Σκεφτόμουν σήμερα πόσο δύσκολο είναι να σταματήσει κανείς να κάνει ό,τι ξέρει να κάνει καλά και να αρχίσει να γεύεται οτιδήποτε καινούργιο. Να βγει από τη ζώνη άνεσής του και να πει: «Ναι, βρε αδερφέ! Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω να γίνω αστροναύτης κι ας φοβάμαι τα ύψη!».
Ομως, οι περισσότεροι μένουμε μόνο στα λόγια. Θέλουμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει.
Απλά το αφήνουμε για την επόμενη εβδομάδα, μήνα, χρόνο και πάει λέγοντας… Και η χρόνια αναβλητικότητα γίνεται η επωδός μας. Στο τέλος, γινόμαστε ένα με αυτήν και πετυχαίνουμε σε κάποια φάση τον εαυτό μας να παραπονιέται ότι μεγάλωσε πια και πλέον δεν προλαβαίνει να σπουδάσει φωτογραφία, να γράψει το βιβλίο που είχε αφήσει στη μέση, να ανέβει σε μια σκηνή να τραγουδήσει μπροστά στο πλήθος. Ετσι, η ηλικία γίνεται η νέα δικαιολογία για να πατήσουμε για άλλη μια φορά το κουμπί της αναβολής και να κοιμηθούμε πάλι όρθιοι.
Κάπου διάβασα πως το να πατάς το κουμπί αυτό στα ξυπνητήρια των κινητών είναι από τους χειρότερους τρόπους για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Και αυτό γιατί ο εγκέφαλος λαμβάνει το μήνυμα από τη μία ότι ξύπνησε και από την άλλη ξανακοιμάται χωρίς να ολοκληρώσει όμως έναν κύκλο REM, κι έτσι ξυπνάς πιο κουρασμένος απ’ ό,τι θα ήσουν αν είχες σηκωθεί την ώρα της αφύπνισης.
Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά σίγουρα το κουμπί της αναβολής δεν είναι το μόνο αναβλητικό μέσο που χρησιμοποιούμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Ισως να είναι το μοναδικό που δηλώνεται ως τέτοιο και αυτό το κάνει σίγουρα πιο «τίμιο» από τα υπόλοιπα.
Κάποιος μου είχε παρομοιάσει κάποτε τη ζωή με ένα ατέλειωτο φαγοπότι. Κι εμείς τι κάνουμε; Τρώμε ξαναζεσταμένα φαγητά, μένουμε σε σχέσεις που δεν μας γεμίζουν, βλέπουμε επαναλήψεις στην τηλεόραση, πάμε πάντα από τον ίδιο δρόμο στη δουλειά, ψηφίζουμε τα ίδια κόμματα. Ο φόβος για την αλλαγή δεν αλλάζει ούτε μειώνει τον φόβο με τον καιρό. Το αντίθετο μάλιστα.
Και είναι κρίμα να πιστεύουμε ότι οι αριθμοί μάς ορίζουν. Πραγματικά είναι πολύ θλιβερό να διευθύνει τη ζωή μας μόνο ο αριθμός του λογαριασμού, των ακινήτων, της ηλικίας, των κιλών, των πτυχίων. Γιατί η ζωή αφορά, τελικά, το απροσμέτρητο και είναι τόσα πολλά αυτά που δεν βλέπουμε, δεν νιώθουμε και δεν κατανοούμε, που όσα νούμερα και να χρησιμοποιήσεις πάλι απροσδιόριστα θα μείνουν.
Ισως αυτή η απροσδιοριστία να είναι που μας τρομάζει περισσότερο και να μη βλέπουμε τίποτα άλλο μπροστά μας παρά την εύκολη λύση να πατήσουμε για άλλη μια φορά το «Αναβολή».
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας