Αν πρέπει να μιλήσουμε για την νίκη του Ερντογάν πρέπει πρώτα να αναφέρουμε ότι εδώ και 20 χρόνια υπάρχει εκφασισμός, αυταρχισμός, απαγορεύσεις και κρατική τρομοκρατία. Ιδιαίτερα την προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων εκλογών θα τη ζήλευε ακόμα και ο Γκαίμπελς. Τις νοθείες που έγιναν ούτε ο σατανάς θα μπορούσε να τις σκεφτεί. Συλλήψεις, μονταρισμένα βίντεο, ρουσφέτια, τραμπουκισμός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά και οι νικητές αυτών των εκλογών. Παράδειγμα, στις σεισμόπληκτες περιοχές οι πολίτες για να έχουν πρόσβαση σε οποιαδήποτε ανάγκη τους και να γραφτούν στη λίστα για να μπουν στη σειρά για τα σπίτια που φτιάχνουν για τους σεισμόπληκτους, έπρεπε πρώτα να γίνουν μέλη του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί όλες οι διαδικασίες ξεκινούσαν απ' τις τοπικές οργανώσεις του κυβερνώντος κόμματος.
Ο Ερντογάν και η συμμορία του πάνω σε δύο άξονες διαμόρφωσαν την προεκλογική εκστρατεία. Τον εθνικισμό με το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και ότι όλες οι ξένες χώρες έχουν βάλει στόχο τον διαμελισμό της Τουρκίας. Το κύριο κατηγορητήριο του Ερντογάν προς την αντιπολίτευση ήταν αυτά. Αλλά, δεν ξεχνούσε κιόλας να αναφέρει με έντονο τρόπο ότι το κουρδικό κόμμα και οι υπόλοιπες δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι κόμματα λεσβιών, ομοφυλόφιλων κ.ά. Για την οικονομική κατάσταση της Τουρκίας έφταιγαν οι ξένοι που ήθελαν τον διαμελισμό. Αυτά είναι μόνο μερικά απ' την βρώμικη προπαγάνδα που έκανε συστηματικά το κυβερνών κόμμα.
Βέβαια, για τη μη νόμιμη νίκη του Ερντογάν ευθύνεται και η αστική αντιπολίτευση. Ο Ερντογάν εδώ και χρόνια με κάθε τρόπο στοχεύει στη συντριβή οποιασδήποτε αντιπολίτευσης: φυλάκιση των εκλεγμένων δημάρχων και στη θέση τους διορισμοί επιτροπών, φυλάκιση των εκλεγμένων βουλευτών, στοχοποίηση ακόμα και του συνταγματικού δικαστηρίου, κατάργηση της ελευθερίας τους Τύπου, μη υλοποίηση των αποφάσεων των διεθνών δικαστηρίων, εκφασισμός της Παιδείας. Σε όλα αυτά δεν βρήκε αντίσταση αλλά μία σιωπηλή διαμαρτυρία. Η αστική αντιπολίτευση ύστερα από κάθε επίθεση του Ερντογάν περιοριζόταν στην ανακοίνωση ότι ο Ερντογάν «θα θαφτεί στις κάλπες». Οι ριζοσπαστικές αντιστάσεις και οι μαζικές αντιδράσεις θεωρήθηκαν προβοκάτσια απ' την αντιπολίτευση και άφησαν τον Ερντογάν να οδεύει προς ένα φασιστικό καθεστώς. Φυσικά τα αριστερά κόμματα που ήταν υπέρ της αντίστασης και της ανατροπής δεν μπόρεσαν να γίνουν εναλλακτική δύναμη και να αλλάξουν την ημερησία διάταξη που οριζόταν απ' την κυβέρνηση και την αστική αντιπολίτευση.
Οι 1,5 εκατομμύριο μετανάστες που απόκτησαν δικαίωμα ψήφου σύσσωμοι ψήφισαν Ερντογάν, δηλ. ο Ερντογάν δεν έδωσε στους ξένους δικαίωμα ψήφου ως ένα δημοκρατικό δικαίωμα αλλά ως ανάχωμα. Γι' αυτό σε όλη την εκστρατεία των εκλογών συζητήθηκε πάρα πολύ το ζήτημα των μεταναστών και όχι η οικονομική πραγματικότητα.
Με λίγα λόγια κέρδισε ο αυταρχισμός, η μαύρη προπαγάνδα, ο εθνικισμός, τα ρουσφέτια και ο εκφασισμός. Όμως αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι ο Ερντογάν παραλαμβάνει τα δικά του οικονομικά και πολιτικά συντρίμμια. Ο πληθωρισμός έχει φτάσει 200%, το εξωτερικό χρέος κοντεύει στα 500 δισ. δολάρια, το εσωτερικό χρέος είναι 250 δισ. δολάρια, τα χρέη μόνο στον κλάδο της ενέργειας είναι πάνω από 100 δισ. οφειλές στη Ρωσία. Το απόθεμα συναλλάγματος είναι σε μηδενική βάση και η κυβέρνηση του Ερντογάν ούτε καν επιχειρεί να παρέμβει στην κατρακύλα της τουρκικής λίρας απέναντι στο ευρώ και το δολάριο.
Η Συνομοσπονδία Εργατών Turk-is που είναι υποστηριχτής του Ερντογάν στην έκθεση που δημοσιοποίησε το Μάρτη του 2023 αναφέρει ότι στην Τουρκία το όριο της φτώχειας είναι 31.241 λίρες, το όριο της πείνας είναι 9.591 λίρες και ο βασικός μισθός στης Τουρκία είναι 8.500 λίρες. Να υπενθυμίσω ότι το 42% των εργαζομένων παίρνουν το βασικό μισθό. Ενώ η έκθεση της Ένωσης Καταναλωτών της Τουρκίας αναφέρει ότι το 60,4% του πληθυσμού πεινάει και το 98% του πληθυσμού βρίσκεται στο όριο της φτώχειας (μόνο το 1% δεν είναι φτωχό!). Η τουρκική οικονομία σε πάρα πολλούς κλάδους είναι εξαρτημένη απ' το εξωτερικό, όπως ενέργεια, γεωργία, κατασκευαστικές, τρόφιμα, μέταλλα κ.α. Ήδη ζουν μία σοβαρή κρίση, ιδιαίτερα οι μεσαίες παραγωγικές εταιρίες χρεωκοπούν, το ίδιο και όσοι ασχολούνται με εισαγωγές, ενώ πέφτει συνεχώς η παραγωγή στη γεωργία.
Στον Ερντογάν απομένει μόνο ένας δρόμος. Περισσότερα οικονομικά μέτρα και εκμετάλλευση αλλά, παράλληλα, περισσότερος εκφασισμός, κρατική τρομοκρατία και αυταρχισμός. Γι' αυτή την πορεία η κυβέρνηση του Ερντογάν έχει την ιδανική σύνθεση. Μέσα στη συμμαχία που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των εκλογών υπάρχει πτέρυγα των ταλιμπάν, ισλαμοφασίστες και γνωστοί «γκρίζοι λύκοι».
Το επόμενο χρονικό διάστημα απαιτούνται κοινωνικοί αγώνες και απαιτήσεις για δημοκρατία και ελευθερία. Ήδη οι κουρδικές δυνάμεις και το αριστερό κίνημα δηλώνουν ότι βρίσκονται στα πρόθυρα σκληρών αγώνων.
*Ανταποκριτής της ημερήσιας εφημερίδας Evrensel
