες του (που διακατέχονται σε μεγάλες ποσότητες και από θετικά και από αρνητικά στοιχεία του εγχώριου dna) έχει όμως και τη βάση του. Τα θεμέλιά του, τις ρίζες του, τη σφραγίδα γνησιότητας, το εύρος της ολότητας. Όσο πιο ισχυρά είναι αυτά, όσο πιο πολύ δυναμικά, ποιοτικά και με διάρκεια μέσα στο χρόνο μπορούν να εκπροσωπούν περιοχές και κοινωνικές τάξεις, τόσο πιο πολύ ενισχύεται και η ελληνική κοινωνία και ο ελληνικός αθλητισμός. Γιατί δημιουργούνται κίνητρα για μία καλύτερη μέρα σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων που οι κυρίαρχες ελίτ έχουν πάψει να υπολογίζουν, ατυχώς κυρίως για αυτές τις ελίτ και την υστεροφημία τους...
Ομάδες σαν τον Ατρόμητο έχουν καταφέρει με τη διαρκή παρουσία τους εδώ και πολλά συνεχόμενα χρόνια στη Super League 1 να αντιμετωπίζονται στις συνειδήσεις όλων ως μόνιμα μέλη της ελληνικής ποδοσφαιρικής κοινότητας στο υψηλότερό της επίπεδο. Και οι όχι σπάνιες καλές πορείες να έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση μίας ευρύτερης παγιωμένης θετικής άποψης. Βέβαια, για όσους τα κρίνουν όλα οπαδικά και μόνο, η κάθε ομάδα «ζυγίζεται» σύμφωνα και με το σε ποιο άρμα ισχυρού τη χρεώνει η εκάστοτε πιάτσα και αυτές οι αντιλήψεις δεν θα ξεριζωθούν εύκολα. Κυρίως γιατί δεν το θέλουν οι ίδιοι οι φορείς τους, που «φτιάχνονται» με μία τέτοια τοξική προσέγγιση των δρώμενων.
Όμως για όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο και βλέπουν ολιστικά τις διαστάσεις της παρουσίας κάθε συλλόγου, η αλήθεια βρίσκεται κάπου αλλού. Ακόμα και σε πράγματα που φαίνονται στους πολλούς λεπτομέρειες. Όπως για παράδειγμα στις εσώψυχες ατομικές διεργασίες όταν βλέπεις το σήμα και τα χρώματα της ομάδας σου, στην αγάπη για τον τόπο σου και τους ανθρώπους του, στη μεταφορά της σκυτάλης από γενιά σε γενιά, στην υπερηφάνεια και τη μαγκιά του να επιλέγεις να υποστηρίζεις μία ομάδα που δεν συγκαταλέγεται στις πέντε μεγαλύτερες της χώρας και πάει λέγοντας. Εκεί που μαθαίνεις να νικάς χωρίς τις «παραδοσιακές» αβάντες των ισχυρών, εκεί που οι ήττες δεν είναι καταστροφή ή ντροπή, αλλά αιτία για πεισμωμένες επαναφορές... Εκεί που οι όποιες διακρίσεις-επιτυχίες γράφουν πραγματική ιστορία.
Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι ο Ατρόμητος τα τελευταία χρόνια έχει κατέβει μία σκάλα σε σχέση με την ομάδα που τα χρόνια της πρώτης θητείας του Αυστριακού προπονητή Κάναντι είχε κερδίσει τα εγκωμιαστικά σχόλια όλων, με τις εξόδους στην Ευρώπη το 2018 και το 2019 να αποτελούν το δίκαιο κερασάκι στην τούρτα. Όμως, στο σήμερα, έχει καταφέρει σχετικά να σταθεροποιηθεί και να μπορεί να σχεδιάζει κινήσεις για μία σοβαρή απόπειρα νέας αναρρίχησης. Στη σεζόν που τελείωσε λίγες εβδομάδες νωρίτερα έγινε μία τέτοια προσπάθεια, η ομάδα ξέφυγε από την προπέρσινη προβληματική εικόνα, αλλά μάλλον περισσότερο γέμισε εμπειρίες και σκέψεις για το τι λείπει για το κάτι ακόμα παραπάνω... Η Lady Hope θεωρεί σημαντικό το δεδομένο πως είναι στο χέρι του συλλόγου (και πιο συγκεκριμένα της διοικητικής του ηγεσίας) να μπορεί να κοιτάει πιο ψηλά και να κρίνεται κάτι τέτοιο από τις δικές του ενέργειες και προθέσεις. Γιατί οι δύο συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου Ελλάδας και η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα (πριν περίπου μία δεκαετία) δεν φτάνουν για τον Ατρόμητο, το γνήσιο καμάρι του Περιστερίου...
