Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι το υψηλό κόστος των κυρώσεων κατά της Ρωσίας που επέβαλαν οι ΗΠΑ στην Ε.Ε. και τη Δύση συνολικά δυσχεραίνει, αν δεν βραχυκυκλώσει τελικά την προσπάθεια να επιβληθούν κυρώσεις στην Κίνα.
Το πιο χαρακτηριστικό και εύγλωττο παράδειγμα είναι η Γερμανία, η οποία στην κυριολεξία σύρθηκε στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, καθώς ταυτόχρονα ξεκαθάριζε χωρίς περιστροφές ότι δεν συζητά κυρώσεις που θα κατέστρεφαν τη διμερή εμπορική σχέση με το Πεκίνο.
Δίχως υπερβολή, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οριοθέτησε την πίεση των ΗΠΑ για αντικινεζική συσπείρωση της Δύσης και διασφάλισε μια περίοδο χάριτος που επιτρέπει στο Πεκίνο να διεκδικεί δυναμικά ρόλο στη διεθνή σκηνή, αρχής γενομένης με τη διαμεσολάβηση μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας και στη συνέχεια στην εν εξελίξει μεσολαβητική προσπάθεια μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Πριν από μισό αιώνα, οι Νίξον - Κίσινγκερ εξομάλυναν τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα του Μάο και έτσι διαπραγματεύθηκαν με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ από θέση ισχύος.
Την εντελώς αντεστραμμένη προσέγγιση προσπάθησε να υιοθετήσει ο Τραμπ, προσέγγιση δηλαδή με τη Μόσχα που να επιτρέπει σκληρή πυγμή απέναντι στο Πεκίνο, αλλά βραχυκυκλώθηκε από τις κατηγορίες για διαπλοκή με το Κρεμλίνο.
Προφανώς, υπάρχει στις ΗΠΑ μια σύγχυση ανάμεσα στις επιχειρησιακές δυνατότητες και το διπλωματικό περιθώριο ελιγμών.
Το δόγμα των δυόμισι πολέμων είναι γνωστό και αφορά τη δυνατότητα των ΗΠΑ να εμπλακούν σε σύγκρουση ταυτόχρονα με δύο Μεγάλες Δυνάμεις και με μια περιφερειακή δύναμη.
Το αντεπιχείρημα στα παραπάνω είναι ότι την αναζωπύρωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία που ήταν παγωμένη από το 2014 μέχρι τις αρχές του 2022 δεν την επέλεξαν οι ΗΠΑ αλλά ο Πούτιν, με την πεποίθηση ότι σε λίγες μέρες θα είχε εγκαταστήσει φιλορωσική κυβέρνηση στο Κίεβο.
Η επιβολή ταυτόχρονα κυρώσεων στη Ρωσία και την Κίνα μαζί με τη διανομή ρευστότητας στη βιομηχανική παραγωγή των ΗΠΑ δημιουργεί υπαρξιακό πρόβλημα στη Γερμανία, καθώς, αν αδρανήσει, αποδέχεται την επικυριαρχία της Ουάσινγκτον και, αν αντιδράσει, θα πρέπει να θυσιάσει μέρος της κυριαρχίας της στη δυναμική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Δίχως υπερβολή, το όποιο κέρδος των ΗΠΑ από τη συσπείρωση των Ευρωπαίων απέναντι στη Ρωσία κινδυνεύει να υποθηκευθεί από τη διατλαντική κακοφωνία ως προς τη στάση απέναντι στην Κίνα. Ο διμέτωπος του Μπάιντεν προβάλλει ήδη όχι μόνον απαγορευτικού κόστους αλλά ως στρατηγικής σημασίας αντίφαση.
