Τι έχει πάει τόσο λάθος;

Οι Ελληνες ήμασταν ανέκαθεν συντηρητικός λαός. Αυτό προκύπτει όχι μόνο παρατηρώντας τον τρόπο που ψηφίζουμε, αλλά και κατανοώντας τα στεγανά που έχουμε εντός των οικογενειών και των κοινωνιών που μας ανέθρεψαν. Το διαφορετικό μάς κάνει να δυσανασχετούμε. Και αντί να το αγκαλιάζουμε, να λέμε ότι απλά το ανεχόμαστε - στην καλύτερη περίπτωση. «Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μη με επηρεάζει», γίνεται η γνωστή καραμέλα που από κάτω βρίσκεται μια άλλη φράση κρυμμένη: «Δεν με αφορά, αρκεί να μην αποδειχθεί καλύτερο από μένα».

Τις τελευταίες μέρες, πίσω από την ιντερνετική ανωνυμία πήραν κεφάλι και οι πιο ακραίοι μέσω του hashtag #not_my_national_team, με αφορμή μια φωτογραφία των αδερφών Αντετοκούνμπο που φορούν τη φανέλα με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδας. Το φοβικά σύνδρομα και οι άναρθρες κραυγές των υποστηρικτών του «περιούσιου λαού» ήρθαν στην επιφάνεια για να αποδείξουν για άλλη μία φορά το ακριβώς αντίθετο. Ενας λαός κοινωνικά ανώριμος, παρελθοντολάγνος, με έφεση στον μιμητισμό. Αν κάτι δεν είναι της μόδας, δεν μας αγγίζει.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας έχει κρατήσει τόσο κολλημένους και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Η ίδια η εγωπάθεια ότι εμείς είμαστε και κανείς άλλος στον κόσμο όλο; Η ημιμάθεια; Το lifestyle της κλειδαρότρυπας και του «όχου και δεν με νοιάζει»; Ή όπως λένε πολλοί ιστορικοί, το ίδιο μας το παρελθόν; Από την αρχαία Ελλάδα μέχρι τον Εμφύλιο.

Προφανώς, δεν μας βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Η ίδια η ελληνική ταυτότητα δεν αποτελεί, άλλωστε, ομογενοποιητικό παράγοντα. Ως έθνος έχουμε δεχθεί χιλιάδες προσμίξεις λόγω γεωγραφικής θέσης και ιστορικών γεγονότων που έλαβαν χώρα σ’ αυτή τη μικρή περιοχή της Γης.

Ομως, είναι θλιβερό να συνειδητοποιείς ότι η Ιστορία μάς διδάσκει μόνο ό,τι μας συμφέρει και ότι η θεώρηση του παρελθόντος εξαρτάται αποκλειστικά από τις εκάστοτε συνθήκες και πολιτικές.

Πολλοί, δυστυχώς, θεωρούν αυτή τη συντηρητικοποίηση την ελληνικής κοινωνίας τρόπαιο, ενώ η λέξη «προοδευτικός» αντηχεί στ’ αυτιά τους ως βρισιά. Το εννοώ. Εχω βρεθεί σε παρέα στη σχολή και ένα κορίτσι μιλώντας για έναν καθηγητή μας, ξίνισε τη μούρη και είπε: «Ποιος τον ακούει αυτόν; Αυτός είναι προοδευτικός». Και οι άλλοι κούνησαν απλά τα κεφάλια τους. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα σαν τη μύγα μες στο γάλα και η τελευταία που τους είδα - αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Πώς γίνεται μια παρέα 20άρηδων-30άρηδων να θεωρεί την πρόοδο κάτι κακό; Τι έχει πάει τόσο λάθος;

Πάντα η αβεβαιότητα οδηγούσε τον κόσμο σε πιο «προτεσταντικές» απόψεις. Ομως, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.

*πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός [email protected]