Εκτός διαπραγμάτευσης

Από την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φινλανδίας μέχρι τα F-16 και τους S-400 και τη συμμετοχή της Αγκυρας στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, μια πολυμέτωπη παρασκηνιακή διαπραγμάτευση διεξάγεται εδώ και μήνες ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία.

Ενα θέμα, μία εκκρεμότητα φαίνεται να βρίσκεται εκτός διαπραγμάτευσης τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμά τους.

Πρόκειται για το Κουρδικό, το οποίο δημιούργησε μια ρωγμή που έχει γίνει ρήγμα με αφετηρία το 1991, όταν δημιουργήθηκε το ντε φάκτο ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ.

Πριν από μία εβδομάδα, το Σάββατο 4/3, ο επικεφαλής του γενικού επιτελείου των ΗΠΑ επισκέφθηκε τη μικρή αμερικανική στρατιωτική δύναμη που σταθμεύει στη βορειοανατολική Συρία για να προστατεύσει το δεύτερο ντε φάκτο μετά το Βόρειο Ιράκ κουρδικό κράτος στη Μέση Ανατολή που ελέγχουν οι οργανώσεις PYD-YPG οι οποίες αποτελούν το συριακό παρακλάδι του ΡΚΚ.

Δύο φορές, η πρώτη το 2018 και η δεύτερη το 2019, ο Τραμπ μετά από σταθερή και επίμονη πίεση που του άσκησε ο Ερντογάν είχε δεσμευτεί να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από τη βορειοανατολική Συρία, μια απόφαση που δεν υλοποιήθηκε ποτέ καθώς διαφώνησαν τόσο το Πεντάγωνο όσο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Οι ΗΠΑ δεν στοχεύουν την Τουρκία αλλά επενδύουν συνολικά στο κουρδικό κίνημα στη Συρία, στο Ιράκ και στο Ιράν και έτσι εκ των πραγμάτων η πολιτική τους αναδεικνύεται σε δυνητικό παράγοντα αποσταθεροποίησης της νοτιοανατολικής Τουρκίας όπου πλειοψηφούν οι Κούρδοι.

Επενδύοντας στο κουρδικό κίνημα, η Ουάσινγκτον κατοχυρώνει τη δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων στη Δαμασκό, στη Βαγδάτη και στην Τεχεράνη και όχι μόνον.

Με αφετηρία το Ιρανικό Κουρδιστάν και στη συνέχεια μέσω του Βόρειου Ιράκ και της Βόρειας Συρίας, ένας διάδρομος καταλήγει στη Μεσόγειο σε μια διαδρομή παράλληλη με αυτήν ενός σιιτικού διαδρόμου.

Ο σιιτικός διάδρομος ξεκινά από το Ιράν, συνεχίζει στο κεντρικό Ιράκ και μέσω της κυβερνώμενης από Αλαουίτες Συρίας φτάνει στον νότιο Λίβανο που κυβερνά η φιλοϊρανική σιιτική Χεζμπολά.

Δίχως υπερβολή, μια ματιά στον χάρτη είναι αρκετή για να αναδειχθεί η στρατηγική βαρύτητα της επένδυσης των ΗΠΑ στο κουρδικό κίνημα.

Μετά το Ισραήλ το κουρδικό κίνημα διασφαλίζει τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και διασκεδάζει τις εντυπώσεις περί αμερικανικής απόσυρσης από την ευρύτερη Μέση Ανατολή που δημιουργήθηκαν μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Ιράκ και στη συνέχεια την ασύντακτη αποχώρηση από το Αφγανιστάν το καλοκαίρι του 2021.

Με τα παραπάνω δεδομένα τίποτε δεν είναι διασφαλισμένο στη σκληρή διαπραγμάτευση της Ουάσινγκτον με την Αγκυρα ακόμη και μετά τις εκλογές, ακόμη και στην περίπτωση νίκης του Κιλιτσντάρογλου.

Λίγο πριν από την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία τον Νοέμβριο του 2002, κυκλοφόρησε στην Τουρκία ένα βιβλίο πολιτικής μυθοπλασίας με τον τίτλο «Μetalstorm».

Πρόκειται για προσαρμογή της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία την άνοιξη του 1999, με την Τουρκία στη θέση της Σερβίας και τους Κούρδους στη θέση των Κοσοβάρων Αλβανών.

Οποιος και αν είναι στην εξουσία στην Αγκυρα, θα εισπράττει την πολιτική των ΗΠΑ στο Κουρδικό ως απειλή για την ακεραιότητα της Τουρκίας, μια απειλή που δεν θα τη διασκεδάσουν οι προτάσεις των ΗΠΑ για κομβικό ρόλο της χώρας στον ενεργειακό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου…