Εξι χρόνια μετά

Το 2017, αμέσως μετά την εκλογή του, ο Μακρόν εξέθεσε το ευρωπαϊκό του όραμα στις ομιλίες του στην Πνύκα και τη Σορβόνη περιμένοντας την τοποθέτηση της Γερμανίας που δεν ήρθε ποτέ.

Χθες, στις πανηγυρικές τελετές στο Παρίσι για την 60ή επέτειο της υπογραφής από τους Ντε Γκολ και Αντενάουερ της Συνθήκης του Ελιζέ το 1963, το Βερολίνο αναγνώρισε την ανάγκη επανεκκίνησης της δυναμικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν ορατή η αναντιστοιχία ανάμεσα στην κοινή συνεδρίαση των Κοινοβουλίων των δύο χωρών, αλλά και των δύο υπουργικών συμβουλίων, και τη στάσιμη ευρωπαϊκή συγκυρία ένα σχεδόν χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Ετσι, η επέτειος εναρμονίστηκε με το πραγματικό γεγονός καθώς η Συνθήκη του Ελιζέ σε λίγους μήνες ξεχάστηκε και απαξιώθηκε.

Οταν η Συνθήκη εγκρίθηκε από την Μπούντεσταγκ είχε προστεθεί ένα προοίμιο που διευκρίνιζε ότι βασική επιλογή της Δυτικής Γερμανίας παραμένει η συμμαχική σχέση με τις ΗΠΑ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Η Συνθήκη ξεχάστηκε, μέχρι που την ανέσυραν από το χρονοντούλαπο οι Ζισκάρ και Σμιτ μετά το 1974.

Από τότε μέχρι και σήμερα και κυρίως όταν καταγράφονται διαφωνίες και αντιπαραθέσεις, Παρίσι και Βερολίνο δημιουργούν κοινούς θεσμούς και λειτουργίες.

Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η αμυντική συνεργασία όπου η Γερμανία έχει ως σημείο αναφοράς την Ατλαντική Συμμαχία και η Γαλλία την ευρωπαϊκή χειραφέτηση, μια ανυπέρβλητη μέχρι στιγμής απόκλιση την οποία οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες προσπάθησαν να καλύψουν με την ίδρυση του Γαλλογερμανικού Σώματος Στρατού.

Αν κανείς έχει την υπομονή να συνδυάσει τη δημιουργία κοινών θεσμικών οργάνων και φόρουμ με την εικόνα των γαλλογερμανικών σχέσεων, θα διαπιστώσει ότι όποτε δεν μπορεί να διαμορφωθεί κοινή στρατηγική, διαμορφώνονται συμβολισμοί της γαλλογερμανικής ενότητας.

Σήμερα Γαλλία και Γερμανία έχουν κάθε δύο μήνες σύνοδο κορυφής και σε τακτά χρονικά διαστήματα κοινά υπουργικά συμβούλια, καθώς και κοινές συνεδριάσεις των Κοινοβουλίων.

Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου ο Μακρόν, ενοχλημένος από την εσωστρέφεια της κυβέρνησης Σολτς, ματαίωσε τις πανηγυρικές εκδηλώσεις ως μέσο πίεσης για την έναρξη ενός ευρωπαϊκού διαλόγου με τη Γερμανία.

Μια έναρξη που παραμένει επί της ουσίας ζητούμενο καθώς το Βερολίνο δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα από την επιμονή του Παρισιού να κατοχυρώσει στην Αμυνα της Ε.Ε. παρόμοια πρωτοκαθεδρία με αυτήν που έχει εγκαθιδρύσει η Γερμανία στη λειτουργία της ευρωζώνης.