Γιατί έτσι

Περιμένω το λεωφορείο των 4.30. Στις 4.40 περνάει ένα που γράφει στο ταμπλό με πελώρια γράμματα: «Εκτός Υπηρεσίας λόγω βλάβης». Κανείς δεν αντιδρά. Συνεχίζουμε να περιμένουμε. Στις 4.50, ένα άλλο, με το ταμπλό του σβηστό, μας προσπερνάει με ταχύτητα. Ολοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται. Για την αναμονή; Ή μήπως γιατί στη δεύτερη περίπτωση δεν υπήρξε εγγεγραμμένη αιτιολογία;

Το σκηνικό αυτό μου θύμισε κάτι που είχε συμβεί πριν από λίγο καιρό στη γειτονιά μας. Ξυπνήσαμε ένα πρωί και δεν είχαμε νερό. Σταγόνα δεν έπεφτε. Ούτε στο μπάνιο ούτε στην κουζίνα ούτε στο πάνω πάτωμα ούτε στη διπλανή πολυκατοικία. Ψάχναμε να βρούμε τον λόγο και παίρναμε την ΕΥΔΑΠ και μας έλεγαν απλά ότι το νερό θα επανέλθει σύντομα, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες.

Μία ολόκληρη μέρα, μια γειτονιά στα κάγκελα. Αφού σκεφτόμουν ότι η επανάσταση θα έρθει από αυτό το μικρό σοκάκι κοντά στο κέντρο της Αθήνας και θα παινεύομαι ότι ήταν το δικό μου Γαλατικό χωριό κι εγώ ένας Αστερίξ χωρίς μαγικά φίλτρα. Την επόμενη μέρα το νερό ήρθε και όλα επέστρεψαν στην κανονικότητά τους. Επειτα από μία εβδομάδα, πάλι τα ίδια. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στην ιστοσελίδα της ΕΥΔΑΠ είχε καταχωριστεί ότι υπάρχει βλάβη στη γειτονιά και ότι η βλάβη θα διορθωνόταν το συντομότερο δυνατό. Επί τρεις μέρες οι άνθρωποι του «Γαλατικού», μέχρι πρόσφατα, χωριού μου, πηγαινοέρχονταν με μπουκάλια νερό στα χέρια αδιαμαρτύρητα. Απλά και μόνο επειδή αυτή τη φορά τούς είχαν δώσει μια δικαιολογία.

Αναμφισβήτητα οι άνθρωποι διψάμε για παρφουμαρισμένα «γιατί» κι ας είναι απολύτως κούφια. Τα προτιμούμε από το τίποτα. Προτιμούμε, για παράδειγμα, να μας πουν «Συγγνώμη για την αργοπορία, αλλά καθυστέρησα στον δρόμο» (δεν βγάζει κανένα νόημα αλλά το δεχόμαστε), παρά να αρκεστούμε μόνο στο πρώτο σκέλος της πρότασης. Μας το κάνουν και το κάνουμε καθημερινά γιατί η συμπεριφορά αυτή βρίσκει πάντα περισσότερη κατανόηση. Δεν είναι τρομερό; Μας αρκεί ένα «διότι» για να μη χάσουμε την ψυχραιμία μας και να προχωρήσουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

«Αθώος, λόγω αμφιβολιών», «Ελεύθερος με αναστολή, λόγω πρότερου έντιμου βίου», «Απόφοιτος Λυκείου κι ας σπούδαζες 20 χρόνια, γιατί έτσι θέλω», «Κλειστή η Πανεπιστημίου, για δική σας μελλοντική διευκόλυνση», «Οι παρακολουθήσεις είναι αναγκαίες, γιατί έτσι» και πάει λέγοντας.

Γιατί είμαστε τόσο επιρρεπείς στις προτάσεις με τα «γιατί» και τα «επειδή»; Από συνήθεια ή από ανάγκη να πιστέψουμε ότι δεν μας αντιμετωπίζουν απλά ως κορόιδα; Μα, τελικά, πότε είναι μεγαλύτερη η κοροϊδία; Οταν σ’ τη σερβίρουν με κορδέλες και κομφετί ή όταν σ’ τη δίνουν χωρίς καν μαχαιροπίρουνο; Θα έλεγα, καλύτερα από εδώ και πέρα να έχουμε τον νου μας στο τι τρώμε και όχι πώς μας το σερβίρουν. Τα ντολμαδάκια και το σούσι άλλωστε ήταν πάντα ένα φύκι δρόμος. [email protected]

[email protected]