Αυταρχικό καθεστώς;

Είναι γνωστό ότι το αυταρχικό καθεστώς έχει μία αρχή: την εκτελεστική εξουσία. Ούτε το νομοθετικό σώμα, όταν υπάρχει, είναι αυτεξούσιο ούτε η δικαστική εξουσία – το έχουμε ζήσει, σχετικά πρόσφατα, με το χουντικό καθεστώς.

Σήμερα προς τα πού ρέπει ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός; Η νομοθετική εξουσία έχει προ πολλού καταντήσει εκτελεστικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας. Οι βουλευτές υπηρετούν πιστά τις αποφάσεις των αρχηγών τους, κυρίως όταν ανήκουν σε κυβερνητικό κόμμα.

Η Βουλή ελάχιστα βουλεύεται και πολύ περισσότερο εκτελεί. Ψηφίζει νομοσχέδια συνταγμένα δίχως τη δική της συμμετοχή. Σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει ήδη ποδηγετήσει μεγάλο μέρος της δικαστικής εξουσίας, ως επίσης και τις ανεξάρτητες αρχές. Επιπλέον, οργάνωσε παρακολουθήσεις στρατιωτικών, δημοσιογράφων και πολιτικών. Ακόμη και δικά της στελέχη παρακολουθεί.

Οι παρακολουθήσεις αυτές προσομοιάζουν σε εκείνες των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μόνο μία ανεξάρτητη αρχή κάνει τη δουλειά της τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους και δέχεται τόσο την επίθεση του πρωθυπουργού όσο και τις ύβρεις των βουλευτών του.

Ρέπουμε προς ένα αυταρχικό καθεστώς οργανωμένο και σχεδιασμένο από τον πρωθυπουργό τηρώντας μόνο το περίβλημα και όχι την ουσία του δυτικού κοινοβουλευτισμού; Φαίνεται ότι το σύστημα –οικονομική και πολιτική ελίτ– έχει επιλέξει αυτή τη στρατηγική προκειμένου να αντιμετωπίσει, προς όφελός του, την ολόπλευρη κρίση που το μαστίζει και, ταυτόχρονα, να εμποδίσει την άνοδο στην κυβέρνηση των ηττημένων του Εμφυλίου, οι οποίοι είχαν το «θράσος», πέρα από τα άλλα, να τους βάλουν να πληρώσουν τις κρατικές τηλεοπτικές συχνότητες.

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι πέρα από τις κοινοβουλευτικές αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δεν υπάρχουν άλλες αντιδράσεις. Ο κόσμος έπαψε να ελπίζει; Και γιατί; Δύσκολες οι απαντήσεις...