Ο Μακρόν σε αδιέξοδο

Με την επίκληση του άρθρου 49 παράγραφος 3 του Συντάγματος, ο Μακρόν έκαψε όλες τις γέφυρες μιας πιθανής αναδίπλωσής του και ταυτόχρονα κατέστησε απαγορευτικό το κόστος μιας υποχώρησης των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών.

Με δεδομένο ότι το 70% των ερωτηθέντων απορρίπτει τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, ο Μακρόν, επί της ουσίας, αποφάσισε να επιβάλει την επιλογή του με σκληρή καταστολή.

Με καθυστέρηση τεσσάρων και πλέον δεκαετιών η Γαλλία υιοθετεί το δόγμα της Θάτσερ, που δήλωνε ότι αν θέλουμε να υλοποιήσουμε μεταρρυθμίσεις, πρέπει να τελειώνουμε με τη συναίνεση.

Η Γαλλία έχει παράδοση στη διαμόρφωση συναίνεσης που είναι το προαπαιτούμενο για την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα.

Τον Μάιο του 1936, αμέσως μετά τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου στις εκλογές, ξέσπασε ένα γενικευμένο απεργιακό κύμα το οποίο τερματίστηκε μόνο μετά την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων και αυξήσεις αποδοχών.

Τον Μάιο του 1968, η φοιτητική εξέγερση στη Σορβόνη εντάχθηκε σε ένα ευρύτατο απεργιακό κύμα το οποίο επέβαλε διεύρυνση των κατακτήσεων του 1936.

Ο Μακρόν δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση για μεταρρυθμίσεις, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής του βάσης τον ψήφισε και το 2017 και το 2022 για να εμποδίσει τη νίκη της Λεπέν.

Σαράντα χρόνια πριν, ο Μιτεράν, που είχε εκλεγεί το 1981 υποσχόμενος τη ρήξη με τον καπιταλισμό, αναδιπλώθηκε και έθεσε ως προτεραιότητα την προσαρμογή της Γαλλίας στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Την ίδια αθέτηση της λαϊκής εντολής ακολούθησαν οι διάδοχοί του Σιράκ, Σαρκοζί και Ολάντ και έτσι γιγάντωσαν την Ακροδεξιά του Λεπέν και στη συνέχεια της Λεπέν.

Ο Μακρόν εμφανίστηκε το 2017 υποσχόμενος να αποκαταστήσει το κύρος της πολιτικής με συνέπεια λόγων και έργων, αλλά κυρίως με τη διαμόρφωση συναίνεσης πριν από κάθε σημαντική μεταρρύθμιση.

Το στοίχημα της υπέρβασης της κρίσης αξιοπιστίας της πολιτικής με συναινετικές διαδικασίες το έχει χάσει ο Μακρόν στην αρχή της δεύτερης και τελευταίας θητείας του.

Πλέον, από καταλύτης επίλυσης της κρίσης αξιοπιστίας του γαλλικού πολιτικού συστήματος έχει γίνει μέρος του προβλήματος.

Μπορεί ο Μακρόν με δεδομένα τα παραπάνω να ολοκληρώσει τη θητεία του το 2027;

Μπορεί να αναγκάσει τα συνδικάτα σε πλήρη υποχώρηση, με τη χώρα να επιστρέφει σε σχετική σταθερότητα;

Ενα είναι βέβαιο: ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί να ζητήσει νωπή λαϊκή εντολή με την προκήρυξη δημοψηφίσματος ή με προσφυγή σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές.