Κι όμως! Παραπάνω από τα μισά μέτρα που θεωρούνται θετικά από το εκλογικό σώμα και χρεώνονται στη Ν.Δ. είναι στην πραγματικότητα θεσμοθετημένες αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για εφαρμογή στη μεταμνημονιακή εποχή που άρχιζε.
Εάν κάποιος/α θέλει να το ψάξει θα το βρει. Κι όποιος/α είναι έντιμος θα το παραδεχτεί. Οπως κρίνουμε αυστηρά, να το λέμε κι αυτό... Θυμάμαι τη συζήτηση τότε που έπρεπε να μπει πλάτη, όταν έπεφτε κόσμος από μπαλκόνια, και δεν είναι σχήμα λόγου δυστυχώς κι ας έχουμε κοντή μνήμη. Γιατί η κυνική αυτή αναπαράσταση της «πραγματικότητας» από τα μίντια, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μου φέρνει στον νου κάτι που ο κόσμος δεν θέλει να ξέρει.
Θυμάμαι λοιπόν την κουβέντα εντός της Αριστεράς. Οι κυνικοί του δικού μας χώρου (μιλώ για την Αριστερά, δεν έχω κόμμα δικό μου), «πολιτικοί πραγματιστές», έλεγαν τότε: «Μην είστε μα*άκες, αφήστε τον Σαμαρά να το τελειώσει, υπογράφοντας το φθινόπωρο το νέο Μνημόνιο, έτσι θα τελειώσουμε για χρόνια με αυτούς».
Οι ρομαντικοί (κι ο Τσίπρας, παρασυρμένος σε πολλά από υπουργό του -που το πίστευε κι αυτός- το ’βλεπες ότι το πίστευε πραγματικά τότε) έλεγαν: «Αριστερά που δεν βάζει πλάτη τέτοιες ώρες δεν είναι Αριστερά». Μπορεί αργότερα η καρέκλα να άλωσε συνειδήσεις και να αλλοίωσε οράματα, αξίες, στάσεις ζωής. Και -να το πούμε!- έτσι συνέβη.
Κατέβηκε όμως στο γήπεδο να παίξει μπάλα. Βλακωδώς χρεώθηκε μια πραγματικότητα που είχε ετοιμαστεί από άλλους. Αλλά σε 3,5 χρόνια (και παρά υπαρκτά λάθη, βολέψεις και ναι, κυνικότητες, να τα λέμε ΚΑΙ αυτά!) άφησε απόθεμα στον δημόσιο κορβανά, όπως ποτέ πριν, κι έβαλε τα θεμέλια στις πιο δύσκολες συνθήκες για ένα νέο κοινωνικό κράτος.
Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία τα οποία κάποιες δεκαετίες μετά, με την απαραίτητη απόσταση των καιρών, η Ιστορία (εάν έχει μείνει ώς τότε Ιστορία και όχι προσομοίωση) θα προσπαθήσει να τα καταγράψει λέγοντας τα θετικά και τ’ αρνητικά κάθε χώρου και κάθε συγκυρίας. Κι έχω προσωπικά παραδεχθεί και τα (πολλά κατά τη γνώμη μου) αρνητικά, μα και κάποια θετικά της τωρινής διακυβέρνησης, όπως το οφείλω ως πολίτης που ακούει και δεν λοβοτομεί, μικροκομματικά, την εμπειρία άλλων.
Αλλά τουλάχιστον να μην καταγραφούμε στους άδικους προς καμιά πλευρά. Τουλάχιστον να κυοφορούμε στη γνώμη και στους αγώνες μας όση αξιοπρέπεια μπορούμε. Τώρα που η Αριστερά πρέπει ν’ ανασυνταχθεί στις πιο περίεργες συνθήκες, γιατί η κατάρρευσή της φτωχαίνει τον τόπο και τον πλανήτη κι υπονομεύει το μέλλον των αδύναμων, αυτή η προσπάθεια για αξιοπρέπεια είναι μια καίρια παρακαταθήκη.
