“Turkaegean” γιοκ: το ύστατο επιχείρημα

Δυο χώρες βρέχονται απ’ το Αιγαίο και η μία από αυτές για προφανείς πολιτικούς λόγους αποφάσισε να πλασάρει το τουριστικό προϊόν της συνδυάζοντας την προβολή του μηνύματος με τις αναθεωρητικές πολιτικές βλέψεις της.

Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε ένα σύνολο εφησυχασμένων αδρανών μπουνταλάδων που όταν ολοκληρωθεί η ΕΔΕ που έχει διαταχθεί κατόπιν εορτής, το πιθανότερο είναι να αποδώσει ένα πόρισμα - ύμνο στην μετάθεση ευθυνών εκ μέρους όσων υποτίθεται πως πρέπει να έχουν ολάνοιχτα τα μάτια τους, αλλά πιάστηκαν στον ύπνο.

Η αντίδραση της Κυβέρνησης μέσω της προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απέδωσε την άμεση, οργισμένη και σε έντονο ύφος αντίδραση του Αντιπροέδρου της κ. Σχοινά.

Αναμένοντας τα αποτελέσματα των ενεργειών της Ε.Ε και του Αντιπροέδρου της, αναρωτιόμουνα τι άλλο επιχείρημα πέρα από τα όσα εύστοχα περιλαμβάνει η επιστολή Σχοινά θα μπορούσε να προσθέσει σ’ αυτήν, ένας λογικός άνθρωπος για να αντιμετωπίσει αυτό το λάθρα αισθητικά, ιστορικά και πολιτιστικά «Turkaegean».

Κάπως έτσι μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα της Μαίρης Αλεξοπούλου , σαν ύστατο κι ακατανίκητο επιχείρημα κατά της λαθροχειρίας που επιχειρείται. Γιατί ; Το ποίημα καταλήγει : «Γαμώ το Αιγαίο σου, γαμώ. Χάθηκε η ζωή μου.»

Θα ήταν ποτέ δυνατό να κατέληγε «Γαμώ το Turkaegean σου, γαμώ. Χάθηκε η ζωή μου.»;

Το ύστατο επιχείρημα λοιπόν :

Μυτιλήνη, 21/11/2007

Ξενοδοχείο «Σαπφώ»

Δωμ. 301

Ναι ναι ναι. Το Αιγαίο.
Μου πιπιλάς το μυαλό
λες ξανά ξανά ξανά
περί ασημένιων ποιημάτων και τοίχων ασβεστωμένων
κοριτσιών με κοχύλια και βοστρύχους και νεραντζιές που ανασαίνουν βαθιά
να δείξουν τη λαχτάρα να αγγίξουν τα κορίτσια
που πάει να πει
ότι γουστάρεις ΝΑΙ γουστάρεις πολύ, καυλώνεις δηλαδή, μ’ εκείνην τη
μικρή πράσινη θάλασσα
να την κοιτάς να κατεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά με το καλάθι της και το σκυλί στο πλάι
να σηκώνεται σε κάθε βηματισμό ελάχιστα το ελάχιστο φόρεμά της.
Ναι. Τη γουστάρεις.
Και ναι. Το Αιγαίο.
 

Παρατάω
το βιβλίο σου στην άκρη του κρεβατιού.
Τεντώνομαι.
Κοιτάζω
το βαρύ κορμί μου.
 

Κάνει ζέστη σήμερα. Δεν την ξέρεις εσύ τη ζέστη αυτή.
Καινούριο φαινόμενο. Φαινόμενο θερμοκηπίου.
Πώς να στην περιγράψω; Πώς θα έγραφες εσύ περί αυτής;
 

Το κορμί μου είναι όμορφο.
Το ψηλαφούν τα χέρια μου.
Κι ας τρέχει ο ιδρώτας
όμορφο
είναι.
Κι ας μην είμαι πια
μικρή πράσινη θάλασσα
όμορφο
είναι.
Κι ας μένω στα τσιτωμένα Εξάρχεια
όμορφο
είναι.
Κι ας μην έχω πάει ποτέ στην Αμοργό Μήλο Μυτιλήνη σε όλα του Αιγαίου που
προτείνεις όμορφο
είναι
το κορμί μου
κι ας μην πρόλαβες να το δεις να το μυρίσεις να το γλείψεις να το βάλεις
σε ένα κάποιο ποίημά σου
έστω από εκείνα που έκρυβες στο συρτάρι
όμορφο
είναι.

Δίνω μία γερή κλωτσιά στο χοντρό
βιβλίο σου
κουτρουβαλιέται στα πλακάκια του δαπέδου
φτάνει ίσα με τη στοίβα τις σκονισμένες εφημερίδες.
Σηκώνομαι αργά. Φτιάχνω φραπέ γλυκό με γάλα. Ρουφάω
το κόκκινο καλαμάκι.
Χώνω το δάχτυλο στο όμορφο κορμί μου.
 

«Γαμώ το Αιγαίο σου, γαμώ.
Χάθηκε η ζωή μου.»
 

*Μιχάλης Κονιόρδος, καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής