Νωχελική ραστώνη

Μερικές φορές, αλλά και μέρες, μπορείς, πρέπει να τεμπελιάζεις. Κάθεσαι νωχελικά σε μια καρέκλα, ακουμπάς τα χέρια και τα πόδια σε άλλες δυο, και κάθε τόσο εναλλάσσεις τη θέση των ποδιών. Τότε πίνεις τελετουργικά τον καφέ, σε μεγάλο φλιτζάνι· τον απολαμβάνεις. Πού και πού σηκώνεις το κεφάλι, αφήνεις το βλέμμα να περιπλανηθεί στον χώρο.

Αν είσαι στην αυλή του σπιτιού παρατηρείς τα δέντρα, εντοπίζεις κλαδιά που πρέπει να κλαδευτούν, όταν κόψεις τα ρόδια και τα πορτοκάλια· να μαζευτούν λίγο τα δέντρα, ώστε να περνά περισσότερος ήλιος. Διαπιστώνεις ότι κάποιες γλάστρες έμειναν αδειανές, τα μονοετή καλοκαιρινά λουλούδια που είχες φυτέψεις ξεράθηκαν· ίσως ήρθε το τέλος τους ή δεν άντεξαν πολύ τούτα των θερμοκηπίων – καθώς λένε οι γιαγιάδες που γνωρίζουν από λουλούδια. Α! πρέπει να φτιάξεις και το σκέπαστρο, ώστε να μην περνά το νερό της βροχής και πιτσιλά την πόρτα.

Για την ώρα παρατηρείς τα πουλιά που πετούν από κλαδί σε κλαδί, χαίρεσαι τους κελαηδισμούς των. Κάτι μικρούλια, δεν γνωρίζεις τα ονόματά τους, τιτιβίζουν μελωδικότερα απ’ όλα. Σε ποιο ωδείο της φύσης άραγε έμαθαν μουσική; Για αυτά άφησες μερικά ρόδια άκοπα, να ’χουν να τρώνε.

Σήμερα έχεις πιάσει θέση πλάι στο παράθυρο, στο καφενείο. Παρατηρείς το νερό της βροχής που τρέχει απ’ τα κεραμίδια, σχηματίζει μικρά ρυάκια στις άκρες του δρόμου. Είναι η πρώτη καλή βροχή του φθινοπώρου. Καλοδεχούμενη απ’ όλους, γιατί άργησε να ’ρθει. Μαζί με τη σκόνη που παρασέρνει απ’ τα κεραμίδια, τα δέντρα, τους δρόμους, νομίζεις ότι καθαρίζει, αγγίζει ο καθαρμός, και σένα. Η ροή του βρόχινου νερού από τις σκεπές των σπιτιών παίρνει κάτι από το αόρατο βάρος του εσωτερικού μας κόσμου. Μπορεί να είναι εικασία, ίσως και επιθυμία.

Απέναντί σου μια σύγχρονη σόμπα καίει κουκούτσια ελιάς, απλώνει θαλπωρή σ’ ολόκληρο το καφενείο. Απ’ το τζαμάκι της εστίας παρατηρείς μια πύρινη γλώσσα· αυξομειώνεται το μέγεθός της, παιχνιδίζει. Μερικές φορές νομίζεις ότι ακολουθεί την ένταση της μουσικής. Και τα δυο, φωτιά και μουσική, ας πούμε και το ψιλόβροχο, σε κάνουν να νιώθεις κάτι το ακαθόριστα ωραίο.

Εκεί που χαλαρώνεις, μισοκλείνεις τα μάτια κι ίσως σε παίρνει ελάχιστα ένας καφενόβιος ύπνος, τσουπ ανεβαίνει στα πόδια σου η Ρόζα. Είναι η γάτα του Μουσικού Καφενείου. Κάθεται κι αυτή νωχελικά, αφήνεται στα χάδια σου, γουργουρίζει ευχαριστημένη. Σε χαϊδεύει κι εκείνη με τα πατουσάκια της· ανασηκώνεται, αλλάζει θέση. Χαίρεται για λίγο την παρέα σου. Κι όπως ξαφνικά ήρθε, έτσι σ’ αφήνει μ’ έναν πήδο. Δεν θέλει αποκλειστικότητα. Επιστρέφεις και συ στον καφέ και στην εφημερίδα σου.

* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας