Γαλλική ΤΙΝΑ

Η κοινωνική και πολιτική αναταραχή στη Γαλλία ξεπερνά κατά πολύ τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού που προωθεί ο Μακρόν.

Η μαχητική διάθεση όλων των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών της χώρας είναι πρώτα από όλα μια αναδρομική διαμαρτυρία για τη γαλλική έκδοση της ΤΙΝΑ που έχει επιβληθεί μετά την κρίση της ευρωζώνης το 2010.

Η λέξη ΤΙΝΑ, ακρώνυμο της φράσης There Ιs Νo Alternative (Δεν υπάρχει εναλλακτική) χρησιμοποιήθηκε από τον γκουρού της Θάτσερ, Νόρμαν Τέμπιτ, αμέσως μετά τη νίκη των Συντηρητικών την άνοιξη του 1979, για να προειδοποιήσει ότι η Σιδηρά Κυρία δεν θα έχανε τον καιρό της αναζητώντας συναίνεση για αλλαγές που υπαγορεύονται ως αναπόφευκτες από τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης.

Στη Γαλλία, οι Σαρκοζί, Ολάντ και Μακρόν παρουσίασαν τη γαλλική μετάφραση της ΤΙΝΑ επικαλούμενοι όχι μόνον την παγκοσμιοποίηση αλλά και τη θέση της χώρας στους συσχετισμούς και τις ισορροπίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η κρίση στην ευρωζώνη ως άμεση παρενέργεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 οδήγησε τον Σαρκοζί και τους διαδόχους του στη διακοπή μιας παράδοσης που ξεκίνησε την επομένη της νίκης του Λαϊκού Μετώπου την άνοιξη του 1936 και επανεπιβεβαιώθηκε τον Μάη του 1968.

Από την κυβέρνηση της Αριστεράς του Μπλουμ μέχρι και τη δεξιά κυβέρνηση Πομπιντού ήταν αδιανόητο να αλλάζουν σταθερές και δεδομένα των κοινωνικών ισορροπιών χωρίς να αναζητηθεί η συναίνεση των μεγάλων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στη Γαλλία ξεπερνούν την παράταση του εργασιακού βίου, καθώς πρώτα και πάνω από όλα θέλουν να τερματίσουν το σκηνικό που διαμορφώθηκε το 2017 και επανεπιβεβαιώθηκε το 2022.

Πρόκειται για μια ΤΙΝΑ στο τετράγωνο:

■ Οι ψηφοφόροι έχουν μόνο μία επιλογή αν θέλουν να αποφύγουν την άνοδο της Ακροδεξιάς στην εξουσία.
■ Η ΤINA α λα γαλλικά στις μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές επιχειρείται να νομιμοποιηθεί με την επίκληση έκτακτων συνθηκών από την κρίση στην ευρωζώνη, την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Αν ο Μακρόν, ο οποίος είναι στην αρχή της δεύτερης και τελευταίας θητείας του, επιμείνει να κινείται συγκρουσιακά χωρίς αναζήτηση συναίνεσης, με την αλαζονεία και την υπεροψία του μεγάλου μεταρρυθμιστή ο οποίος θέλει να αποφύγει την απομόνωση της χώρας σαν γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση, τότε η Γαλλία βαδίζει προς μία χωρίς προηγούμενο κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση.

Ενα είναι βέβαιο: ότι η αξιοποίηση του κινδύνου της Ακροδεξιάς χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις για συναινετικές επιλογές είναι ένα χαρτί που δεν θα ξαναπαιχτεί.