Περί σκανδάλων και εξωτερικών απειλών

Εγινε θεσμός στη χώρα μας η συγκάλυψη των σκανδάλων και η παραγραφή τους με νομοσχέδια, τα οποία, όταν προκύψουν νέα σκάνδαλα, σε λίγα χρόνια, ακόμη σοβαρότερα από τα συγκεκαλυμμένα και παραγεγραμμένα μέχρι τότε, θα αντικατασταθούν από άλλα προσεκτικότερα στη σύνταξή τους νομοσχέδια κ.ο.κ. Με τον τρόπο αυτό, ο χρόνος μπορεί να κερδίζεται για ένοχες κυβερνήσεις, χάνεται όμως για μια πολύπαθη χώρα.

Είναι ποτέ δυνατόν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μας λογαριάσουν και να μας πάρουν στα σοβαρά, με τις σκανδαλώδεις συγκαλύψεις σκανδάλων και τη θεραπεία τους μέσω νομοσχεδίων που τα παραγράφουν, ενώ βαρύνουν τη δημοκρατία στη χώρα μας;

Το παράδειγμα της Πορτογαλίας, μιας χώρας που δεν ανήκει στις θεωρούμενες ισχυρές χώρες της Ε.Ε., που, όταν χρειαστεί, στέλνει ως όφειλε στη φυλακή κυβερνώντες υπεύθυνους για οικονομικά σκάνδαλα, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών που οι ένοχοί της για πολιτικά σκάνδαλα παραιτούνται χωρίς δευτερολογίες από τις υψηλές θέσεις τους στη διακυβέρνηση των κρατών τους, σε εμάς συστηματικά ρίχνεται στο πυρ το εξώτερο ως παράδειγμα προς αποφυγή, μετατρέποντας την κοινωνία σε ξέφραγο αμπέλι εγκληματικότητας.

Σε ρεπορτάζ στις ειδήσεις του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού, ακούω συνθήματα του Πολυτεχνείου όπως «Η δημοκρατία θα νικήσει», η οποία, όμως, καταρρακώνεται όσο παραγράφονται σκάνδαλα που οδηγούν σε φαύλα καθεστώτα ανομίας. Και ειλικρινά λυπάμαι για τη χώρα μας. Είναι σαν να μην της αξίζουμε.

Τώρα, όλες αυτές τις όχι και λίγες δεκαετίες, έμαθα, προς τιμήν του Πολυτεχνείου, αν η μη τι άλλο, να γράφω στον Τύπο, ευθαρσώς και χωρίς δικλίδες ασφαλείας, όσα περνούν από το κόσκινο του κρίνειν λόγω, εκθέτοντάς με στη δυσφορία ακόμη και όσων θα συμφωνούσαν μαζί μου και, παρ’ όλα αυτά, δυσανασχετούν από φόβο μην εκτεθούν. Είναι κατανοητό.

Εμαθα ότι καλύτερος τρόπος για να τιμήσει κανείς την επέτειο του ο Πολυτεχνείου είναι να πολεμά τον φόβο του και να κρίνει χωρίς προϊδεασμούς γεγονότα και πράγματα, με τον τρόπο που με κόπο έμαθε να σκέφτεται και να κρίνει. Γιατί και το κρίνειν λόγω απαιτεί γνώση, καλλιέργεια, άσκηση και βλέμμα που να κοιτάζει προς έναν ανοιχτό ορίζοντα.

Σε πρόσφατη ηλεκτρονική ανάρτησή μου εν όψει της επετείου για τη δημοκρατία μας, έδωσα μεγάλο βάρος στο πώς βλέπουν την πολιτική της χώρας μας οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, γιατί, στα δύσκολα, δίνουμε περισσότερο βάρος από όσο θα έπρεπε σε όσα λένε και όχι σε όσα κάνουν για μας.

Ακούω σε ραδιόφωνο/τηλεόραση θριαμβευτικά σχόλια για το υπερασπιστικό για τη χώρα μας άρθρο της έγκριτης και δημοκρατικής εφημερίδας «Washington Post» και προσωπικά στενοχωριέμαι που η διάθεση της παραμυθίας που μας καταλαμβάνει όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, και πάλι περίσσεψε. Φτάσαμε να λέμε ότι το άρθρο και ανάλογα άρθρα είναι τρανή απόδειξη ότι οι απειλές της Τουρκίας είναι ρητορικές. Ξεχνούμε ότι, τους επτά μήνες του πολέμου στην Ουκρανία, ο Ερντογάν δεν έπαψε να συγκεντρώνει ατού για την επιθετική πολιτική του, τη μια δίνοντας και μαζί καταγγέλλοντας και την άλλη παίρνοντας και επαινώντας ή, το αντίστροφο, αντιμετωπίζοντας άλλοτε τους συμμάχους του σαν εχθρούς και άλλοτε τους εχθρούς σαν συμμάχους του. Ακόμη και την είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ έσπευσε, με τις ενστάσεις του, να τη μετατρέψει σε υπέρ αυτού πλεονέκτημα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ίσως τελειώσει ώς τα Χριστούγεννα, γιατί όντως εκεί όπου διεξάγεται είναι άκρως επικίνδυνος. Ο Ερντογάν ετοιμάζεται για διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, από τις οποίες, αν δεν πάρει από τη χώρα μας όσα εξωφρενικά σχεδίασε εδώ και χρόνια, δεν θα διστάσει, είτε με τα F-16 είτε χωρίς αυτά, να περάσει μια νύχτα τα σύνορά μας. Τα περνά άλλωστε δοκιμαστικά κάθε τόσο, έχοντας φροντίσει να αναπτύξει την πολεμική βιομηχανία της χώρας του, στους πολίτες της οποίας υπόσχεται μια πανίσχυρη Τουρκία.

Εμείς, επτά μήνες τώρα, τρέχουμε πάνω κάτω σε διάφορες χώρες, για να εκμαιεύσουμε θετικά λόγια αναγνώρισης της εθνικής μας κυριαρχίας, αντί να έχουμε ήδη ετοιμάσει, με όσες ενέργειες επιτρέπει το διεθνές δίκαιο, την επέκταση των χωρικών μας υδάτων νοτίως της Κρήτης, ώστε να υλοποιηθεί και να ενισχύσει τη θέση μας, πριν από την ώρα της διπλωματικής ή της πολεμικής αναμέτρησης με τους Τούρκους.

Ο Κάφκα, που αναγνώριζε και στη λογοτεχνία (εικόνες, αλληγορίες, μεταφορές) την πολιτική διάστασή της, έλεγε πως το ένα από τα δυο πιο σοβαρά ελαττώματα είναι η επιπολαιότητα. Η επιπολαιότητα είναι ίδιον παιδισμού. Ωριμάζεις, όταν αναγνωρίζεις τα λάθη που σου αναλογούν, και ρίχνεσαι στη δοκιμασία προκειμένου να διορθωθούν και, εάν δεν διορθώνονται, τουλάχιστον να μην επαναλαμβάνονται.

* ομότιμη καθηγήτρια, συγγραφέας