Εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια, από την εποχή δηλαδή που με μεσολάβηση των ΗΠΑ ο Μπάρακ και ο Αραφάτ δεν μπόρεσαν στις συνομιλίες της Τάμπα τον Ιανουάριο του 2001 να κάνουν βήματα προόδου στην κατεύθυνση επίλυσης του Παλαιστινιακού, οι εκλογές στο Ισραήλ δεν είναι πλέον αποφασιστικής σημασίας για την επίλυση του προβλήματος.
Είτε με το μπλοκ του Νετανιάχου, είτε με αυτό των αντιπάλων του, η κατάτμηση της πολιτικής σκηνής στο Ισραήλ έχει ως αποτέλεσμα η συγκρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να εξαρτάται από τα μικρά ακροδεξιά θρησκευτικά κόμματα.
Μία μόνο διαχρονική σταθερά παραμένει σε ισχύ, η δυνατότητα των ΗΠΑ να εξαναγκάσουν την πολιτική ηγεσία του Ισραήλ να αναζητήσει συνολική επίλυση του Μεσανατολικού.
Την άνοιξη του 1992, όταν η κυβέρνηση Σαμίρ αποφάσισε την κατασκευή νέων οικισμών στη Δυτική Οχθη, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μπέικερ δήλωσε δημόσια ότι διακόπτει κάθε διάλογο με την κυβέρνηση Σαμίρ μέχρι να ανακαλέσει την επίμαχη απόφαση.
Σε λίγες μέρες η κυβέρνηση έχασε την αυτοδυναμία της στην Κνεσέτ και προκηρύχτηκαν πρόωρες εκλογές με νικητή το Εργατικό Κόμμα του Ράμπιν.
Εδώ και είκοσι χρόνια οι ΗΠΑ έδωσαν προτεραιότητα στην αναδιαμόρφωση του αραβικού μουσουλμανικού κόσμου στη Μέση Ανατολή, πρώτα με την εισβολή του Μπους στο Ιράκ το 2003 και λίγα χρόνια αργότερα επί Ομπάμα επένδυσαν τις ελπίδες τους στην «Αραβική Ανοιξη», η οποία όμως πολύ γρήγορα έγινε... Αραβικός Χειμώνας.
Σήμερα έχει διαψευσθεί πανηγυρικά κάθε προσπάθεια των ΗΠΑ να σταθεροποιήσουν σύμφωνα με τα ζωτικά τους συμφέροντα τη Μέση Ανατολή χωρίς να έχει προηγηθεί συνολική λύση για το Παλαιστινιακό.
Ο χρόνος δουλεύει σε βάρος του Ισραήλ, καθώς η δημογραφική προοπτική των Παλαιστινίων σε λίγα χρόνια θα τους καταστήσει πλειοψηφία εντός των συνόρων του εβραϊκού κράτους και της Δυτικής Οχθης.
Το 1970 ο στενός συνεργάτης του Τζόνσον, Τζορτζ Μπολ, δημοσίευσε άρθρο με τον τίτλο «Πώς να σώσουμε το Ισραήλ παρά τη θέλησή του».
Σήμερα η λύση των δύο κρατών είναι η καλύτερη εγγύηση για την ασφάλεια του Ισραήλ για το ορατό μέλλον, μια διαπίστωση που δεν αναιρεί ότι, πρώτον, δεν μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ που να στηρίζει την αναζήτηση συνολικού συμβιβασμού και, δεύτερον, ότι οι ΗΠΑ είναι εγκλωβισμένες σε μια άγνωστης διάρκειας εσωτερική πολιτική κρίση που συρρικνώνει -αν δεν εκμηδενίζει- τη δυνατότητα της Ουάσινγκτον για πρωτοβουλίες με σοβαρές παρενέργειες στην πολιτική σκηνή της χώρας.
