Oλο το σώμα μας συρτάρια

Ανοίγουν και κλείνουν τα συρτάρια αυτή την εποχή. Τιραντάκια αποθηκεύονται, μακρυμάνικα εκτοξεύονται. Και να που μαζί τους ανοιγοκλείνουν και οι υποθέσεις μας. Ολο το σώμα μας συρτάρια, είμαστε έργα του Νταλί: Μαζί με τη «Φλεγόμενη Καμηλοπάρδαλη» σε έναν βομβαρδισμένο τόπο, ο «μυώδης μισοξαπλωμένος άντρας» που βρήκε ένα απόμερο σημείο στην πόλη, η «Αφροδίτη της Μήλου» μόνη στο μουσείο. Ολο το σώμα τους συρτάρια που ανοίγουν, κλείνουν. Και κάποια άλλα αναποφάσιστα ακόμα που δεν ξέρουν τι να κάνουν. Να ανοίξουν διάπλατα προσφέροντας το εσωτερικό τους σε κοινή θέα ή να κλείσουν ερμητικά;

Μια ματιά στην επικαιρότητα και στα φλέγοντα ζητήματα όπως η ανελευθερία των γυναικών στο Ιράν, η επικράτηση της Ακροδεξιάς στην Ιταλία, η βία στις σύγχρονες πόλεις μας, ο επικείμενος χειμώνας με ό,τι φέρνει μαζί του, μαζί με τ’ άλλα τα δικά μας τα πολύ προσωπικά, και όλο και κατασκευάζονται καινούργια συρτάρια που συνθέτουν το «σώμα» μας. Ενα σώμα που χρειάζεται επειγόντως ξεκούραση. Ωμοι σκυφτοί, πλάτες σφιγμένες, πόδια που δρασκελίζουν σύνορα μα δεν ανεβαίνουν «σκαλοπάτια». Τα συρτάρια ανοιγοκλείνουν και τα απωθημένα μας βγαίνουν, άλλοτε δειλά και άλλοτε ορμητικά, στην καθημερινότητά μας. Συγκρούονται με τη λογική μας δοκιμάζοντας τις αντοχές μας.

Περίεργα ισορροπεί το σώμα μας και αυτό το φθινόπωρο στους δρόμους της πόλης. Μες στο καλοκαίρι τού υποσχεθήκαμε πολλά, πως τάχα θα το ελαφρύνουμε λιγάκι, πως τάχα κάποια συρτάρια θα τα αδειάσουμε. Υποσχέσεις του καλοκαιριού όμως κι αυτές, όλα ξεχνιούνται μόλις πατήσουμε το πόδι μας στην άσφαλτο. Μόνο τις νύχτες που ίσως μπορεί λίγο με ηρεμία να κοιτάζουμε το παρόν, τότε ίσως να πάρουμε το δοκιμασμένο σώμα μας αγκαλιά και να κλείσουμε κάποια ορθάνοιχτα συρτάρια.

Ξαναβλέπω με προσοχή τον γερμένο άντρα του Νταλί, το στέρνο του έχει επτά συρτάρια, στηρίζεται στο δεξί του χέρι και με προτεταμένο το αριστερό απαγορεύει στον έξω κόσμο να εισβάλει στην ορθάνοιχτη ψυχή του. Προσπάθησε όσο κανείς άλλος να εξερευνήσει το ανθρώπινο ασυνείδητο μεταφέροντας τις επιθυμίες, τις εμμονές και τους φόβους μας στους πίνακές του. Αναρωτιέμαι αν κι αυτός κάθε βράδυ έκλεινε ένα ένα τα συρτάρια του. Αν πετούσε έξω τα άχρηστα και ύστερα τακτοποιούσε. Πιθανότατα όχι. Οπως κι εμείς. Οδυνηρή υπόθεση η τακτοποίηση. Το τραγούδι της δικής μας αγαπημένης Λίνας ίσως τα λέει πιο σωστά: «Ολο το σώμα μου συρτάρια, κι όλα ανοιχτά στα όριά τους, κομμάτια οι νύχτες κεχριμπάρια, πολλές ζωές, πολλούς θανάτους, κι αλλού τα λόγια σου κουβάρια, πετσέτες για φτωχούς Πιλάτους, δυο δαχτυλίδια και δυο ζάρια. Σπρώχτε με πίσω στη ζωή, κάθε συρτάρι και πληγή, συγύρισέ με…».