Αλλο μια ήττα, άλλο η παράδοση άνευ όρων

Αν οι πολίτες εμπιστευθούν τον ΣΥΡΙΖΑ και του δώσουν την ευκαιρία να επιστρέψει στη διακυβέρνηση της χώρας παρέα με μικρότερα κόμματα, θα έχουμε δεύτερη φορά Αριστερά ή τη δημιουργία ενός τέρατος που θα καταστρέψει τη χώρα, όπως ισχυρίζεται ο αρχηγός της Δεξιάς Κυριάκος Μητσοτάκης;

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί επικίνδυνο για την πατρίδα οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει την ενάρετη παράταξή του. Ακολουθεί τον κανόνα. Οταν πιστεύεις ότι το κόμμα σου είναι ο ιδιοκτήτης της χώρας, κάθε αλλαγή συσχετισμών χαρακτηρίζεται συμφορά για τον τόπο.

Ετσι έλεγαν οι πριν απ’ αυτόν στην ηγεσία του κόμματος, αυτό λέει σήμερα ο ίδιος, αυτό θα λένε και οι μετά απ’ αυτόν. Κίνδυνος θάνατος για την Ελλάδα ήταν ο ερχομός του ΠΑΣΟΚ το 1981. Φόβος και τρόμος στις τάξεις της Δεξιάς.

Αν κάποιος ανατρέξει στις δηλώσεις των στελεχών της παραμονές των εκλογών του 1981, αλλά και μετά για κάμποσο διάστημα, θα διαπιστώσει ότι η τότε κινδυνολογική ρητορική της Δεξιάς έχει πολλά κοινά σημεία με τη σημερινή ρητορική της. Υποτίθεται ότι την απασχολούσε το μέλλον της Ελλάδας, η σχέση της με τη Δύση, επί της ουσίας όμως η αγωνία της ήταν για το δικό της παρόν και μέλλον.

Τα ερωτήματα που τη βασάνιζαν πολλά. Θα σταθεροποιηθεί ο νέος δυναμικός παίκτης; Θα αντέξει στις πιέσεις που θα ασκηθούν από το κατεστημένο; Θα μακροημερεύσει; Ηταν δικαιολογημένες οι ανησυχίες της αστικής τάξης και των πολιτικών εκπροσώπων της; Ηταν. Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, αν και εμφανώς νερωμένο σε σχέση με τις ιδρυτικές αρχές και τις διακηρύξεις του, συνιστούσε απειλή για τα συμφέροντά τους.

Ηταν η πρώτη φορά που αναλάμβανε τη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων ένα κόμμα που, σύμφωνα με τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, βρισκόταν στ’ αριστερά της Αριστεράς. Επιπλέον η εσωτερική κατάσταση ήταν ευνοϊκή για το ΠΑΣΟΚ. Απόλυτα κυρίαρχο στην Ελλάδα με ποσοστά που άγγιζαν το 50%, η κομμουνιστική Αριστερά πρόθυμη να βάλει πλάτη και η Δεξιά βουτηγμένη σε κρίση εσωστρέφειας λόγω της βαριάς ήττας της.

Επίσης το διεθνές περιβάλλον δεν ήταν εχθρικό. Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης κυβερνούσε η Σοσιαλδημοκρατία, η οποία κρατούσε αρκετά στοιχεία από τις γενέθλιες αναφορές της.

Τα πράγματα ηρέμησαν όταν αποδείχτηκε στην πράξη ότι οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ θα επέφεραν μεν αλλαγές στους θεσμούς και στην καθημερινότητα των πολιτών, θα έβαζαν στο παιχνίδι όσους ήταν εκτός λόγω των επιλογών της συντηρητικής παράταξης, δηλαδή τη μισή και παραπάνω Ελλάδα, θα έδιναν ανάσα στους καθημαγμένους και τους αποσυνάγωγους αλλά δεν θα ξεπερνούσαν τα όρια.

Δεν θα ήταν, με άλλα λόγια, τόσες και τέτοιες αλλαγές και ρήξεις που θα έθεταν εν αμφιβόλω τη συνοχή του συστήματος. Περάσαμε έτσι αργά αλλά σταθερά σ’ ένα καθεστώς συναινετικού δικομματισμού, με τους δύο πόλους να «σκοτώνονται» στα λόγια, να εναλλάσσονται ομαλά στην εξουσία και να λειτουργούν εντός του συστημικού πλαισίου.

Τα ίδια και χειρότερα υποστήριζε η Δεξιά το 2015 για τον ΣΥΡΙΖΑ. Προειδοποιούσε τους πολίτες να μην κάνουν το λάθος και εμπιστευθούν τους άθεους και άπλυτους αριστερούς γιατί αυτοί θα φέρουν πείνα και των γονέων, θα κατεβάσουν τις εικόνες από τα δημόσια κτίρια, θα λεηλατήσουν τις καταθέσεις και θα βγάλουν την Ελλάδα από το ευρώ.

Την έκπληξή του για δύο λόγους εξέφρασε Κυριάκος Μητσοτάκης στον Αλέξη Τσίπρα στην τελετή παράδοσης-παραλαβής του μεγάρου Μαξίμου μετά τις εκλογές του 2019. Δεν περίμενε ότι θα κάτσουν κοντά πέντε χρόνια στην εξουσία και δεν περίμενε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπιανε μεγάλο ποσοστό στις κάλπες (πάνω από 30%).

Τον είχαν πείσει οι σύμβουλοί του και οι δημοσκόποι ότι το κόμμα που εκπαραθύρωσε τη Δεξιά το 2015 θα επέστρεφε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, εκεί δηλαδή απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Επειδή αυτό δεν συνέβη, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει, στις οθόνες μας προβάλλεται ξανά το ίδιο έργο. Η υπόθεση δεν έχει αλλάξει, ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει. Το μήνυμα το ίδιο. «Ή εμείς ή το χάος».

Πώς απαντά ο Τσίπρας; Δεν έχει το πλεονέκτημα του νεοφώτιστου, άρα και του τελείως αμέτοχου. Εχει δοκιμαστεί. Το είπε από το Λαύριο: «Ναι, κυβερνήσαμε στις πιο δύσκολες συνθήκες, έχοντας την τρόικα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν ήταν δικές μας οι αποφάσεις. Σήμερα, απευθυνόμενοι στους Ελληνες πολίτες δεν ζητάμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ζητάμε μια πρώτη ευκαιρία να κυβερνήσουμε με βάση το δικό μας πρόγραμμα και όχι με βάση καταναγκασμούς της τρόικας. Διότι σήμερα, ναι, μπορούμε να το πούμε αυτό. Τώρα και ξέρουμε και μπορούμε».

Ξέρει ότι πορεύτηκε με αυταπάτες. Το έχει παραδεχτεί. Εδωσε μια μάχη έναντι υπέρτερων αντιπάλων. Χωρίς συμμάχους εδώ και έξω. Εχασε. Συμβιβάστηκε. Μπορεί να πείσει ότι η δεύτερη φορά Αριστερά ή η πρώτη ευκαιρία θα είναι αλλιώς; Μπορεί να πείσει ότι, παρά την ήττα του τότε, δεν έχει παραδοθεί;