Μια ολόκληρη πολιτική κατασκευή, η οποία είχε δομηθεί πάνω στην επικοινωνία και τη στρατευμένη προπαγάνδα, κατέρρευσε μπροστά στα μάτια των έκπληκτων πολιτών βυθίζοντας μια ολόκληρη χώρα στο πένθος και στην οργή. Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή 57 ανθρώπων έφερε στην επιφάνεια τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την έννοια της πολιτικής ευθύνης, όπως έκανε και στο σκάνδαλο των υποκλοπών.
Με σταθερή στρατηγική της κυβέρνησης να αποτελεί η διάχυση των ευθυνών και, όπου οι ευθύνες την αγγίζουν, η συγκάλυψη. Με κάθε μέσο και τρόπο. Ανθρώπινο λάθος, υπάλληλοι, συνδικαλιστές, προηγούμενες κυβερνήσεις, το «κακό παρελθόν’» της χώρας. Ολα αυτά ευθύνονται για τα Τέμπη. Ο κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που δεν φταίει ποτέ και σε τίποτα. Μπορεί να είναι πρωθυπουργός, αλλά όταν «κάθεται η στραβή» από υπεύθυνος κυβερνήτης αυτόματα μετατρέπεται σε επισκέπτη, ξένο με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα, παρατηρητή και σχολιαστή.
Από το ίδιο κιόλας βράδυ της τραγωδίας στα Τέμπη αυτή η κυβέρνηση είχε έναν και μόνο στόχο. Πώς θα αποκρύψει τις ευθύνες της, πώς θα τις περιορίσει, πώς θα τις επιμερίσει. Κυρίως όμως πώς θα παραμείνει στο απυρόβλητο ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης. Μετά το τραγικό, με όλη τη σημασίας της λέξης τηλεοπτικό του διάγγελμα, με το οποίο έχρισε ως υπεύθυνο τον σταθμάρχη, ο πρωθυπουργός κατέφυγε σε μια προσχηματική «συγγνώμη» -πέντε μέρες μετά-, αφού ήδη είχε οξυνθεί η οργή των πολιτών. Εκτοτε θεωρεί ότι «καθάρισε» με αυτή τη διαχειριστική συγγνώμη, πίσω από την οποία έμεινε αδιατάρακτο το πολιτικό σχέδιο Μητσοτάκη με προτεραιότητα και ενδιαφέρον για τους λίγους και ισχυρούς και έναν τεράστιο προπαγανδιστικό μηχανισμό να εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Με τη διαφορά ότι από την 1η Μαρτίου, από τις πρώτες στιγμές που άρχισε να διαφαίνεται το μέγεθος αυτής της ανείπωτης τραγωδίας, όλα είναι πλέον διαφορετικά. Ολοι οι Ελληνες, όπου και αν ανήκουν, είδαν τα δικά τους παιδιά στη θέση αυτών των παιδιών που χάθηκαν τόσο άδικα. Διαπίστωσαν ότι το επιτελικό αλλά και το ψηφιακό κράτος του κ. Μητσοτάκη ήταν χάρτινες κατασκευές, φούσκες που έσκασαν. Ενα καλοδουλεμένο «πακέτο» χωρίς κανένα περιεχόμενο από ένα επιτελικό κράτος «γυμνό», από μια κυβέρνηση αναποτελεσματική. Κυρίως όμως αντιλήφθηκαν ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οτι δεν μπορεί η πολιτική ευθύνη να γίνεται γράμμα κενό περιεχομένου.
Δεν μπορεί η χώρα να είναι τόσο ασύντακτη και αδύναμη, δεν είναι ανεκτό η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής να παραμένει ζητούμενο. Δεν μπορεί σε αυτή τη χώρα η έννοια της Δικαιοσύνης να είναι διαπραγματεύσιμη και όχι απόλυτη. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν θεσμοί για να προστατεύσουν τους πολίτες από την αμέλεια, την αδιαφορία και την αυθαιρεσία του κράτους ή μιας κυβέρνησης.
Η κατακραυγή της κοινωνίας και η εξέγερση των συνειδήσεων είναι πλέον ορατές, προκαλούν πανικό στην κυβέρνηση και την ανάγκασαν να αναβάλει επ' αόριστον τις εκλογές. Η Ελλάδα χρειάζεται ανασύνταξη, αναστροφή της πολιτικής που γεννά ανισότητες, αλλαγή πορείας. Αυτή είναι η πολιτική και κοινωνική πρόκληση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Η πολιτική και κοινωνική απάντηση για μια νέα, ανθεκτική Ελλάδα που μπορεί να προστατεύει τους πολίτες και να φροντίζει για την ευημερία τους.
Με εδραιωμένους θεσμούς και αποτελεσματικότητα στη διαχείριση των κρίσεων. Με σεβασμό, ευθύνη, διαφάνεια και λογοδοσία, μακριά από την αλαζονεία που διακρίνει την τωρινή διακυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από όλα αυτά. Η αυτοδυναμία του κ. Μητσοτάκη εξελίχθηκε σε απόλυτη αδυναμία ενός κράτους να εγγυηθεί τα αυτονόητα, σε αυθαιρεσία, σε κατάλυση του κράτους δικαίου. Με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις της αυθαιρεσίας, με λογικές ενός πρωθυπουργού που φιλοδοξεί να γίνει «κυβερνήτης» και όχι «πρώτος μεταξύ ίσων», με συγκυβερνήσεις που φτιάχνονται για τη νομή και των έλεγχο των αρμών της εξουσίας και μόνο πρέπει να τελειώνουμε.
Η μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται η χώρα σήμερα είναι, πριν από κάθε άλλη, αυτή του παραδείγματος διακυβέρνησης, της ισορροπίας πολιτικής εξουσίας-κράτους, της σχέσης κράτους-πολίτη.
Ο μεγάλος στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι να ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικής και πολιτών, να επανέλθουν οι αρχές και οι αξίες στην πολιτική. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση, η μεγάλη ευθύνη της δημοκρατικής παράταξης.
*Επικεφαλής Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, βουλευτής Ηλείας
