Για την πραγματική Αριστερά το χρώμα του μέλλοντος δεν κρίνεται μέσα στο εκλογικό παραβάν μιας Κυριακής. Δεν συνέβη ποτέ και πουθενά αυτό. Δεν συνέβη ούτε το 2015, για όσους είχαν τέτοιες εκλογικές αυταπάτες. Το μέλλον κρίνεται και θα κριθεί από τους πολιτικούς συσχετισμούς στο κίνημα, από τη μαζικότητα, τη διάρκεια και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Από την πίστη σε αυτούς.
Οι κάλπες μπορούν απλά να αποτυπώνουν μια μεταβολή και όχι από μόνες τους να παράγουν ανατροπές συσχετισμών. Πιο απλά η κατάσταση στην κοινωνία, στα συνδικάτα και στους συλλόγους είναι και ήταν τόσο «μαύρη ή άσπρη» στις 22/5 όσο ήταν και στις 20/5.
Τέσσερα χρόνια τώρα και με εξαίρεση ίσως τις μέρες των κινητοποιήσεων που ακολούθησαν τα Τέμπη, μέρα με τη μέρα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. και η κυρίαρχη προπαγάνδα επιδίωξαν και σε έναν βαθμό κατάφεραν να εδραιώσουν αυτή τη δεξιά ιδεολογικοπολιτική μετατόπιση. Δεν το κατόρθωσαν μόνοι τους. Δεν θα ήταν δυνατό να επιτευχθεί χωρίς τη συμβολή και τη στήριξη όλων των κομμάτων και ειδικά αυτών που αναφέρονται στην Αριστερά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25.
Από την πρώτη στιγμή, με το κάλεσμα του Μητσοτάκη για την «εθνική συστράτευση» στα γεγονότα του Εβρου και την «εθνικά ομόψυχη» καταδίκη του αντιμνημονιακού αγώνα στην πλακέτα της Μαρφίν, μετά με την τριετή πολιτική αξιοποίηση της πανδημίας για την επιβολή ενός αντιδραστικού καθεστώτος, μέχρι και το ακραίου συμβολισμού επίδομα των 600€ (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) στα κλομπ της τετραετίας, τα κόμματα αυτά υπέκυψαν, συμμορφώθηκαν, σύρθηκαν και τελικά μετατράπηκαν σε στήριγμα αυτής της πολιτικής.
Ενα νήμα συναίνεσης, που διαπερνούσε τη γραμμή των ΣΥΡΙΖΑ-ΜέΡΑ25-ΚΚΕ όλη αυτή την τετραετία, μετατράπηκε σε ισχυρό ιμάντα μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Ειδικά με την πολιτική που επιβλήθηκε με πρόσχημα την πανδημία, τα κόμματα αυτά στήριξαν, συμμορφώθηκαν, συμβιβάστηκαν και ανέχτηκαν όλα τα ακραία, χουντικού τύπου μέτρα και αφομοίωσαν πλήρως το αντιδραστικό ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης». Τον ιδεολογικό πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού.
Δεν υπάρχει καμία θετική, καμία προοδευτική κοινωνική εξέλιξη που να μην έχει πίσω της αγώνες του λαού και της νεολαίας. Η ύπαρξή τους είναι απαράβατος ιστορικός όρος. Δεν υπάρχει πραγματική Αριστερά αν δεν υπηρετεί αυτούς τους αγώνες. Και η ανάγκη για την αναγέννηση αυτής της Αριστεράς είναι επιτακτική!
Στις δύσκολες συνθήκες κρίσης, όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολέμων, ενάντια στην εγχώρια πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, η ύπαρξη αυτής της Αριστεράς είναι το ζητούμενο.
Μακριά από αδιέξοδους εγκλωβισμούς, πρέπει περισσότερο από ποτέ να πιστέψουμε στη δύναμη αυτών των αγώνων. Αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική και εφικτή πρόταση. Να στηρίξουμε τις δυνάμεις που παλεύουν γι’ αυτή την προοπτική. Στην κάλπη, στα σωματεία, στους δρόμους να συμπορευτούμε με τις δυνάμεις της αντίστασης και του αγώνα.
*Στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ
