Οι σιωπηλές, συνήθως, πλειοψηφίες δεν έχουν ξεχάσει να μιλούν

Kαιροί παράξενοι, γεγονότα ακραία και θλιβερά, δύσκολες ανθρώπινες περπατησιές σε οδοστρώματα που καίνε, γενικές ροές σε άτυπες ράγες που έχουν ξεχαρβαλωθεί και δημόσιες κουβέντες με αναμενόμενα επιχειρήματα στα οποία πλέον λίγοι δίνουν σημασία. Όμως, όσο το μαύρο με το άσπρο δίνουν τη δική τους διαπάλη, κερδισμένα βγαίνουν τα άλλα χρώματα.

Πέρα από το σοκ και την οδύνη πάνω από την ελληνική επικράτεια ακούγονται οι πολύμορφοι ήχοι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτοί που βγαίνουν από «μουσικά όργανα» που κρατάνε στα χέρια τους οι στεναχωρημένοι και οργισμένοι απλοί άνθρωποι. Του καθημερινού μόχθου, των λιγότερων πια καλών στιγμών και της διάχυτης αίσθησης πως αυτοί που δέχονται επίθεση είναι οι ίδιοι...

Αυτοί που είτε αφήνουν στο σπίτι τους τις κομματικές ταυτότητες είτε όχι, που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις πότε σαν άνθρωποι και πότε σαν κομιστές ιδεολογικών δεσμεύσεων, έχουν δημιουργήσει τις τελευταίες ημέρες ένα τεράστιο ποτάμι κοινωνικής-λαϊκής συμμετοχής. Που θυμίζει παλιές εποχές. Που υποχρεώνουν τα επιτελεία της εξουσίας να τους συνυπολογίσουν και να φτιάξουν σενάρια για το μέλλον...

Δυστυχώς, συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο λόγος που ωθεί σε τέτοιες μαζικότατες κοινωνικές κινητικότητες δεν είναι ποτέ καλός. Θα θέλαμε οι δρόμοι να γεμίζουν από συνειδήσεις ώριμες να διεκδικήσουν σε καιρούς νηνεμίας το κάτι παραπάνω, αλλά συνήθως όλα αυτά «υποκινούνται» από απεγνωσμένες απόπειρες να διασφαλιστούν όσα πλέον κινδυνεύουν να χαθούν (και ενώ επικρατούν συνθήκες καθολικής θύελλας)...

Ακόμα και οι θιασώτες της εξεγερτικής βίας, οι «γνωστοί άγνωστοι», οι «κουκουλοφόροι», οι αναρχικοί και οι λεγόμενοι άγριοι νεολαίοι (ένα δίδυμο που συμπράττει στους μητροπολιτικούς δρόμους της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες), εμφανίστηκαν και έδρασαν στις διαδηλώσεις των μεγαλύτερων πόλεων. Συνθέτοντας και αυτοί, με το δικό τους μερίδιο, στη «φιλοτέχνηση» της φωτογραφίας των στιγμών. Τα πνεύματα είναι οξυμμένα, ο θάνατος τόσων ανθρώπων βάζει άλλες μονάδες μέτρησης και διαφορετικά όρια αποδεκτικότητας στο λεγόμενο κοινωνικό-λαϊκό αισθητήριο.

Κατεβαίνουν, λοιπόν, στους δρόμους μετά το φονικό δυστύχημα στα Τέμπη πολλοί άνθρωποι. Πάρα πολλοί άνθρωποι, που με τον όγκο τους σε πείθουν πως οι σιωπηλές, συνήθως, πλειοψηφίες δεν έχουν ξεχάσει να μιλούν. Μόνο που πλέον το κάνουν πιο σπάνια από παλιότερα. Δεν σπαταλάνε ενέργεια, παρά ξέρουν πότε και πώς...

Τι θέλουν, όμως, να πουν; Δύο πράγματα κυρίως... Πως δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό και πως υπάρχουν και κάποια όρια στις συνέπειες των παθογενειών. Όταν συσσωρεύεται υλικό όλα τα προηγούμενα χρόνια, το κλίμα είναι ήδη διαμορφωμένο. Και κάθε επαχθής αφορμή λειτουργεί ως πραγματικός πυροκροτητής. Αν σε αυτή τη χώρα λειτουργούσαν όλα σαν ελβετικό ρολόι ένα τέτοιο τραγικό γεγονός θα ήταν μία απρόσμενη τραγωδία για την οποία θα ήταν πιο εύκολο να επουλωθούν στο χρόνο οι πληγές που δημιουργεί. Τώρα όμως μοιάζει ως η κορύφωση, η κατάληξη σε ενα προδιαγεγραμμένο έγκλημα για το οποίο οι ανευθυνο-υπεύθυνοι όχι μόνο δεν φρόντισαν να αποφευχθεί, αλλά αντιθέτως το επίσπευσαν κιόλας. Σαν να το χρειάζονταν, θα έλεγε κάποιος πονηρός, για να τρέξουν πιο γρήγορα τα προαποφασισμένα...

Τώρα πολλοί ψάχνουν να δουν πόσο και με ποιο τρόπο θα επηρεαστούν οι επερχόμενες εκλογές από το δυστύχημα στα Τέμπη. Σίγουρα θα υπάρχουν επιδράσεις σημαντικές και ίσως να κρύβονται και εκπλήξεις. Για μένα, ενισχύονται οι προσδοκίες όσων θα ήθελαν ένα «οικουμενικό» σχήμα... Σε αυτό το κείμενο συνειδητά δεν θέλω να επεκταθώ παραπέρα σε αυτά τα ζητούμενα. Δεν είναι η ώρα... Εξάλλου, το κάθε κόμμα φαινομενικά χαράσσει την τακτική του για να έχει το καλύτερο δυνατό εκλογικό αποτέλεσμα όταν στηθούν οι κάλπες. Και είναι φανερό το πώς το πάει η κάθε πλευρά...
 
Όμως, εδώ θεωρώ πως την πρωτοβουλία των κινήσεων δεν την έχουν πια τα κόμματα. Ούτε καν της Αριστεράς, να μου επιτρέψετε να πω... Στο σήμερα την πρωτοβουλία την έχουν οι απλοί άνθρωποι. Όπως έγινε το 2012. Τι θα προκύψει εν τέλει από όλα αυτά; Δύσκολο να προβλεφθεί.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως το κάθε άτομο ξεχωριστά θα θυμηθεί ξανά πως είναι άνθρωπος και πως έχει και υποχρεώσεις και δικαιώματα. Γιατί αν ο καθένας και η κάθε μία βγάλει-μετασχηματίσει την οργή και την οδύνη του σήμερα σαν υπευθυνότητα στην καθημερινότητα, και οι νεκροί των Τεμπών θα τιμηθούν με τον πιο ουσιαστικό και μακροχρόνιο τρόπο, αλλά και ο δρόμος για ουσιαστικές κοινωνικές-λαϊκές κατακτήσεις θα έχει χαραχθεί... Έστω και αν αυτά τα ίχνη θα έχουν έντονο το κόκκινο χρώμα του αίματος...

Το θέμα είναι να πάρουν σύντομα τα κοινωνικά ηνία εκείνες οι δυνάμεις που μπορούν να συμβάλλουν στο να φυτρώσουν γύρω γύρω λουλούδια και ανθεκτικά δέντρα...