Θα σε κάνω βασίλισσα

Το γεγονός τον βρήκε όπως πάντα καθισμένο στην πολυθρόνα του. Και ενώ είχε να τον σκεφτεί καμιά σαρανταριά χρόνια, από τη στιγμή της αναγγελίας του θανάτου δεν σταματούσε να τον σκέφτεται. Συγκεκριμένα δεν σταματούσε να σκέφτεται τη μέρα του γάμου. Εκείνος κι εκείνη παντρεύτηκαν μία μέρα πριν από τον γάμο του τέως με την τέως. 18 Σεπτεμβρίου του 1964, η Αθήνα είχε ντυθεί στα γιορτινά της, προκειμένου να υποδεχθεί το γεγονός της δεκαετίας, τον γάμο του βασιλιά των Ελλήνων Κωνσταντίνου Β’ και της Δανής πριγκίπισσας Αννας Μαρίας.

Ο λαός πεινούσε, φτώχεια μεγάλη, στα παραθύρια του φθινοπώρου οι γονείς προσμένανε ένα γράμμα από τους μετανάστες γιους, και παρά τα βασιλικά χαρμόσυνα, τα πολιτικά μόνο αισιόδοξα δεν έμοιαζαν. Εκείνη φόρεσε το προικιάτικο φουστάνι και εκείνος το χθεσινό γαμπριάτικο, αφού άλλο δεν είχε. Για ταξίδι του μέλιτος ούτε να το ονειρευτούν δεν τολμούσαν, αφού και τα τελευταία λεφτά πήγαν στο δυαράκι του Θησείου που τους στέγασε πολλά χρόνια μετά. Αναπόφευκτα δεν γλίτωσαν την πλάκα της παρέας και των συγγενών για τη χρονική σύμπτωση του φτωχού και του βασιλικού ζεύγους. Η δική του βασίλισσα ερχόταν από τη Λάρισα και εκείνος ήταν από ένα χωριό της Ηπείρου όπου τον κυνηγούσαν ακόμα για το κομμουνιστικό του παρελθόν. Ηρθαν στη μεγάλη πόλη μαζί με χιλιάδες κόσμου από την επαρχία. Γνωρίστηκαν στην καπνοβιομηχανία του Καρέλια και από τις πρώτες μέρες πιάστηκαν ο ένας απ’ τον άλλον. Το ’64 ήταν ένας περίεργος χρόνος. Ολα μοιάζανε ασταθή. Και είπαν ας παντρευτούμε να βάλουμε τουλάχιστον θεμέλια στη ζωή μας. Στο σινεμά είδαν το «Θα σε κάνω βασίλισσα» και έτσι, έξω από τον κινηματογράφο τής έδωσε κι εκείνος τη δική του υπόσχεση, που καμιά σχέση δεν είχε με αυτή του καταπληκτικού Θανάση Βέγγου προς την υπέροχη Νίκη Λινάρδου. Εκείνος το ‘πε και το ‘κανε. Εβαλε σκοπό της ζωής του και τα κατάφερε το κορίτσι από τη Λάρισα να νιώθει μέχρι να πεθάνει βασίλισσα. Συνομήλικός του τότε ο Κωνσταντίνος των Γκλίξμπουργκ, συνομήλική της τότε η Αννα Μαρία των Δανών.

Σταθήκαν χέρι χέρι και τους είδαν να περνάνε με τη βασιλική άμαξα από το Σύνταγμα και από τη μια έβραζαν για τη φτώχεια των δικών τους ανθρώπων -που δεν υπολόγιζαν οι βασιλείς- και από την άλλη είχαν την ανάγκη μιας συλλογικής αισιοδοξίας που έφερνε αυτό το πανηγύρι. Ενα πανηγύρι που δεν κράτησε πολύ και ακολούθησαν τα μύρια όσα στη δύσμοιρη τη χώρα. Τώρα που τα κανάλια θυμήθηκαν εκείνη την εποχή, εκείνος θυμήθηκε πόσο όμορφη ήταν η δική του βασίλισσα. Ποτέ δεν φοβήθηκε τις λέξεις. Με το πορτρέτο του Αρη στο σαλόνι, βασίλισσα την ανέβαζε, βασίλισσα την κατέβαζε. Το μόνο πράγμα που προσκύνησε στη ζωή του ήταν η αγάπη.