Κοκκινοπράσινος ριζοσπαστικός ρεαλισμός ή ακροδεξιά δυστοπία;

Είναι σχεδόν κοινοτοπία της σημερινής διεθνούς πολιτικής συγκυρίας πως οι κοινωνίες, όπως λέγεται και για την φύση, απεχθάνονται το κενό. Έτσι, στο πλαίσιο ενός πολιτικού συστήματος σε κρίση εκπροσώπησης, όταν ένα κενό δεν γεμίζει από ελπίδα και αισιοδοξία, είναι πολύ εύκολο να γεμίσει με ατομισμό και φόβο.

Ισχυρίζομαι πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα και με την οικονομία. Ο μεγάλος κίνδυνος για το οικονομικό μέλλον της χώρας μας δεν είναι μόνο το όργιο των απευθείας αναθέσεων και η άνευ προηγουμένου διαφθορά της λεγόμενης «Μητσοτάκης Α.Ε». Είναι η προώθηση ενός συγκεκριμένου, άνευ σχεδιασμού και πυξίδας οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης και παραγωγής, το οποίο όχι απλά αφήνει την πλειοψηφία της κοινωνίας εκτός οικονομικού σχεδιασμού, αλλά εγγυάται πως ακόμα και μελλοντικές πολιτικές αλλαγές ή κρατικές παρεμβάσεις «ελεγκτικού χαρακτήρα» στην οικονομία θα έχουν μηδαμινό αποτέλεσμα. Αναφέρομαι φυσικά στην σημερινή τροχιά της οικονομίας, η οποία στηρίζεται σε τεράστιο βαθμό στην παροχή υπηρεσιών, την εστίαση και τον τουρισμό, χωρίς κανένα στρατηγικό σχέδιο από μεριάς του δημοσίου συμφέροντος. Ένα μοντέλο που αγνοεί τόσο την ανάγκη για παραγωγική ανασυγκρότηση, όσο και τους κινδύνους και τις ευκαιρίες που ενέχει η 4η Βιομηχανική επανάσταση και η παγκόσμια προσπάθεια για μία λεγόμενη «πράσινη μετάβαση».

Ποια θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική; Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Δεν αρκεί να ζητάμε απλώς αυξήσεις στους μισθούς και μείωση των ωραρίων εργασίας, λέγοντας πως «θα τα πληρώσει ο ελληνικός καπιταλισμός» χωρίς να διεκδικούμε πολιτικά και οικονομικά μερίδιο ευθύνης στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της παραγωγής. Οι τεράστιες αλλαγές στο ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίες αποτυπώνονται σε διάφορους μηχανισμούς πιθανής χρηματοδότησης από το Ταμείο Ανάκαμψης ή την δημιουργία ενός Πράσινου Ταμείου, μέχρι τη δημοσιονομική χαλάρωση και την δυνατότητα εξαίρεσης επενδυτικών δαπανών από τους ασφυκτικούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, αποτελούν μία τεράστια ευκαιρία για την Αριστερά για να ασκήσει όχι απλώς πολιτική αναδιανομής του υπάρχοντος πλούτου, αλλά και δικαιότερων σχέσεων παραγωγής στο μεσο-μακροπρόθεσμο μέλλον.

Έτσι λοιπόν η Αριστερά οφείλει τώρα να μιλήσει με συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον της παραγωγής και την αναβάθμιση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, όπως:

• Η ίδρυση δημόσιου οργανισμού υπολογιστικών υποδομών που θα εξυπηρετεί από ερευνητικά κέντρα μέχρι τις μικρές συνεταιριστικές επιχειρήσεις πληροφορικής.

• Ο κεντρικός σχεδιασμός σε επίπεδο συνεταιρισμών πρωτογενούς παραγωγής και μεταποίησης οι οποίοι θα αναβαθμιστούν στα πλαίσια ενός εθνικού σχεδίου αναδασμού με παράλληλο οικονομικό σχεδιασμό για την πρόσβαση των αγροτικών προϊόντων σε υψηλού επιπέδου και τιμής ξένες αγορές,

• Η ουσιαστική και σε βάθος χρόνου αναβάθμιση των δημοσίων επενδύσεων. Από την δημιουργία (επιτέλους) μιας Βιομηχανικής Πολιτικής και υπηρεσιών Υψηλής Προστιθέμενης Αξίας, μέχρι την επαναφορά του ρόλου του κράτους στην οικονομία όχι απλά ως «διαιτητή» αλλά και ως «στρατηγικό επενδυτή».

Ας μη μας φαίνονται τα παραπάνω δύσκολα και μεγαλεπήβολα. Οι αντίπαλοι ήδη έχουν σχέδιο , όπου κερδίζει το 1% εις βάρος του 99% του πληθυσμού και το υλοποιούν. Στο χέρι μας είναι να μην βρουν μπροστά τους ένα «κενό» από παραιτημένους ανθρώπους, έτοιμους να δεχθούν τη δυστοπία που τους τάζει η οικονομική ακροδεξιά του νεοφιλελευθερισμού, αλλά ένα τείχος από ελπίδα, από αισιοδοξία, από ανθρώπους που δεν δέχονται πλέον να έχουν μειωμένες προσδοκίες από τη ζωή τους.

*Μέλος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.