Τα μετέωρα βήματα

Οι υποκλοπές, σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, ελάχιστα ενδιαφέρουν τους πολίτες· το ζήτημα βρίσκεται χαμηλά στη λίστα των δημοσκοπικών ευρημάτων σε σχέση με τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες· η διαρκής ανακίνηση του ζητήματος βλάπτει τη χώρα· και, κυρίως, κάνει κακό στα ζητήματα εθνικής ασφαλείας. Στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου, το θέμα «υποκλοπές» -βάσει της κυβερνητικής λογικής- δείχνει την ανευθυνότητα και τον καιροσκοπισμό της μείζονος αντιπολίτευσης. Αρα, δεν πρέπει να το συζητάμε.

Ο αντίλογος, βέβαια, είναι καταιγιστικός. Πολύ πριν από το καλοκαίρι του 2022, στην Ελλάδα μάλλον έχει καταργηθεί η παλίνδρομη σχέση ελευθερίας-ασφάλειας και δημοκρατίας-ανάπτυξης. Από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο, η κυβέρνηση μπήκε σε έναν αγώνα δρόμου συγκάλυψής του. Με βαρύ ιστορικό θεσμικών ακροβασιών και συνταγματικών παραβιάσεων μακράς διαρκείας, τα λάθη απαντώνται με λάθη και τα σκάνδαλα αντιμετωπίζονται με νέα λάθη, προκαλώντας με τη συγκάλυψή τους νέα σκάνδαλα. Τα κυρίως πολιτικά θέματα μετατρέπονται σε θέματα δικαιοσύνης και, προϊόντος του χρόνου, παραπέμπονται στις καλένδες. Και οι εκλογές, με τη σειρά τους, παρουσιάζονται ως μόνος δρόμος διαφυγής των υπευθύνων και ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα φέρει, θεραπεία, εξιλέωση, εξαγνισμό, απαλλαγή των υπευθύνων από τετελεσμένες και συγγνωστές πολιτικές αμαρτίες. Βέβαια, παρακάμπτεται το τραγικό της υπόθεσης: οι εκλογές σπανίως θεράπευσαν κάτι από τα παραπάνω. Και συνοψίζουν την ουσία του τίτλου: διαιωνίζουν τα μετέωρα βήματα μιας χώρας που δείχνει να μην έχει προσανατολισμό· της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας που δεν ξέρει πού θέλει να πάει στον δύσκολο 21ο αιώνα.

Επιπλέον, αποκαλύπτεται ο κάματος των υπευθύνων για τη μετάθεση του ζητήματος σε άλλες σφαίρες. Λόγου χάρη, με αφορμή την ημερίδα με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη; Υποκλοπές, Δικαιώματα και Κράτος Δικαίου» που διοργάνωσε το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου και η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το βράδυ της Πέμπτης στο αμφιθέατρο του Ινστιτούτου Γκέτε, η δημόσια κουβέντα ξέφυγε από το ερωτηματικό και τον υπότιτλο και πήγε στο αν, πράγματι, η χώρα είναι ή δεν είναι με την Ευρώπη, και ξύπνησε με όνειρο το Grexit.

Προφανώς, η χώρα είναι με την Ευρώπη. Είναι οργανικό και ιστορικό συστατικό της μαζί με τον πολιτισμό της. Αλλά, όπως ετέθη το θέμα «Δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς δημοκρατικές αξίες, χωρίς κράτος δικαίου, χωρίς θεμελιώδη δικαιώματα, χωρίς ανεξάρτητη δικαιοσύνη, χωρίς ανεξάρτητες αρχές, χωρίς τη νομολογία του ΔΕΕ και του ΕΔΔΑ, χωρίς το κεκτημένο του θεσμικού και νομικού πολιτισμού της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης δημοκρατίας...»

Βέβαια, όλη η ποιότητα της έως τώρα αντιμετώπισης ελάχιστα ανοίγματα αφήνει για να γλιστρήσει στην κυβερνητική αντίδραση μία έστω κουβέντα που θα μπορούσε να απεγκλωβίσει την Ελλάδα από το σύνδρομο των μετέωρων βημάτων και να ζεστάνει λίγο τα πολιτικά ρεφλέξ της κοινωνίας. Η συζήτηση -και αυτό δείχνει η συζήτηση στη Βουλή- δεν θα αφήσει τίποτα πέρα από ίχνη που μαρτυρούν τη λαχτάρα των ελίτ για εξουσία – κυβερνώσα ή άλλου τύπου. Ισως, να δείξει και απροθυμίες ανάληψης της εξουσίας και των ευθυνών που συνεπάγεται. Και αυτό το λέω, γιατί ορισμένοι δίνουν την εντύπωση πως εκτός από χειραγωγοί της συλλογικής απελπισίας είναι και χειραγωγοί της δικής τους. Προφανώς, δεν πρόκειται για κομματικούς μικροκαβγάδες παρασκηνίων, αλλά για την ελλείπουσα ποιότητα, ευθύνη, συνέπεια, αλήθεια, λογοδοσία και την αντοχή - πρόκειται για μια βαριά και συμπαγή μάζα παραβλέψεων, εθελοδουλίας και μετεωρισμών που μαχαιρώνει κάθε μέρα το μέλλον, τη δημοκρατία και τους πολίτες.

Ποιος εγγυάται σήμερα ότι οι δυνητικοί συν-εταίροι μιας μελλοντικής υποθετικής κυβέρνησης θα κατανοήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών; Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ήδη υπόσχονται αλλαγή σελίδας, δίχως να έχουν δείξει ιστορικά τουλάχιστον την πρόθεση να την υλοποιήσουν. Η εμπειρία έχει δείξει ότι, απλώς, θα το πουν για να μην το κάνουν. Μακάρι να διαψευστώ και θα ανακαλέσω. Οσο για τον λαό; Σαφώς είναι κυρίαρχος - μόνο που δεν το πίστεψε ποτέ. Αλλά ούτε πίστεψε ότι για το τούβλο που πέφτει στο κεφάλι μας, φταίει ο Νεύτωνας. Ο λαός δεν μπορεί να δίνει πάντα λύσεις, όταν κυβερνάται από μια ελίτ κρατικιστών, καμποτίνων φιλελεύθερων κατά του κράτους, χωρίς καμία επαφή με τις ανάγκες και τα αισθήματα των πολιτών.