Σε ένα από τα ταξίδια του στο Παρίσι, ως υπουργός Εξωτερικών, ο Θόδωρος Πάγκαλος θέλησε να θυμηθεί τα παλιά. Εφυγε μόνος του και πρόχειρα ντυμένος από το όχι ιδιαίτερα πολυτελές παρισινό ξενοδοχείο «Των Μεγάλων Ανδρών» –που ένας θεός ξέρει γιατί πάντα επέλεγε να μένει εκεί– και πήγε στη Σχολή όπου ως υπότροφος είχε σπουδάσει, είχε διδάξει και ίσως θα γινόταν διευθυντής της, αν μετά τη Μεταπολίτευση δεν επέλεγε την επιστροφή στην Ελλάδα.
Πέρασε πρώτα από τη Γραμματεία της Σχολής, στο κτίριο της Σορβόνης. Η Μαρί, η οποία σχεδόν τριάντα χρόνια δούλευε εκεί, μόλις είδε τον Τεό έπεσε στην αγκαλιά του. Ακούγοντας τις φωνές της, ο διευθυντής της Σχολής βγήκε από το γραφείο του αλλά δεν έδειξε να χαίρεται που είδε ξανά μπροστά του τον Πάγκαλο. Ισως επειδή ήξερε πως δεν θα γινόταν αυτός διευθυντής αν ο Τεό αποφάσιζε να διεκδικήσει τη θέση.
Ρώτησε πάντως ευγενικά τον Πάγκαλο τι κάνει και πού βρίσκεται και εκείνος του απάντησε πως είναι ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, ταξιδεύει πολύ και γι’ αυτό επισκέπτεται συχνά πλέον το Παρίσι. Λίγες ώρες αργότερα, η Μαρί τηλεφώνησε στον Πάγκαλο, σκασμένη στα γέλια, για να του πει πως ο διευθυντής είπε πως είναι πολύ στενοχωρημένος που ο Πάγκαλος τρελάθηκε και πιστεύει ότι είναι ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας.
Είναι βεβαίως αλήθεια πως στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960 και μεταξύ των Ελλήνων φίλων του Πάγκαλου, για υπουργιλίκια δεν μιλούσε κανείς. Για πολιτική μιλούσαν οι πάντες. Τα μεσημέρια στο «Σελέκτ» της λεωφόρου Μονπαρνάς ή στο «Κλουνί» της Σεν Ζερμέν Ντε Πρε και τα βράδια στην «Τούλα» της οδού Νταγκέρ επί της οποίας έμενε άλλωστε ο Πάγκαλος στη δεκαετία του 1970.
Συνδαιτυμόνες του ήταν συνήθως, σύμφωνα με τις περιγραφές των τότε φίλων του, ο Πουλαντζάς, ο Αξελός, ο Βεργόπουλος, ο Καβουριάρης, ο Γεωργούδης, ο Ζουράρις, ο Ράμφος, ο Κουκουλές, η Αντωνιάδου, η Κοτζιά, ο Μοσκώφ κ.ά., με τους οποίους συχνά πυκνά διαπληκτιζόταν. Πιθανότατα αυτό συνέβαινε επειδή ο Πάγκαλος από τότε ήθελε να είναι παντού, ενώ στην πραγματικότητα δεν χωρούσε πουθενά.
Ερχόμενος πάντως στη Γαλλία, ο Πάγκαλος ήταν αδύνατο να περάσει απαρατήρητος. Σύντομα όλοι έμαθαν ότι αυτό το ψηλό, τότε ελαφρώς εύσωμο και εξαιρετικά καλλιεργημένο παιδί, που τόσο, μα τόσο πολύ, γοήτευε τα κορίτσια, ήταν ο κομμουνιστής εγγονός του δικτάτορα Πάγκαλου. Ενας κομμουνιστής που όταν έφτασε στο Παρίσι φρόντισε να μείνει σε ένα μικρό διαμέρισμα στην περιοχή με τις ακριβότερες γκαλερί του κόσμου για να μπορεί, όπως έλεγε, να βλέπει καθημερινά πίνακες ζωγραφικής που ήξερε πως ποτέ δεν θα μπορούσε να αγοράσει. Ενας Ελευσίνιος που ξόδευε το μεγαλύτερο τμήμα του φοιτητικού του συναλλάγματος για εισιτήρια στα αναρίθμητα θέατρα και στους κινηματογράφους του Παρισιού.
Κομμουνιστής ο Πάγκαλος έπαψε να δηλώνει το 1968, επιστρέφοντας από τη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που έγινε στη Βουδαπέστη και οδήγησε στη διάσπαση σε ΚΚΕ εσ. και ΚΚΕ εξ. Αποστασιοποιήθηκε δε εντελώς μετά την εισβολή των τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Πράγα.
Αριστερός όμως παρέμεινε και επηρεασμένος ίσως από τον Παρισινό Μάη του ’68 φλέρταρε και με την ιδέα της ένοπλης αντιπαράθεσης με τη χούντα στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά και ο αρχηγός του στους Λαμπράκηδες Μίκης.
Ετσι ο Πάγκαλος βρέθηκε εκείνη την εποχή στο στόχαστρο της γαλλικής αστυνομίας, γλίτωσε όμως την απέλαση για δύο λόγους: πρώτον, διότι παρενέβησαν υπέρ του οι Γάλλοι σοσιαλιστές και, δεύτερον, διότι ο τότε διευθυντής αστυνομίας του Παρισιού ήταν ένας από τους λίγους Γάλλους που αντιστάθηκαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και ίσως γι’ αυτό συμπαθούσε και βοηθούσε τους Ελληνες αντιστασιακούς κατά της χούντας.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος έφυγε από το Παρίσι μετά την πτώση της δικτατορίας και έγινε ό,τι έγινε. Σίγουρα δεν το μετάνιωσε, κι ας είπε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στη φίλη του, τη Στέλλα, με την οποία έφτασαν μαζί στη γαλλική πρωτεύουσα πριν από τη χούντα, ότι «τελικά καλά έκανες που έμεινες και δεν επέστρεψες στην Ελλάδα».
