Συγγενείς εξ απορίας

«Να καλείς τακτικά σε Δείπνο Αντιβαρύτητας τους νεκρούς ποιητές, έστω και στα ψηφιακά αλώνια. Μπορείς να δανειστείς τις μετέωρες, αδέσμευτες λέξεις που δεν χρησιμοποίησαν, δεν επιστράτευσαν για να έλξεις το επόμενο ποίημά σου». Η ποίηση λένε πως σε βρίσκει. Σε βρίσκει όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, όταν η αντοχή μοιάζει να εξαντλείται, όταν ο κόσμος φαίνεται δυσανάγνωστος και σκοτεινός.

Σε μια τέτοια στιγμή, με απάνθρωπα κοινωνικά θέματα να απασχολούν την επικαιρότητα, έφτασε στα χέρια μου μια συλλογή ποιημάτων, σαν πρόσκληση-πρόκληση, με τον παράξενο τίτλο «Δείπνο Αντιβαρύτητας» του Γιάννη Ανδριανάτου από τις εκδόσεις Gutenberg. «Πάσχω από συνείδηση», λέει ο ποιητής και συνεχίζει στο «Μικροί Λαιστρυγόνες» περιγράφοντας σαν να μας κλείνει το μάτι: «Δεν υπάρχει πια μια πειστική ψευδαίσθηση, μια πετυχημένη αυταπάτη να ξεγελαστώ, ούτε πια κι αυτές οι άσαρκες λέξεις. Η Συνείδηση καταλαμβάνει όλο τον χώρο, όλο τον χρόνο, σαν ακοίμητη ταμειακή μηχανή ανοιχτής γραμμής που διαρκώς, ολόσωμη λογαριάζει. Αν δε γίνει η Συνείδηση γαλήνη θα γίνει παραφορά!». Πολλά τα ωραία ποιήματα σ’ αυτή τη συλλογή, μα μου άρεσε και το ευφάνταστο μικρό «Γλωσσάρι» του, διαβάστε το σαν να ξαναγνωρίζετε τις λέξεις από την αρχή. Λέξεις που θα μπορούσαν να μπουν και στο δικό μας λεξιλόγιο: «Αγαποβολία: το άθλημα της αγάπης.

Η αγαπητική σύνδεση με τον άλλον, όσο μακριά κι αν είναι. Πόσο μακριά φτάνει η αγάπη σου. Αμβλυγόνο: η αναπνοή στον Αδη. Χωρίς οξυγόνο και αμβλυγόνο, ο εξόριστος σ’ όλους τους κόσμους. Ανώπτωση: να πέφτεις προς τα άνω, να νικάς τη βαρύτητα, να πέφτεις προς τον ουρανό. Ενδόφωτος: αυτός που φωτίζεται από μέσα του, ο αφυπνισμένος. Ημεροσοφία: το μελλοντικό άθλημα, να γίνεσαι σοφότερος κάθε μέρα. Η σοφία μιας ημέρας».

Και θα ήθελα να σας γράψω κι άλλες λέξεις από το «γλωσσάρι» του Ανδριανάτου. Μα απομονώνω μία, όχι λέξη αλλά έννοια, γιατί έχει τη δική της δυναμική στους περίεργους καιρούς που ζούμε. «Συγγενείς εξ απορίας: όσοι απορούν για τα ίδια θέματα. Οσοι έχουν κοινές ανησυχίες».

Την απομονώνω διότι τέτοιοι θαρρώ πως είμαστε όσοι δεν κοιτάζουμε καχύποπτα τον κάθε άλλον άνθρωπο, όσοι επιμένουμε πως η αθωότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά του κόσμου τούτου μπορεί να είναι κρυμμένες αλλά υπάρχουν, τις βλέπουμε να ξεπροβάλλουν σε ανύποπτες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Πολύ σωστά το έθεσε ο Σεφέρης, σκέφτομαι, όταν τον ρώτησαν το γιατί μας είναι πολύτιμη η ποίηση: Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από τον φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα - και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε;