Λέξεις κατά της άνοιας

Στέκεται όρθιος πάνω από το τραπέζι. Κοιτάζει τα χάπια του που είναι σε παράταξη μπροστά του. Ανάμεσά τους κι αυτό για την πρόληψη της άνοιας που φέρνουν τα γηρατειά. Βιώνει καθημερινούς τρόμους για το ότι μπορεί να ξεχάσει. Οι γύρω του φαίνεται πως είναι εξοικειωμένοι με αυτό το ενδεχόμενο και συνεχώς του επαναλαμβάνουν: δεν πειράζει που δεν το θυμάσαι αυτό, μεγάλος άνθρωπος είσαι. Και μετά πέφτει ένα πέπλο σιωπηρής οικειότητας στο σπίτι, σαν να θέλουν όλοι να σβηστεί αυτή η άβολη κουβέντα. Από την τηλεόραση της κουζίνας ακούγονται φωνές. «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει το κόμμα σας» και «ο λαός δεν ξεχνά τι κάνατε εσείς όταν κυβερνήσατε», και έπειτα η ασθμαίνουσα φωνή του συντονιστή: «κύριοι, κύριοι, δεν θα μπει η μνήμη στην κάλπη, η νέα εποχή έχει άλλες προκλήσεις».

Καλά, αυτό το τελευταίο δεν είναι καθόλου αλήθεια, σκέφτεται, όλοι ψηφίζουμε με τη μνήμη οδηγό. Τουλάχιστον οι Ελληνες. Και αυτό είναι και καλό και κακό. Αλλοι έχουν κοντή μνήμη και άλλοι όχι. Εκείνος πάντως θυμάται κάθε φορά, και ελπίζει να το θυμηθεί και πάλι πριν ψηφίσει, την απλότητα των ονείρων που είχε η γενιά του. Η κατοχική γενιά, δηλαδή. Σ’ αυτήν ανήκε. Ονειρεύονταν να έχουν ένα σπίτι όπου δεν θα κρυώνουν τον χειμώνα και κάθε μέρα φαγητό. Τα παιδιά του τον πείραζαν γιατί κάθε φορά που πήγαινε στο σουπερμάρκετ γέμιζε καλάθια με είδη που δεν χρειάζονταν. Πού να καταλάβουν το σύνδρομο του στερημένου και του πεινασμένου. Στην τηλεόραση η συζήτηση συνεχίζεται και η ακρίβεια είναι μια λέξη που στριμώχνεται ανάμεσα σε αριθμούς και πολιτικές εξαγγελίες. Οι λέξεις, σκέφτεται. Υπάρχουν λέξεις που μοιάζουν σαν χάπια κατά της άνοιας. Η ακρίβεια είναι μία από αυτές. Του θυμίζει πάντα πως δεν μπορούν να έχουν όλοι τα βασικά για να ζήσουν και του φέρνει κατευθείαν στο μυαλό τα «τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου». Και όταν αυτά χτυπούν, θυμάται πάντα τον Σουρούνη.

Τι ωραία που τα έγραφε για τη μετεμφυλιακή, την επί δικτατορίας και τη μετά τη δικτατορία Ελλάδα. Και τότε οι περισσότεροι Ελληνες, μετανάστες και μη, μετρούσαν τα ψιλά τους για να βγουν. Αλλά ήταν άλλες εποχές, δεν πεινούσες. Αμα δεν είχες εσύ, είχε ο διπλανός και σου ’δινε να φας γιατί θυμόταν τι πάει να πει πείνα. Πείνα, άλλη λέξη-χάπι κατά της άνοιας. Η πείνα όπως την τραγουδούσε ο Καζαντζίδης: «Απόψε το παιδάκι μου, θα γείρει πεινασμένο, και τον πατέρα του θα δει, πρώτη φορά κλαμένο». Δεν τραγουδάει πια τέτοια η Ελλάδα κι ευτυχώς. «Ας πάρω το χάπι», σκέφτεται, ελπίζοντας όσο ζει να θυμάται τουλάχιστον ποιον ψηφίζει και γιατί. Και κλείνει ευθύς την τηλεόραση. Θέλει και η μνήμη την ησυχία της.