Λεφτά-κλειδιά-κινητό

Από κάποιο ραδιόφωνο ακούγεται η φωνή της Βέμπο. Παιδιά περνούν μπροστά από το σπίτι γελώντας και φωνάζοντας καθώς πηγαίνουν για την παρέλαση. Βγήκα να δω αν τους συνοδεύει κανένας από τους δικούς μου δασκάλους. Μα τι αφελής που είμαι; Κάνω λες και δεν έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια από τότε που ήμουν εγώ στο Δημοτικό. Οι δάσκαλοί τους είναι πλέον στην ηλικία μου. Πιο πίσω βλέπω παλιές μου συμμαθήτριες, τις μαμάδες τους. Μπαίνω στο σπίτι και κλείνω την μπαλκονόπορτα. Και τις κουρτίνες. Και τον χρόνο που περνάει απ’ έξω.

Κάπου διάβασα, και σοκαρίστηκα όταν το υπολόγισα, πως το 2050 είναι πιο κοντά στο σήμερα από ό,τι το 1990. Διαβάζοντας τη «Μάνα» του Γκόρκι με περίμενε άλλο ένα σοκ: Στους διαλόγους, συχνά, αποκαλούν τη μάνα «καλή μου γιαγιούλα» ώσπου σε κάποιο σημείο αποκαλύπτεται η ηλικία αυτής της γυναίκας. 40 (και ολογράφως: σαράντα) ετών! Θα μου πεις, το βιβλίο γράφτηκε το 1908 και οι άνθρωποι ήταν αλλιώς. Επίσης, ξέρω πως η επόμενη επισήμανση κάποιου που διαβάζει αυτό το κείμενο θα είναι πως από όλο αυτό το βιβλίο που αποτελεί δίδαγμα θάρρους στους αγώνες των εργαζομένων εναντίον της αδικίας και της εκμετάλλευσης, έμεινα να σκέφτομαι την ηλικία της μάνας; Ε, ποτέ δεν ξέρεις ποια παρωνυχίδα σου πονάει περισσότερο κάθε δεδομένη στιγμή, μέχρι να την τραβήξεις. Δεν λέω πως μας πήραν τα χρόνια. Αλλωστε, ακόμα και τα σαράντα είναι σχετικά μακριά, αλλά όταν φτάνεις στην ηλικία που αρχίζουν να σου λένε «Ελα ρε! Δεν σου φαίνεται!» ε, ένα τρίτο σοκ το παθαίνεις.

Ο Μπένγιαμιν σε κάποιο σημείο λέει: «Εδώ που έφτασα, μόνο να προχωρήσω παρακάτω μπορώ». Σε όποια ηλικία κι αν είσαι και ό,τι κι αν έκανες μέχρι τώρα, το νόημα είναι τι κάνεις με αυτά που έχεις από εδώ και πέρα. Η πιο εύκολη αντίδραση είναι να αρχίσουμε να κλαίμε όλοι πάνω από το χυμένο γάλα, για τη ζαριά που μας έλαχε να είμαστε η «χαμένη γενιά» και για το ρεύμα που είναι περισσότερο από τον μισθό, κοιτώντας πίσω από κλειδαμπαρωμένες μπαλκονόπορτες.

Πήρα λεφτά-κλειδιά-κινητό (το συνηθισμένο ποιηματάκι για να μην ξεχνιέμαι όταν ετοιμάζομαι), άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Ο αέρας μύριζε άνοιξη παρότι σε λίγες μέρες μπαίνει ο Νοέμβρης. Ο κόσμος στους δρόμους μάζευε αυτά τα μικρά πέταλα ηλιόλουστης ελπίδας να τα φυλάξει για τον χειμώνα που έρχεται, να μοσχοβολάει λίγο το μέσα του και να παίρνει κουράγιο.

Μαζεύτηκαν ένας ένας κάνοντας ένα πηγαδάκι στην πλατεία που σιγά σιγά έγινε ολόκληρη στέρνα να ποτίσει τη γειτονιά για έναν μήνα: «Χρόνια πολλά!» «Μόνο με τα “όχι” προχωράει ο κόσμος» «Ολοι μαζί» «Αλλάζει η ώρα» «Τα μυαλά μας;» «Εσείς οι νέοι θα αλλάξετε τον κόσμο» «Ελα ρε! Δεν σου φαίνεται!».

[email protected]

*πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός