Σκηνές από την Αθήνα

Μόλις βρεθείς στον χώρο κάποιου αεροδρομίου, τα μεγάφωνα σε ενημερώνουν ότι η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική. Ομως πολλοί κυκλοφορούν χωρίς μάσκα, ακόμα και εργαζόμενοι σε αυτό. Το ίδιο διαπιστώνεις στο λεωφορείο που σε πηγαίνει στο αεροπλάνο, καθώς και μέσα σε αυτό. Ποιος ελέγχει αν εφαρμόζεται αυτό το μέτρο πρόληψης; Γιατί, καθώς διαπιστώνουμε, δεν αρκεί μόνο η ανακοίνωσή του. Σε κάποιους χώρους η χρήση της είναι ικανοποιητική· όπως στα νοσοκομεία, στα μουσεία, στα βιβλιοπωλεία.

Δεν υπονοώ να υπάρχει αστυνόμευση, τιμωρίες κι άλλα παρόμοια μέτρα ελέγχου και πειθούς. Ο άνθρωπος πρέπει να λειτουργεί χωρίς την απειλή της τιμωρίας και του ελέγχου, ειδάλλως η όποια συμπεριφορά του θα είναι προσχηματική.

Ομως όσοι ασκούν εξουσία επιχειρούν να ελέγχουν τις κινήσεις μας, τις πράξεις, ακόμα και τις προθέσεις μας. Ας σκεφτούμε τις παρακολουθήσεις, τις προσπάθειες απόκρυψης, τι μαθαίνουμε παρ’ όλη την πίεση που ασκεί η κυβέρνηση για να μη γίνουν γνωστές.

Φτάνω στην πλατεία Εξαρχείων· μια ομάδα αστυνομικών, ΜΑΤ, φυλάει την κάτω πλευρά, απέναντι από το ψητοπωλείο «Κάβουρας» κι άλλη μια στην πάνω γωνία κάτω από την «Μπλε» πολυκατοικία.

Είκοσι τουλάχιστον άτομα σε κάθε βάρδια, πλήρως εξοπλισμένα, σαν αστακοί. Ανηφορίζω στον λόφο του Στρέφη. Αλλη μια παρόμοια, πολυπληθή ομάδα οργάνων της τάξης έχει ακροβολιστεί στον λόφο. Ενα αμούστακο παλικάρι κάνει βάρδια απέναντι από το γήπεδο του μπάσκετ.

Σε αυτό έφηβοι, αγόρια και κορίτσια παίζουν, αθλούνται. Κι αυτός εκεί να στέκει φρουρός, σε τι; Πάνω από εκατόν είκοσι δημόσιοι υπάλληλοι (με στολή αστυνομικού), κάθε μέρα, κάνουν το εργασιακό τους οχτάωρο, χωρίς να πραγματοποιούν κάτι δημιουργικό, παραγωγικό. Φυλάνε την πλατεία και τον λόφο, από κάποιους υποτιθέμενους «κακούς», τους κατοίκους της περιοχής!

Ας μη γελιόμαστε· η πλατεία είναι ο στόχος, ο κακός, ως τοπόσημο, ως ιδέα. Από τα χρόνια που ο Ξενόπουλος έγραψε το έργο του «Φοιτητές» μέχρι τα σήμερα. Αν περπατήσουμε στους δρόμους της συνοικίας, θα συναντήσουμε πάρα πολλούς χώρους πολιτισμού. Εκεί έχουν τα γραφεία τους οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι της χώρας. Ανάμεσά τους πάρα πολλά βιβλιοπωλεία, παλαιοβιβλιοπωλεία, μουσικά στέκια, ιστορικοί κινηματόγραφοι όπου προβάλλονται ποιοτικές ταινίες.

Βράδυ, περπατώ στην Πατησίων, ψιχαλίζει, κουμπώνω το μπουφάν, ανασηκώνω τον γιακά. Στην εσοχή ενός κτιρίου ένα αυτοσχέδιο σκέπαστρο, με χαρτόκουτα, είναι το κρεβάτι και το σπίτι ενός άστεγου. Παρακάτω, στην Πανεπιστημίου ο πρωθυπουργικός ανιψιός-δήμαρχος σπάει τον μικρό-μεγάλο περίπατο που είχε φτιάξει! Κυλάει το χρήμα για το τσιμέντο. Σκηνές όλο αντίφαση, μας προβληματίζουν, βάζουν ερωτήματα για την πορεία μας ως ατόμων, κοινωνίας και θεσμών. Γιατί αυτά τα 120 άτομα να μην είναι δάσκαλοι σε σχολεία, γιατροί σε νοσοκομεία, παρά ένστολοι έτοιμοι να δείρουν καθημερινούς ανθρώπους της γειτονιάς;