Φωνή λαού, οργή θεού

Ιλιάς Θ`, 1 – 188.

Η κρόκο πλουμιστή Ηώς φέρνει στη γη το φως της και πρώτα λούζει την κορφή του υψηλού Ολύμπου όπου ο Δίας κάλεσε όλους τους αθανάτους να συζητήσουν, να σκεφτούν κι απόφαση να πάρουν. Μίλησε ο Δίας ο τρανός ο νεφελοσυντάχτης:

« Θεές κι αθάνατοι θεοί με προσοχή ακούστε τι έχω τώρα να σας πω, να σας ομολογήσω. Όλα τα σκέφτηκα καλά και απ` την καρδιά μου βγαίνουν κι απ` της ψυχής τα τρίσβαθα, του αισθήματος τα βάθη. Στα βάθη στα κατάβαθα στα Τάρταρα θα πάει όποιος ή όποια από σας αλλάξει τις βουλές μου και με τους Αχαιούς ταχθεί ή με τους Τρώες πάει. Εκεί βαθιά στα Τάρταρα οι σιδερένιες πύλες και τα χαλκά κατώφλια πάντα θα σας κρατάνε σε βάθη απροσμέτρητα. Κι από τον Άδη ακόμα τα Τάρταρα βαθύτερα στης γης τα βάθη είναι. Ποτέ να μην ξεχάσετε πως είμαι ο αφέντης κι απ` όλους σας ο πιο τρανός σε δύναμη κι αξία. Όλοι μαζί κι αν είσαστε εγώ θα σας νικήσω. Αν πιάσω από τη μια μεριά την άκρη αλυσίδας κι όλοι εσείς τραβάτε με από την άλλη άκρη πάλι εγώ θα σας νικώ και θα σας σύρω όλους. Το ξέρετε ανώτερος είμαι θεών κι ανθρώπων». Είπε αυτά και σώπασε κι άφωνοι μείναν όλοι και ένας φόβος θεϊκός τους πάγωσε τα μέλη. Η κόρη του η Αθηνά πρώτη το θάρρος βρήκε και στον πατέρα μίλησε με τούτα δω τα λόγια:

«Πατέρα Δία πάνσοφε του κόσμου βασιλέα γνωρίζω πως απέραντη είναι η δύναμη σου. Όμως πατέρα άρχοντα, πολλοί θεοί στηρίζουν τους Έλληνες που δίκιο αγώνα κάνουν, απέναντι στην πρόκληση που πήραν απ` τους Τρώες. Εντάξει να μην λάβουμε μέρος στη μάχη ετούτη στηρίζοντας τους Αχαιούς που κάναμε ως τώρα. Όμως πατέρα συμβουλές να δίνουμε σ` εκείνους κακό δεν είναι και ζητώ εσύ να μας αφήσεις αυτούς να δασκαλεύουμε και να τους βοηθάμε».

Ο Δίας με χαμόγελο απάντησε στην κόρη, τη γλαυκομάτα Αθηνά με το μεγάλο δόρυ.

«Εντάξει κόρη μου Αθηνά, είσαι θεά της σκέψης, την πρόταση σου δέχομαι, σοφή, σωστή τη βρίσκω».

Ο Ζευς φόρεσε τη χρυσή του πανοπλία και ανέβηκε στο θεϊκό του άρμα που έσερναν χαλκοπόδαρα γρήγορα σαν τον άνεμο, άλογα με χρυσές χαίτες. Τα άλογα πέταξαν ανάμεσα στη γη και στα αστέρια τ` ουρανού και έφτασαν την ίδια στιγμή στην Ίδα την καταπράσινη με τις πολλές πηγές, τα πολλά θηράματα και τα πολλά θηρία. Στάθηκε το θεϊκό άρμα στο Γάργαρο όπου υπήρχε ναός και βωμός . Από το ιερό βουνό της Ίδας ο Δίας έβλεπε τα πάντα: Το στρατόπεδο των Αχαιών, τα πλοία και το κάστρο τους καθώς και την όμορφη Τροία με τα θεόκτιστα τείχη της. Οι Αχαιοί έπαιρναν το πρωινό τους και ετοιμάζονταν για τη μάχη, όπως και οι Τρώες που σαν ετοιμάστηκαν όρμησαν ασυγκράτητοι έξω από τα τείχη για να συγκρουστούν με τους πολιορκητές τους. Ο θόρυβος της εξόδου των Τρώων συναντούσε τους αλαλαγμούς των Αχαιών. Φωνή λαού, οργή θεού. Όταν συγκρούσθηκαν οι δυο μεγάλοι στρατοί στον δυνατό θόρυβο προστέθηκε και ο βρόντος των θανατερών συγκρούσεων ανακατεμένος με τις κραυγές πόνου και τις οιμωγές των κτυπημένων αντιπάλων. Η Γη μετατράπηκε σε λίμνη αίματος. Πρωί ξεκίνησαν, με το πρώτο φως, και όσο περνούσε η ώρα ο τόπος γέμιζε νεκρούς πολεμιστές και από τις δύο παρατάξεις.

Ο ήλιος μεσουράνησε κι έφτασε στην κορφή του και τότε ο Δίας ο τρανός πήρε τη ζυγαριά του που ήτανε ολόχρυση και λεπτοδουλεμένη για να ζυγιάσει τις ζωές των Αχαιών και Τρώων. Δυο κλήρους ίδιους έβαλε μαύρους σαν το κατράμι την κάθε μια στη μια πλευρά της τύχης των ανθρώπων. Το ίδιο βάρος είχανε και σχήμα και διαστάσεις και χρώμα μαύρο είχανε, ίδιες σαν δυο σταγόνες. Όμως η μία έγειρε και άγγιξε το χώμα κι η άλλη ανυψώθηκε στου ουρανού τα ύψη. Ο Δίας είδε των μοιρών την κρίση τη γραμμένη και βρόντηξε και άστραψε στων Αχαιών το μέρος κι ένα φλογάτο κεραυνό τους πέταξε για σήμα.. Αυτοί πανικοβλήθηκαν σαν είδαν τα γραμμένα και φόβος τους περίλουσε μες στη βοή της μάχης. Σεβάστηκαν οι αρχηγοί του Δία τα μαντάτα κι απομακρύνθηκαν ευθύς απ` την οργή του Δία. Μονάχα ο Νέστωρ έμεινε γιατί μεγάλη ανάγκη, τον κράτησε στους κεραυνούς και στα αστροπελέκια.

Ο Πάρις είχε τραυματίσει σοβαρά στο κεφάλι, ένα από τα άλογα του Νέστορα που πέφτοντας μπερδεύτηκαν οι χαλινοί και τα λουριά του με εκείνα των άλλων αλόγων που με τη σειρά τους δυσφόρησαν. Ο Νέστωρ χωρίς φόβο παρέμεινε εκεί ώστε να κόψει με το κοφτερό του μαχαίρι τα λουριά και να απελευθερωθούν τα άλογα. Πλησίασε ο Έκτωρ τον Νέστορα και ο Διομήδης φώναξε τον Οδυσσέα ώστε να εμποδίσουν τον Πριαμίδη Έκτορα να σκοτώσει το γέρο Νέστορα. Ο Οδυσσέας δεν άκουσε μέσα στην ταραχή του πολέμου και εξακολουθούσε να κινείται προς τα πλοία.

100. Ο Διομήδης απεφάσισε να υπερασπιστεί τον Νέστορα, απέναντι στον ασταμάτητο Έκτορα. Του ζήτησε ν` ανέβει στο άρμα του που έσερναν τα γρήγορα άλογα που είχε πάρει από τον Αινεία.

Ο Δίας ανέκοψε με δυνατό αστροπελέκι την ορμή του Διομήδη και των Αχαιών. Η ορμή αυτή ήταν τόσο μεγάλη που θ` ανάγκαζε τους Τρώες να κλειστούν στα απόρθητα τείχη τους. Ο Νέστορας διέταξε τον Διομήδη να αναστρέψει την πορεία και να επιστρέψουν στις γραμμές των Αχαιών.

« Πρέπει να σεβαστούμε τη θέληση του Δία, είπε ο σοφός Νέστωρ. Σήμερα βοηθά τους Τρώες, ίσως αύριο βοηθήσει εμάς».

Ο βροντόφωνος Διομήδης του αποκρίθηκε:

« Δίκαια και πολύ σωστά τα λόγια γέροντα μου αλλά για σκέψου τι θα πει ο Έκτορας ο μέγας αν κάνω πίσω και βιαστώ στα πλοία μας να πάω και αποφύγω να βρεθώ σε συμπλοκή μαζί του. Καλύτερα ν` ανοίξει η γη και μέσα της να πέσω».

« Αχ Διομήδη ατρόμητε τι λόγια ξεστομίζεις. Ότι κι αν πει ο Έκτορας για την παλληκαριά σου μάθε πως όλοι μας εδώ και Έλληνες και Τρώες γνωρίζουμε πως ταίρι της δεν έχει η αντρειά σου. Με τον θεό τα έβαλες τον Άρη του πολέμου και μάλιστα τον λάβωσες κι έφυγε από τη μάχη».

Ο Νέστορας γύρισε τα` άλογα και έφυγαν προς το στρατόπεδο τους αφήνοντας πίσω τους Τρώες και υπακούοντας τη θέληση και τις βουλές του Δία. Οι Τρώες με αποδοκιμασίες και αλαλαγμούς συνόδευσαν αυτή τη φυγή ενώ ο Έκτορας εξακόντιζε τα δόρατα του εναντίον τους και με βροντερή φωνή είπε στον Διομήδη:

« Γιε του Τυδέα για τρανό πολεμιστή σε είχα μα απ` ότι βλέπω πιο πολύ φοβάσαι από γυναίκα. Φύγε και μάθε πως ποτέ δεν πρόκειται ν` αφήσω να μπεις στην Τροία πορθητής να πάρεις τις κυρές μας γιατί πρωτύτερα εγώ στον Άδη θα σε πέψω».

Ο Διομήδης άκουσε τα προσβλητικά λόγια του Έκτορα και προσπάθησε τρεις φορές να αλλάξει πορεία και να του επιτεθεί. Όμως ο Δίας και τις τρεις φορές του έστειλε σημάδι ολοφάνερο. Κάθε φορά που δοκίμαζε να αναστρέψει την πορεία του ο Ζευς εξαπέλυε μπροστά του το υπέρτατο όπλο του: Τον κεραυνό. Η νίκη με τη βουλή του Δία ανήκε ολοκληρωτικά στους Τρώες αφού και ο πλέον επιθετικός πολεμιστής έστρεψε τα νώτα του στον Έκτορα που με δυνατή φωνή εμψύχωνε τους Τρώες και τους συμμάχους τους. Τους τόνισε ότι ο αφέντης Δίας είναι με το μέρος τους και ότι το κάστρο που έχτισαν τόσο βιαστικά οι Αχαιοί θα το διαλύσουν πολύ γρήγορα και δεν θα τους προστατέψει το χαντάκι που έσκαψαν γύρω – γύρω αφού τα δυνατά τους άλογα με μιας θα το πηδήξουν. Συνέχισε ο Έκτωρ: «Θα φτάσουμε εύκολα στα καράβια τους και θα τα κάψουμε όλα αφού έχουμε σκοτώσει όλους τους Αχαιούς». Μετά με μεγάλη αγάπη μίλησε στα πανέμορφα άλογα του.

«Πόδαργε, Λάμπε, Αίθωνα και Ξάνθε παινεμένε πόσο πολύ σας αγαπά η όμορφη κυρά μου, η Ανδρομάχη του καλού Ηετίωνα η κόρη. Πρώτη της έννοια το μελί το στάρι να σας δώσει και για τη δίψα σας κρασί γλυκόπιοτο να φέρει. Φρόντιζε πρώτα για εσάς και έπειτα για μένα. Θέλω να πάρω λάφυρο την ξακουστή ασπίδα του βασιλιά του Νέστορα που είναι έργο τέχνης και όλο της το δέσιμο είναι από χρυσάφι. Θέλω καλά μου άλογα να φτάσουμε το άρμα που `ναι μαζί ο Νέστορας κι ο μέγας Διομήδης. Να στείλω στον αγύριστο αυτόν τον μέγα εχθρό μας και λάφυρο να πάρω εγώ τον θώρακα που φέρει στο στήθος το πελώριο για να τον προστατεύει. Σχέδια και ανάγλυφα φέρει αυτός ο θώραξ και είναι έργο διαλεχτό του μέγιστου Ηφαίστου. Αυτά αν αποκτήσουμε, θώρακα και ασπίδα, θα `χουμε πλεονέκτημα να φτάσουμε στα πλοία και όλα να τα κάψουμε».

1*. Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης.

2*. Αφιερωμένο στον Παναγιώτη Σπηλιάδη.