Ακολουθεί αποσπασματική και συνοπτική συμμετοχή στον πληθωρισμό απόψεων και σκέψεων για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου.
Καθοριστική εξηγητική συνισταμένη είναι «ο φόβος» που, ως γνωστόν, εξουδετερώνει και την οργή. Φόβος που εξειδικεύεται και εξατομικεύεται σε μυριάδες περιπτώσεις. Φόβος που πηγάζει από αντίστοιχες καταστάσεις επιδείνωσης των υλικών συνθηκών επι- και δια-βίωσης των πολλών (εργασία, ακρίβεια, υγεία, παιδεία κ.λπ.), ενώ στα εξωτερικά προέρχεται από τις διεθνείς προκλήσεις που σε εμάς είναι κυρίως τα ελληνοτουρκικά.
Φόβος που εύκολα οδηγεί σε (α)πολίτικο ραγιαδισμό, όπου «Τούρκοι» είναι σήμερα οι πλουτοκράτες και το άτομο υιοθετεί με σημαία τη «σταθερότητα» έναν καταστροφικό ρεαλισμό. Το εφησυχαστικό αφήγημα της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή της κυβέρνησης, με τα ψίχουλα, επιδόματα κ.λπ. από τη μια μεριά και από την άλλη με τους φράχτες, τις φρεγάτες, τα Ραφάλ κ.λπ., περνάει χωρίς πολλή σκέψη.
Ο εξατομικευμένος φόβος βασίζεται βέβαια στον ατομικισμό (individualism) που έχει καθιερωθεί παντού διεθνώς. Η πάντα γενικόλογη επίκληση δημοκρατίας και δικαιοσύνης μπορεί να δονεί μεγάλες συγκεντρώσεις και ολόμεστα στάδια, αλλά αδυνατεί να εσωτερικευτεί από το άτομο ως άξια αντίπαλος αυτού του φόβου. Τα «φοιτητικά γρασίδια» δεν επαρκούν.
Η έλλειψη επίσης ουσιαστικού πνεύματος κομματικής συλλογικότητας, πολλώ δε μάλλον… συντροφικότητας, αλλά και αυτό που επισημαίνεται από πολλούς ως απουσία «κοινωνικής γείωσης» είναι καταλυτικά. Η αποτελεσματική γείωση με in vivo παρέμβαση σε εργατικά σωματεία, σε εργασιακούς και αγροτικούς χώρους κ.λπ. είναι εκ των ων ουκ άνευ, αν και δυστυχώς θεωρούμε ότι εδώ δεν μπορούμε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι(!).
Παράλληλα, όπλο κατά του φόβου είναι βέβαια η αληθινή και πλήρης ενημέρωση π.χ. με συνεχή λειτουργία τουλάχιστον ενός πλήρως οργανωμένου τηλεοπτικού σταθμού πανελλήνιας εμβέλειας. Ο στόχος αυτός δεν εγκαταλείπεται ποτέ πάση θυσία! Μια συνεχής αντικειμενική ενημέρωση μπορεί να μετριάζει τη μοναξιά και τη σκοτεινιά του ατομοκεντρισμού και τον φόβο.
Ο εξατομικευμένος αυτός φόβος που φαίνεται να ενισχύεται συνεχώς στην εποχή μας, στέκεται εμπόδιο στη δημοκρατία και ενίοτε μπορεί να ανέχεται απολυταρχικές, ακόμα και φασιστικές μορφές εξουσίας, που επιδιώκουν να επιβάλουν οι κυρίαρχες ελίτ διεθνώς. Οσον αφορά την εξηγητική ψυχολογική θεωρία του «συνδρόμου της Στοκχόλμης», όπου το θύμα συμπαθεί μετά και υποστηρίζει τον θύτη του, ίσως λειτουργεί σε ελάχιστες μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά είναι εδώ ανεπαρκής. Επίσης ωραιοποιεί και άρα συγκαλύπτει τις όποιες αδυναμίες και σφάλματα του κόμματος.
Βέβαια «έχουν οι καιροί γυρίσματα», όμως επίσης «συν Αθηνά και χείρα κίνει» όπου το δεύτερο αφορά όλους αλλά κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ ως οργανωμένο κομματικό όλο.
*δρ Φιλοσοφίας, Φυσικού
